Βλέποντας κανείς το Ολυμπιακός-Παρτίζαν θα μπορούσε να πει ότι «χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιο ματς», αλλά εν έτει 2023 δεν είναι κάτι, που στέκει. Ο λόγος είναι ότι τέτοια αγωνιώδη και αμφίρροπα παιχνίδια έχουμε σχεδόν κάθε μέρα στην Ευρώπη. Είτε στα εγχώρια πρωταθλήματα, είτε στο Eurocup και στο Champions League, είτε στην Ευρωλίγκα, καλή ώρα όπως χθες στο ΣΕΦ. Θέλετε ένα παράδειγμα; Ρίξτε μία ματιά στα τρία ματς της Μπανταλόνα στο Eurocup (με Μπεσίκτας, Τσεντεβίτα και Γουλβς) και θα μας καταλάβετε: ο μύθος, του μύθου, ω μύθε!
Εννοείται βέβαια ότι θρίλερ σαν του ΣΕΦ παίρνουν πολύ μεγαλύτερο χώρο, γιατί πρόκειται για την Ευρωλίγκα και για δύο πολύ μεγάλα κλαμπ όπως είναι ο Ολυμπιακός και η Παρτίζαν.
Τι να πρωτογράψει κανείς για αυτό, που είδαμε χθες το βράδυ και κράτησε περίπου δυόμισι ώρες; Είναι τόσα πολλά, που αν επρόκειτο για εφημερίδα, δεν θα τα χωρούσε ολάκερη σελίδα.
Ο θρίαμβος, λοιπόν, του Ολυμπιακού επί της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ισοδυναμεί με τρεις νίκες. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το ματς έκανε λόγο «για την μεγαλύτερη νίκη της σεζόν, αν και είναι ακόμη νωρίς», αλλά πιστεύουμε ότι και σε 1-2 μήνες από τώρα, πάλι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη νίκη του Ολυμπιακού.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Ενας από αυτούς έχει να κάνει και πάλι με τα προβλήματα της ομάδας του Πειραιά. Εκεί, όπου ήλπιζε να παίξει σχεδόν πλήρης (να έλειπε δηλαδή μόνο ο ΜακΚίσικ), την πάτησε, αφού Σίκμα και Μπραζντέικις τέθηκαν νοκ-άουτ πριν από το τζάμπολ.
Από κει και πέρα, με λιγότερους διαθέσιμους παίκτες από όσους υπολόγιζαν να έχουν, οι Πειραιώτες κατάφεραν να ξεπεράσουν και το σοκ, που υπέστησαν μέσα στο ματς. Ποιο ήταν αυτό; Το επιμέρους 20-2, που κατέγραψε η Παρτίζαν. Όταν οι Σέρβοι μετέτρεψαν το σε βάρος τους 49-39 σε 51-59 υπέρ τους, έκαναν πολλούς Ολυμπιακούς να ανατρέξουν (με κρύο ιδρώτα) στο ματς με την Μπαρτσελόνα. Εκεί, όπου οι Καταλανοί στην τελική ευθεία του παιχνιδιού έγραψαν επιμέρους σκορ 18-2 και πήραν το «διπλό».
Εντάξει, υπήρχε μία διαφορά. Το επιμέρους σκορ της Μπαρτσελόνα γράφτηκε στο τέλος. Δεν υπήρχε δηλαδή το χρονικό περιθώριο της αντίδρασης από τον Ολυμπιακό. Ενώ αυτό της Παρτίζαν στην τρίτη περίοδο. Είναι χαμένο ένα ματς, που έχεις δεχθεί επιμέρους 20-2 και στην τρίτη περίοδο βρίσκεσαι να χάνεις με 59-51; Όχι βέβαια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι σου περνάνε διάφορες άσχημες σκέψεις, όταν μάλιστα έχεις δεχθεί ανάλογο σερί πριν από μερικές μέρες και πάλι στο γήπεδό σου και έχεις χάσει.
Εν τέλει ο Ολυμπιακός ξεπέρασε τα δύο βασικά αυτά εμπόδια (απουσίες και μεγάλο σε βάρος του επιμέρους σκορ) και πήρε την χρυσή νίκη. Εκανε την υπέρβασή του και σε αυτή τη προσπάθεια είχε αρκετούς παίκτες να κάνουν πολλά και σημαντικά πράγματα. Ενας έκανε το κάτι λίγο παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Ο Μάικ Τζέιμς έγραψε στο twitter κατά την διάρκεια του ματς το εξής: «Πείτε ό,τι θέλετε για το επίπεδο δεξιοτήτων του Λάρυ ή τη σημασία του στην ομάδα. Όμως, όταν το ματς φτάνει στην 4η περίοδο, ο αδελφός μου εμφανίζεται» έγραψε χαρακτηριστικά ο σούπερ σταρ της Μονακό, αποθεώνοντας τον (κάποτε συμπαίκτη του στον Κολοσσό) Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια: ο «Λάρυ» έκανε για μία ακόμη διαφορά. Ναι, η καρδιά και η ψυχή παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Αλλά οι 19 πόντοι, που σημείωσε, δεν μπαίνουν (μόνο) με την καρδιά και την ψυχή. Πρέπει να ξέρεις και μπάσκετ. Πρέπει να ξέρεις να σουτάρεις, να περνάς τον παίκτη σου, να «κοροϊδεύεις» τον αντίπαλό σου. Ναι, ο Λαρεντζάκης δεν έχει το ταλέντο ή αν θέλετε τα skills του Τζέιμς και του Πάντερ. Το ξέρει, όμως, καλά το μπασκετάκι και αυτό αποδείχθηκε και χθες. Κάποιες φορές ξεφεύγει, τρελαίνεται, κάνει ασυναρτησίες. Αυτός, όμως, είναι ο Λαρεντζάκης. Κάθε παίκτης είναι διαφορετικός. Ή μάλλον κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ο καθένας με τα καλά του και τα κακά του.
Ο Λαρεντζάκης εκτός των άλλων «έπιασε κότσο» σε κάποιες κομβικές φάσεις τον Πι Τζέι Ντοζίερ. Ο πρώην παίκτης του ΝΒΑ έχει προσόντα, πιστεύουμε ότι θα τον φτιάξει κι αυτόν στη συνέχεια ο Ζοτς, αλλά είναι ρούκι στην Ευρώπη. Μέχρι πέρυσι έπαιζε στο ΝΒΑ. Επαιζε άλλο μπάσκετ δηλαδή ή αν θέλετε άλλο άθλημα. Στους περίπου δύο μήνες, που είναι εδώ, δεν είναι εύκολο να μάθει τα κόλπα της Ευρώπης. Θέλει χρόνο. Θέλει χρόνο για να εμπεδώσει τους Λαρεντζάκηδες και τους Χάκετ της Ευρώπης.
Γενικά χρειάζεται χρόνος. Όχι μόνο για τον Ντοζίερ, αλλά και για όλες ή αν θέλετε τις περισσότερες ομάδες της Ευρωλίγκας. Λέμε και ξαναλέμε ότι πρέπει να δούμε ένα μπουκέτο 8-10 παιχνιδιών για να αρχίσουμε να μορφώνουμε κάποια άποψη για τις ομάδες, για την δυναμικότητά τους, για το που πάνε. Σε 1 και 2 ματς, δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένη εικόνα, όταν μάλιστα κάποιες ομάδες δεν έχουν κάνει ούτε μία πλήρη προπόνηση. Όπως ο Ολυμπιακός, όπως και ο Παναθηναϊκός.
Ναι, βλέπει και η…θεία μου ότι ο Ολυμπιακός είναι κάτι διαφορετικό πλέον, μην έχοντας Βεζένκοφ και Σλούκα. Μάλλον, όμως, δεν χρειαζόταν να το δεις αυτό στο παρκέ για να το καταλάβεις. Τι να κάνει όμως η ομάδα του Πειραιά; Ο Βεζένκοφ αποφάσισε να πάει στο ΝΒΑ, με τον Σλούκα δεν βρέθηκε άκρη. Κανείς δεν μένει αιώνια σε μία ομάδα, η ζωή προχωράει, Τίποτα δεν είναι ίδιο στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Ολυμπιακός πάει πλέον με άλλο μοτίβο, γιατί δεν μπορείς να βρεις ίδιο παίκτη με τον Σλούκα, δεν μπορείς να βρεις ίδιο παίκτη με τον Βεζένκοφ. Και το θέμα για τους Πειραιώτες δεν είναι ότι έχασαν μόνο δύο παικταράδες. Είναι ότι έχασαν και δύο ελληνικά διαβατήρια. Και αυτό τους μπέρδεψε και τους δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο στην στελέχωση του ρόστερ.
Ο, τι έγινε, έγινε όμως. Ο Ολυμπιακός είναι αυτός, που είναι και παλεύει να βρει την άκρη του. Παλεύει και κόντρα στα προβλήματα τραυματισμών, που του παρουσιάζονται και τα οποία είναι πρωτόγνωρα για αυτόν, τουλάχιστον σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια.
Το καλό ή μάλλον ένα καλό για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι σε αυτό το τραχύ ξεκίνημα της σεζόν κέρδισαν δύο φορές τον Παναθηναϊκό, κέρδισαν και χθες την Παρτίζαν, που θα ήταν κακή ήττα, αν ερχόταν, γιατί είχε χαθεί ήδη το ματς με την Μπαρτσελόνα και είχε προηγηθεί η κάκιστη εμφάνιση και η ήττα με την Αρμάνι.
Ναι συμφωνούμε, υπερθεματίζουμε με τον Γιώργο Μπαρτζώκα που λέει ότι είναι ακόμη νωρίς (το τονίσαμε και παραπάνω άλλωστε) αλλά την ίδια ώρα θα περιμένουμε (όπως κι όλος ο κόσμος) να δούμε και τον Ολυμπιακό όταν θα είναι πλήρης.
Κάθε χρόνο δεν μπορείς να πηγαίνεις φάιναλ-φορ, κάθε χρόνο δεν μπορείς να έχεις επιτυχίες, αλλά οι Πειραιώτες είναι σίγουροι ότι θα είναι πολύ μα πολύ ανταγωνιστικοί όταν θα υπάρχει φουλ υγεία. Όταν όλοι οι παίκτες θα είναι στο παρκέ. Μένει, λοιπόν, να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Η υπομονή είναι αρετή και απαιτείται να την έχουν όλοι σε μία Ελλάδα, που ζει και αναπνέει με τις νίκες. Εχουμε ξαναπεί άλλωστε ότι στην χώρα μας αγαπάμε πιο πολύ τη νίκη από την ομάδα μας. Δεν νομίζουμε ότι κάνουμε λάθος σε αυτό. Τι λέτε;
