Της τηλεφωνησα και της είπα:
Διαβάστε την: «Πριν γεννηθώ, ο πατέρας μου ήθελε γιο. Όντας ο ίδιος φανατικός ΑΕΚτζής, ήθελε να πηγαίνει με το γιο του στο γήπεδο και να βλέπουν μπάλα. Οι φήμες λένε ότι μόλις με είδε στο μαιευτήριο ξέχασε τις επιθυμίες περί γηπέδου, καθώς προέκυψα κοριτσάκι με ξανθές μπουκλίτσες. Αλλά τι περίεργο!
Ένα κοριτσάκι που προτιμούσε τις μπάλες κι έμαθε να κλωτσάει πολύ πριν μάθει να χτενίζει τις κούκλες του. Πολλοί λένε ότι ΑΕΚ δε γίνεσαι, γεννιέσαι. Κι εγώ έτσι γεννήθηκα. Στο γήπεδο πήγα πρώτη φορά 3 χρονών. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένας έρωτας ορμητικός, βαθύς κι αξεπέραστος. Μια σχέση ζωής με όλα εκείνα τα μαγικά χαρακτηριστικά που σημαδεύουν και πιστοποιούν μια σχέση. Πάθος, χαρά, δάκρυα, προδοσία, θυμό, πίκρα, απογοήτευση και πάλι χαρά. Μα πάνω από όλα πίστη.
Στην ιδέα. Στις χαμένες πατρίδες. Στο όνειρο. Η ΑΕΚ ήταν πάντα παρούσα στη ζωή μου. Κομμάτι μου αναπόσπαστο. Μεγάλωσα στην επαρχία σε οικογένεια με μικρασιάτικες καταβολές. Δεν ήταν εύκολο να πηγαίνω στο γήπεδο. Κι όμως κάθε Κυριακή, ο αγώνας στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο είχε το χαρακτήρα ιεροτελεστίας. Και μετά οι σπουδές στην Αθήνα. Οι Κυριακές είχαν ποδοσφαιρικό άρωμα. Ξεκινούσα μόνη ή με παρέα -δεν είχε σημασία- για το πανηγύρι της Νέας Φιλαδέλφειας. Οι σημαίες με το δικέφαλο.
Τα συνθήματα πριν την έναρξη του αγώνα. Η θρυλική σκεπαστή. Η προσμονή του σφυρίγματος. Η αγωνία του γκολ. Όταν έφυγε ο Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ, έκλαιγα σα μωρό. Πάνε τόσα χρόνια κι ακόμα θυμάμαι την ένταση των γεγονότων, το αίσθημα της προδοσίας. Το γήπεδο έβραζε, έφτυνε οργή. Όσοι είναι ΑΕΚτζήδες το καταλαβαίνουν, το θυμούνται. Στους υπόλοιπους δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πιθανώς δε χρειάζεται. Η ΑΕΚ παίζει μια μπάλα μαγική. Διδάσκει ποδόσφαιρο. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Αλλά η επιβράβευση δεν έρχεται, πρωτάθλημα δεν παίρνει. Αρχίζουν τα πέτρινα χρόνια.
Είναι η εποχή που γνωρίζω τον άντρα μου. Σε μια αντρική ποδοσφαιρική συζήτηση, παίρνω θέση. Αιφνιδιάζεται και ρωτάει επιφυλακτικά: Τι ομάδα είσαι; Η επόμενη ερώτηση είναι ενδεικτική του κλίματος της εποχής: Είσαι υπέρ του Μπάγεβιτς ή εναντίον; Η επιστροφή του άλλοτε θεού της ομάδας έχει διχάσει το λαό της ΑΕΚ. Έχει μετατραπεί σε θέμα ηθικής. Πιάνουμε ατελείωτη συζήτηση. Ο ίδιος είναι ΑΕΚ φυσικά. Τα πρώτα ραντεβού γίνονται και στο γήπεδο. Εντωμεταξύ έχω αρχίσει να δουλεύω. Δεν είναι πια πάντα εύκολες οι Κυριακές. Ξενύχτια, εφημερίες, κούραση. Κι η πίκρα αρχίζει και συσσωρεύεται.
Οι εταιρείες στήνουν τρελό χορό εκατομμυρίων πάνω σε μια ομάδα που αρχίζει να παραπατάει. Κι ο κόσμος της, παραζαλισμένος, ψάχνει απεγνωσμένα ερείσματα. Τίποτα. Τελικά η ομάδα υποβιβάζεται. Ζει τις χειρότερες στιγμές στην ιστορία της. Σιωπή και πόνος. Εγώ έχω γίνει μανούλα και ζω στο Λονδίνο. Ο άντρας μου ψάχνει τρόπο να βλέπει τους αγώνες της Γ' Εθνικής. Αρνούμαι πεισματικά στην αρχή να τον ακολουθήσω. «Δε θέλω. Δεν μπορώ να τη βλέπω.»
Περνάω μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή και ρίχνω κλεφτές ματιές. Ρωτάω αδιάφορα το σκορ. Και σιγά-σιγά, ξανά οι δυο μας στον καναπέ να παρακολουθούμε, να νευριάζουμε με τις αστοχίες και να περιμένουμε το σφύριγμα της λήξης. Η επιστροφή στην Ελλάδα συμπίπτει με το όραμα του νέου γηπέδου: της Αγιά- Σοφιάς. Γραφικό; Μπορεί. Αλλά η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως από το Πέρα, με το βυζαντινό δικέφαλο με τα απλωμένα φτερά ως έμβλημα, με τα πατριαρχικά διαγγέλματα δε θα μπορούσε να έχει γήπεδο με άλλο όνομα. Κι ας φαντάζει ρομαντικό ή αστείο.
Έτσι κι αλλιώς αυτή η ομάδα δε μοιάζει με τις άλλες. Είναι Ιδέα. Ξαναπήγα στο γήπεδο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο κόσμος στα κιτρινόμαυρα περιμένει. Το ίδιο πάθος, ίσως και περισσότερο. Αφουγκράζεσαι την προσδοκία, την ένταση, την αναμονή, το πάθος. Χτυπάμε τα χέρια ρυθμικά: AEK. Πιο δυνατά. ΑΕΚ. Ακόμα πιο δυνατά: A-E-K. Ο κόσμος είναι εδώ. Αλώβητος. Ακλόνητος. Πιστός. Ανατριχίλα. Την επόμενη φορά θα φέρουμε το γιο μας. ΑΕΚ δε γίνεσαι, γεννιέσαι. Αλλά με τέτοιο DNA, δύσκολο να ξεφύγεις».
