11 Ιουνίου 1980. Νάπολι, Στάδιο «Σαν Πάολο»: η Ελλάδα αντιμετωπίζει την Ολλανδία στην τελική φάση του Κυπέλλου Ευρώπης Εθνών και κάνει τα πρώτα της βήματα στα σαλόνια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
4 Ιουλίου 2004. Λισαβόνα, στάδιο «Ντα Λουζ»: η Ελλάδα αντιμετωπίζει την οικοδέσποινα Πορτογαλία σον τελικό του Euro και ο αρχηγός Θοδωρής Ζαγοράκης σηκώνει το τρόπαιο, σκορπίζοντας συγκίνηση στους απανταχού Έλληνες φιλάθλους.
Μόλις επτά παιχνίδια μεσολάβησαν ανάμεσα στον πρώτο αγώνα της Εθνικής μας σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και στον τελικό εκείνο του 2004, που την ανέβασε στην κορυφή της Γηραιάς Ηπείρου!
Ο Τάκης Νικολούδης, τον χειμώνα του 1979 στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, είχε σκοράρει (στο 29') κόντρα στην ισχυρότατη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας έτσι τον δρόμο στους διεθνείς για ταξίδι σε άγνωστα μέχρι εκείνη τη στιγμή νερά.
Η 11η Ιουνίου ήταν, λοιπόν, ξεχωριστή, αφού μετά από σειρά συνεχόμενων προσπαθειών τις προηγούμενες δεκαετίες, η Ελλάδα ήταν επιτέλους εκεί, στο πρώτο της μεγάλο ραντεβού με την Ιστορία. Επιτέλους, οι κόποι θα δικαιώνονταν και τα όνειρα θα έπαιρναν σάρκα και οστά.
Στον Α' όμιλο η Εθνική κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία και Δυτική Γερμανία. Μαέστρος της ομάδας, ο Αλκέτας Παναγούλιας και επιλαχόντες του Έλληνα τεχνικού οι Κωνσταντίνου, Πουπάκης, Παπαφλωράτος, Κυράστας, Φοιρός, Καψής, Ιωσηφίδης, Λιβαθηνός, Κούης, Τερζανίδης, Αρδίζογλου, Αναστόπουλος, Κωστίκος, Γαλάκος, Μαύρος, Νικολάου, Ραβούσης, Ξανθόπουλος, Γούναρης, Δαμανάκης, Κούδας και Νικολούδης.
Οι προαναφερθέντες έβαλαν την γαλανόλευκη και ετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν στην πρεμιέρα της διοργάνωσης την Ολλανδία, που παρότι η λάμψη των προηγούμενων ετών (με την δεκαετία των συνεχόμενων διακρίσεων σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο και τους δύο συνεχόμενους τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου) είχε αρχίσει να θαμπώνει, παρέμενε μια πολύ ισχυρή αντίπαλος.
Στο παιχνίδι της 11ης Ιουνίου στο «Σαν Πάολο» οι Έλληνες διεθνείς γνώριζαν ότι θα είχαν πολύ δύσκολο έργο απέναντι στους «Ιπτάμενους» Ολλανδούς οι οποίοι εν τέλει επικράτησαν με 1-0 με ένα πολύ αυστηρό. στο όριο του ανύπαρκτου, πέναλτι που ανέλαβε να εκτελέσει ο Κιστ στο 64'. Κινητήριος δύναμή τους, ο ενθουσιασμός και το πάθος τους για την συμμετοχή στη διοργάνωση, στην οποία ήταν παρούσες μόλις 8 ομάδες. (Δ. Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία, Τσεχοσλοβακία, Ολλανδία, Αγγλία, Ισπανία, Ελλάδα).
Το πέναλτι δόθηκε σε μια φάση στην ελληνική άμυνα την οποία αρχικά έδειχνε να ελέγχει ο αείμνηστος Κυράστας, αλλά αργότερα, ο τερματοφύλακας Κωνσταντίνου (σύμφωνα τουλάχιστον με την υπόδειξη του Ανατολικογερμανού διαιτητή Άντολφ Πρόκοπ) ανέτρεψε τον Νανινγκά, που κινήθηκε απειλητικά μέσα στην μικρή περιοχή.
Η ατυχία δεν έφυγε από το πλευρό της Εθνικής, γεγονός που αποδείχτηκε 20 λεπτά περίπου αργότερα, στο 87', όταν ο Άνθιμος Καψής στάθηκε άτυχος και σημάδεψε το δοκάρι του Σρίβερς! Η Εθνική ηττήθηκε, άδικα έχοντας δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην Ολλανδία του Γιοχάννες Τσβάρτκρουις και των Σρίβερς, Ντούσμπουρχ, Βάινστέκερς, Κρολ, Φαν ντε Κόρπουτ, Χόφενκαμπ, Στέφενς (ο μετέπειτα προπονητής του ΠΑΟΚ), Χάαν, Βίλι φαν ντε Κέρκοφ, Φράισεν, Νανινγκά, Κιστ, Ρενέ φαν ντε Κέρκοφ.
Μετά το σφύριγμα της λήξης οι 15.000 θεατές που παρακολούθησαν την αναμέτρηση έκαναν αισθητή τη δυσαρέσκειά τους για την απόφαση του διαιτητή Πρόκοπ και έδωσαν τα εύσημά τους, στους διεθνείς μας που δεδομένης της απειρίας τους και κόντρα σε έναν αντίπαλο αντικειμενικά πανίσχυρο, δεν παρέδωσαν τα όπλα και βροντοφώναξαν «παρών», γεμίζοντας με αισιοδοξία τους φιλάθλους για τη συνέχεια της διοργάνωσης...
Την ήττα από την Ολλανδία, διαδέχθηκε ακόμα μία από την κάτοχο του τροπαίου Τσεχοσλοβακία (3-1), αλλά και ο πρώτος βαθμός μας σε τελικά ευρωπαϊκού θεσμού, η λευκή ισοπαλία με την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Δυτική Γερμανία του Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε.
Μια μέρα σαν σήμερα λοιπόν, πριν από 37 χρόνια στην νότια Ιταλία, η Εθνική Ελλάδας πάλεψε παρά την απειρία της και την υψηλότερη ποιότητα των αντιπάλων της αλλά «γονάτισε» μπροστά στην κακή της τύχη. Υπέστη ήττα από την Ολλανδία με αμφισβητούμενο πέναλτι στο πρώτο της παιχνίδι σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, συνδέοντας την πρεμιέρα εκείνη με πικρία και παράπονο. Το 2004, όμως, η μαχητικότητα και το πείσμα της την κράτησαν ζωντανή για να έρθει ο τελικός, στο μόλις 9ο παιχνίδι της στη διοργάνωση, όπου η τύχη θα της επέστρεφε στο πολλαπλάσιο όσα της στέρησε το 1980...
