Εάν κάποιος συναντούσε την περασμένη Τρίτη (30/8), παραμονή της αναχώρησης της Εθνικής ομάδας για το Μιλάνο, τον Δημήτρη Ιτούδη εκεί στις παρυφές της Πεντέλης που αρέσκεται να χαλαρώνει με συγγενείς, φίλους και κρασί, ψάρι, θαλασσινά της “Νησιώτισσας”, έπειτα από μια -σταθερά εδώ και δύο μήνες- κουραστική ημέρα και τον ρωτούσε πως θα ήθελε έπειτα από τόσα προβλήματα να πήγαινε η α’ φάση του Ευρωμπάσκετ, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα περιέγραφε το ιδεατό σενάριο περίπου όπως έχουν έρθει τα πράγματα. Το ίδιο εικάζω θα λάμβανε ως απάντηση το απόγευμα της Πέμπτης, όταν άπαντες με αγωνία ανέμεναν την ετυμηγορία του για την τελική 12αδα, που αποφάσισε να είναι αρχικά 10αδα…
Δύο ματς στην “τσίτα” και ισάριθμες νίκες (με Κροατία και Ιταλία κατά σειρά) ώστε να θέσουμε τις βάσεις για την πρώτη θέση στον όμιλο (που αποτρέπει τη “σύγκρουση” με την πρώτη του ομίλου της Κολωνίας στον προημιτελικό) και στη συνέχεια στα ματς με τη Μεγάλη Βρετανία, την Ουκρανία και την Εσθονία να γίνει διαχείριση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, να “επιστρέψουν” οι τραυματίες και να βρουν ρυθμό στο παιχνίδι τους, να μεγαλώσει το “rotation” και γενικώς να γίνει μια “μίνι”-προετοιμασία που θα καλύψει όλο το χαμένο έδαφος της κανονικής προετοιμασίας.
Αυτό ακριβώς έχει γίνει έως τώρα στο Μιλάνο, με την Εθνική να μετρά δύο ακόμη παίκτες στο βασικό “rotation” της, να ενισχύει την εμπιστοσύνης της για ένα παιδί που ήρθε από τις τελευταίες θέσεις του πάγκου και συνάμα να νιώθει πως ο νεόκοπος αρχηγός της, με αυτοπεποίθηση από τη γεμάτη απόδοση του, αντιλαμβάνεται πλήρως τον ρόλο του εντός κι εκτός παρκέ! Στα επόμενα ματς, το ιδεατό σενάριο για την Εθνική μας είναι να προλάβει να αποθεραπευτεί πλήρως ο Κώστας Αντετοκούνμπο και να βρει ρυθμό, το οποίο προηγουμένως θα έχει συμβεί με τον Ιωάννη Παπαπέτρου που είναι φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό που τον άφησε πίσω.
Χθες στο Μιλάνο ο Κώστας Σλούκας από την αρχή του ματς και ο Γιώργος Παπαγιάννης μετά την ανάπαυλα των ημιχρόνων έδειξαν πως εκείνοι έχουν αφήσει πίσω τους τραυματισμούς που τους ταλαιπώρησαν. Οι επιδόσεις τους, τα στατιστικά τους, οι συνεργασίες τους μαρτυρούν πως είναι καλά και ότι τα καλύτερα έρχονται στα ματς που ακολουθούν.
Η επιστροφή του Σλούκα στα αγωνιστικά στάνταρ του είναι σημαντική καθώς ο άσος του Ολυμπιακού είναι ο πιο επιδραστικός παίκτης μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, καθώς μπορεί να δημιουργεί τους χώρους για τα σουτ του (που έχουν πάντα υψηλά ποσοστά), να δημιουργεί για τους υπόλοιπους και φυσικά να εκμεταλλεύεται την προσαρμογή της αντίπαλης άμυνας στον “Greek Freak”.
Η επιστροφή του Γιώργου Παπαγιάννη στα δικά του επίπεδα, είναι σπουδαίο νέο για την άμυνα που ο Δημήτρης Ιτούδης θέλει να έχει μεγαλύτερη ένταση και αποτελεσματικότητα. Σκεφτείτε τι σημαίνει για την “εναέρια κυκλοφορία” στη ρακέτα μας η ταυτόχρονη παρουσία του καλύτερου αμυντικού του ΝΒΑ για το 2020 και μέλος της καλύτερης αμυντικής 5αδας του ΝΒΑ τις τελευταίες τέσσερις σεζόν (2019-22), Γιάννη Αντετοκούνμπο με τον κορυφαίο μπλοκέρ της Ευρωλίγκας! Στην επίθεση, ο Ιτούδης από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, διαμήνυσε στον Παπαγιάννη ότι χάρη στην έφεση στο σουτ από 5-6 μέτρα μπορεί να γίνει ακόμη πιο επιδραστικός βγαίνοντας στο τρίποντο, αλλά κατόπιν της μακράς απουσίας του μάλλον είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να αναλάβει για την Εθνική τον ρόλο που έχει ο Μπρουκ Λόπεζ δίπλα στον Γιάννη στους Μπακς.
Από εκεί και πέρα ο Κώστας Παπανικολάου πρόσθεσε στο ματς με τη Μεγάλη Βρετανία ακόμη μια μεστή εμφάνιση. Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού κάνει αμέτρητα πράγματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είναι ο “glue guy” της Εθνικής, παίζοντας άμυνες σε περιφερειακούς και στο low-post, ανάλογα με τις “αλλαγές” που θα γίνουν, κατεβάζοντας ριμπάουντ ή και τη μπάλα αν χρειαστεί, τρέχοντας το γήπεδο για αμυντικό και το επιθετικό transition, σουτάροντας ή χτυπώντας την close-out άμυνα από την αδύνατη πλευρά, δίνοντας μάχες για κάθε διεκδικούμενη μπάλα ή θέση… Στο πρώτο τάιμ-άουτ του αγώνα κι ενώ το προπονητικό επιτελείο συσκεπτόταν στον αγωνιστικό χώρο έβαλε τις φωνές για να “ξυπνήσει” τους διεθνείς…
Ο Μιχάλης Λούντζης πήρε χρόνο για να δώσει “ανάσες” στον Νικ Καλάθη και ανταποκρίθηκε στο ρόλο του, κερδίζοντας πόντους στην αυτοπεποίθηση του για τα επόμενα λεπτά που θα τον χρειαστεί ο Ιτούδης και η Εθνική ομάδα.
Όλα βαίνουν καλώς και ονειρεμένα για την “επίσημη αγαπημένη”, που έπειτα από μια συννεφιασμένη προετοιμασία βλέπει “ουράνιο τόξο” που καταλήγει στο Βερολίνο. Ακόμη τρεις ημέρες και δύο ματς στο Μιλάνο, με το δεύτερο να είναι και βαθμολογικά αδιάφορο αν νικήσουμε την Ουκρανία το απόγευμα (18.00) για να γίνουμε ακόμη καλύτερη ομάδα και να μπούμε με το μαχαίρι στα δόντια στα πρώτα δύο νοκ-άουτ που θα κρίνουν τις τέσσερις ομάδες που θα διεκδικήσουν τα μετάλλια…
Το… παράταιρο της διαιτησίας!
Το 41ο Ευρωμπάσκετ είναι το πιο λαμπερό και “εμπορικό” όλων των εποχών. Οι τίτλοι που αναγράφονται στα βιογραφικά παικτών που λαμβάνουν μέρος προκαλούν σοκ και δέος. Και στα παρκέ της Κολωνίας, της Τιφλίδας, της Πράγας και του Μιλάνο οι προσδοκίες για σπουδαίο μπάσκετ εκπληρώνονται με το παραπάνω. Παρακολουθούμε τους δύο παίκτες (Γιάννης, Γιόκιτς) που έχουν μονοπωλήσει τον τίτλο του NBA MVP τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι οποίοι μαζί με τον Ντόντσιτς είναι μέλη της καλύτερης 5αδας του ΝΒΑ τα τελευταία δύο χρόνια!
Ο Γιάννης με τον Γκομπέρ είναι μέλη της καλύτερης αμυντικής 5αδας του ΝΒΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο Αντετοκούνμπο είναι έξι φορές All Star, o Γιόκιτς τέσσερις, ο Ντόντσιτς και ο Γκομπέρ από τρεις, ο Σαμπόνις δύο και ο Γκόραν Ντράγκιτς μία.
Επίσης έχουμε εντυπωσιακό upgrade στους προπονητές! Με προπονητές που είναι ενεργά μέλη της Euroleague (Ιτούδης, Σκαριόλο, Αταμάν, Μασκβίτις, Ποτσέκο ως βοηθός στην Αρμάνι) ή που έχουν εμπειρία από το υψηλότερο επίπεδο (Πέσιτς, Ζούρος, Κόλε, Μπαγκάτσκις, Χέρμπερτ, Γκούντες).
Ωστόσο σε ένα τόσο αναβαθμισμένο Ευρωμπάσκετ, υπάρχει το παράταιρο των διαιτητών, που για μια ακόμη φορά υποπίπτουν σε πρωτοφανή λάθη. Ήταν αναμενόμενο κι όταν εξέφραζα τις ανησυχίες μου στο κλείσιμο του podcast που κάναμε με τον Τόλη Κοτζιά πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ, δεν έκανα κάποια σπουδαία μαντεψιά.
Λόγω του σχίσματος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, οι διαιτητές που αγωνίζονται στην Euroleague και το Eurocup είναι αποκλεισμένοι από τις διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων. Αναμφίβολα πρόκειται για τους καλύτερους διαιτητές που κυκλοφορούν στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Να δεχτώ ό,τι μπορεί να μην είναι και οι 70-80 διαιτητές υψηλού επιπέδου, αλλά νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε πως η ελίτ της διαιτησίας ανήκει στην Ευρωλίγκα. Για τους λίγους που διαφωνούν ίσως πειστούν με την επιχειρηματολογία που θα ακολουθήσει.
Οι διαιτητές της Ευρωλίγκας έχουν “τριβή” στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο. Επιμορφώνονται ετησίως και έπειτα από κάθε ματς βλέπουν τα λάθη που έχουν κάνει μέσω πλατφόρμας που έχουν πρόσβαση. Εξελίσσονται, βελτιώνονται και “δοκιμάζονται” σε καθεστώς πίεσης που ορισμένες φορές είναι αφόρητη!
Για παράδειγμα οι διαιτητές του Γεωργία-Τουρκία που έχασαν 22 δευτερόλεπτα αγωνιστικού χρόνου και εκείνοι του Λιθουανία-Γερμανία που έχασαν τη βολή από την τεχνική ποινή που καταλόγισαν στον προπονητή των Γερμανών (και έπειτα από ένα 10λεπτο ήθελαν να εκτελεστεί εκ των υστέρων) δεν αγωνίζονται σε επίπεδο Ευρωλίγκας, Eurocup. Ούτε καν στην ABA League, o Σέρβος Αλεξάντερ Γκλίσιτς (Γεωργία-Τουρκία), που τα προγνωστικά έλεγαν ότι σε περίπτωση που δεν αγωνιστεί η Σερβία στον τελικό θα ήταν ένας από τους τρεις ρέφερι.
Για να μην παρεξηγηθώ και να μην παρερμηνευτούν τα όσα αναφέρω, δεν ισχυρίζομαι πως οι διαιτητές στην Ευρωλίγκα δεν κάνουν λάθη. Και ορισμένοι μάλιστα κάνουν αρκετά.
Λέω όμως ότι οι διαιτητές που αγωνίζονται στο Ευρωμπάσκετ δεν έχουν τριβή σε αυτό το επίπεδο. Σε αυτή την ταχύτητα. Σε αυτή την πίεση. Αντίστοιχα θα ήταν δύσκολο για διαιτητές επιπέδου Ευρωλίγκα να διαιτητεύσουν τελικούς ΝΒΑ. Είναι άλλος ο ρυθμός, άλλες οι ταχύτητες, άλλα τα αθλητικά προσόντα των παικτών. Σε τέτοιο βαθμό που θα ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν.
Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει για τους διαιτητές του Eurobasket, που σημειώστε ότι θα κληθούν να διαιτητεύσουν αγώνες που τολμώ να πω ότι στα νοκ-άουτ της τελικής φάσης θα είναι πιο δύσκολα ακόμη και από τα ματς φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας. Οι μάχες που θα δίνουν κάτω από τα καλάθια οι Γιόκιτς, Γκομπέρ, Βαλανσιούνας, Αντετοκούνμπο κ.α, τα φλόπι και τα “κλειδώματα” που έχουν να γίνουν από τους Ντόντσιτς, Ντράγκιτς, Φοντέκιο, Ερνανγκόμεθ κ.α υπερ-παίκτες δεν θα συγκρίνονται με εκείνα των φάιναλ-φορ. Και θα κληθούν να τα διευθύνουν διαιτητές που παίζουν σε εθνικά πρωταθλήματα Πολωνίας, Σλοβακίας, Νορβηγίας, Ρουμανίας, Σουηδίας, Ουγγαρίας, Νορβηγίας κλπ.
Plus ότι από τους 20-25 υποψήφιους διαιτητές για την τελική φάση, σχεδόν οι μισοί είναι διαιτητές που στο παρελθόν έχουν “κοπεί” από την Euroleague, είτε την εποχή του Κώστα Ρήγα, είτε όταν ανέλαβε ο Ρίτσαρντ Στόουκς. Και τέλος σημειώστε πως ο υπεύθυνος διαιτησίας της FIBA, Φινλανδός Καρλ Γιούγκεμπραντ σε σεμινάριο που έγινε το 2019 στην Κρήτη είχε ομολογήσει το πρόβλημα αναφέροντας πως η διαιτησία στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα είχε προβλήματα πολλά. Όπως και συνέβη…
Είναι λοιπόν κρίμα για μια τόσο σπουδαία διοργάνωση, για το επίπεδο των παικτών, των προπονητών και του μπάσκετ που παίζεται, να μην έχουμε στο παρκέ τους καλύτερους δυνατούς διαιτητές. Όχι πως θα εξασφαλιστεί ότι δεν θα γίνει το παραμικρό λάθος, αλλά οι πιθανότητες να χαθούν βολές, χρόνος και παρεμβάσεις στη στεφάνη (όπως του Γκομπέρ στο Γαλλία-Λιθουανία το 2019, όπου και τότε η FIBA αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση) θα είναι σαφώς πολύ περιορισμένες… Όλα αυτά δείχνουν πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να βρεθεί λύση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ!
