Μια ξεδιάντροπη ύαινα , χωρίς έλεος, τρώει το μυαλό μου με την ζωή της. Απόγονος ευκατάστατης οικογένειας η ίδια της, γύρω στα εβδομήντα, μπορεί και παραπάνω, ούτε καν ξέρω πόσο είναι ακριβώς και ούτε με ενδιαφέρει. Ανίκανη για μάνα, ανίκανη για να κατοικεί στον πλανήτη των ανθρώπων , των καλών ανθρώπων , αυτών που αγαπούν την οικογένειά τους και κρατούν ισορροπίες.
Μια γυναίκα που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τον διπλανό της, ένα απαίσιο πλάσμα. Καταραμένο. Ήρθε στον κόσμο για να καταστρέψει τις ζωές ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι μόνο.Το μόνο που την ένοιαζε ήταν μόνο ένα άλλο ον, το ίδιο σιχαμερό με την ίδια της.
Λοιπόν , αυτή είναι η ιστορία της. Είχε τρία παιδιά, το ένα το έχασε όταν ήταν ακόμα μωρό, της έμειναν πίσω ακόμα δύο. Είχε ότι θα ήθελε ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Έναν άντρα να την κοιτά στα μάτια και κάθε της διαταγή να υλοποιείται, λεφτά, χαρές και άνετη ζωή χωρίς σοβαρά προβλήματα. Μα πάντα ήταν στριμμένη. Ανάποδη. Τη μια μπορεί να σου μιλούσε λες και ήσουν το μοναδικό και το πιο γλυκό παιδάκι στον κόσμο και την άλλη πατούσε την αξιοπρέπειά σου σαν μισοπεθαμένη κατσαρίδα σε κάποια γωνιά του σπιτιού της.
Κατάφερε να εισχωρήσει στη ζωή ενός ανθρώπου, να τον κάνει να την αγαπήσει και να αφουγκράζεται κάθε της ανησυχία και να ενστερνίζεται όλες της τις απόψεις. Ένας άβουλος άνθρωπος ήταν και αυτός. Από αγάπη για το πρόσωπό της έγινε και αυτός πα(τέρας). Αυτή ποτέ δεν τον αγάπησε, μάλιστα όταν θα πεθάνει είμαι σίγουρη πως αυτή η σιχαμένη ύαινα θα ανακουφιστεί. Γιατί δεν θα τον νταντεύει, θα αφοσιωθεί στον Θεό της, έναν Θεό που η ίδια έπλασε στον μυαλό της που την καταλαβαίνει και την δικαιολογεί για τις πράξεις της.
-Μας κατέστρεψες είπε στην κόρη του. Εμένα και τη μάνα σου μας κατέστρεψες με τα καμώματά σου. Μας τρέλανες.
Αυτή η άποψη ήταν η σωστή στο ήδη σάπιο του μυαλό. Έτσι γινόταν και περισσότερο άντρας στα μάτια της ύαινας. Για το παιδί του μιλούσε. Για ένα παιδί που δημιουργήθηκε απο τον ίδιο. Απο στοιχεία δικά του και της συντρόφου του. Μόνο σύντροφος τόσα χρόνια, γιατί για να γίνεις σύζυγος και να έχεις την τιμή αυτού του τίτλου πρέπει να το υποστηρίζεις κιόλας. Όπως του πρέπει. Ξεχώριζε απροκάλυπτα τα παιδιά της, το ένα ήταν πανέξυπνο μα αδικημένο απο την ζωή και τις λάθος επιλογές του σύμπαντος που φορτώθηκαν στη πλάτη της και το άλλο ένα λάθος στη ζωή της. Το λάθος όμως , την αγαπούσε. Παρά τις παραξενιές και τα πάθη της.
Ήταν εκεί σε όλα της τα προβλήματα, σε βράδια στα παγωμένα δωμάτια των δημόσιων νοσοκομείων, σε αναποδιές, σε στιγμές που απλά δεν έπρεπε να είναι εκεί. Και όταν εξαφανιζόνταν τα προβλήματα αυτής της κακιάς ύαινας , το λάθος , παρέμενε λάθος και πάλι.
Ήταν το πιο άχρηστο πλάσμα το παιδί της και πάλι, δεν την εξυπηρετούσε πλέον. Και έκλαιγε το Λάθος, πονούσε μέσα του, έψαχνε τι φταίει και δεν έχει ανταπόκριση η αγάπη της.Πίστευε για χρόνια οτι έφταιγε η ίδια της. Κάτι δεν έκανε σωστά έλεγε. Άπειρες οι τύψεις... Έπνιγε τον καημό του αυτό το Λάθος στην πίστη , μα ο Θεός δίνει και μυαλό. Και ήρθε η ώρα της αλλαγής.
Μια μέρα, με τα πολλά πολλά αγανάκτησε μέσα του, φούντωσε, μα δεν μίλησε. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και τους άφησε να ζουν στη μιζέρια τους. Αυτό τους άξιζε. Αυτό τους αξίζει. Συνειδητοποίησε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Είχε μια ελπίζα μα έσβησε και αυτή.
Γλυκιά μου φίλη, που σήμερα είναι αφιερωμένο το κείμενο σε σένα και ξέρω πως θα το διαβάσεις , να ξέρεις πως σ 'αγαπώ τόσο όσο κανένας και γονιός που βλέπει το παιδί του να πονά και χαίρεται με τον πόνο του είναι καταδικασμένος να καεί στην κόλαση. Αφιερωμένο σε 'σένα. Ξέρεις.
