Και μπορεί η κοινοτοπία να επέβαλε το πορτραίτο του Άγγελου Αναστασιάδη να ξεκινήσει με μερικές πινελιές χριστιανοσύνης, όμως ο προπονητής του ΠΑΟΚ μόνο «κοινότοπος» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Όσοι από σας εκεί έξω πληρώνατε τις τυρόπιτες που αγοράζατε στο λύκειο με ευρώ αντί για δραχμές, είστε ενδεχομένως αρκετά νέοι για να γνωρίζετε (ή να έχετε δει δια ζώσης) το νυν προπονητή του Δικέφαλου του βορρά ν’ αγωνίζεται.
Ναι, ακριβώς: ο Αναστασιάδης προτού καθίσει στους πάγκους, στεκόταν όρθιος στο χορτάρι, επιφορτισμένος κυρίως με αμυντικά καθήκοντα, αν και ενίοτε ο δρόμος τον έβγαζε και προς το χώρο της μεσαίας γραμμής. Ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής του ΠΑΟΚ και το 1973 προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα. Φόρεσε τα ασπρόμαυρα για μια οκταετία (μέχρι το 1981), κατά την οποία κατέκτησε τόσο το πρωτάθλημα (1976), όσο και το κύπελλο (1974). Το ίδιο έπραξε και με τον Παναθηναϊκό- την επόμενη ομάδα της σταδιοδρομίας του-, καθώς πανηγύρισε δύο φορές το κύπελλο (1982, 1984) και μία το πρωτάθλημα (1984). Μετά το Τριφύλλι η καριέρα του ακολούθησε φθίνουσα πορεία (ΠΑΣ Κόρινθος, Διαγόρας), ενώ η ποδοσφαιρική του χάρη έφτασε μέχρι και τον Ελληνοαμερικάνικο Άτλαντα της Νέας Υόρκης (το 1987). Ο Αναστασιάδης μπορεί ως παίκτης να μην έκανε το φιλοθεάμον κοινό να ξεχάσει τον Μπεκενμπάουερ, όμως ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογος- πράγμα που τεκμαίρεται και από τις 12 συμμετοχές του με την Εθνική μας ομάδα. Μάλιστα, είναι ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που σκόραραν στο ντεμπούτο τους στην Εθνική Ελλάδος.
Βεβαίως, ο ποδοσφαιριστής Αναστασιάδης δε χάνει απλά στα σημεία από τον προπονητή, αλλά κατατροπώνεται: ως coach μπορεί να ξεκίνησε από τα χολ (Διαγόρας Ρόδου, Παναργειακός, Ιαλυσός Ρόδου), όμως γρήγορα πέρασε στις κουζίνες (Καβάλα, την οποία ανέβασε μετά από 12ετή απουσία στην πρώτη κατηγορία), έως ότου βρέθηκε στα σαλόνια- την προκάτοχο της μαγευτικής, από πάσης απόψεως, Superleague, Α΄ Εθνική.
Το προπονητικό του ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία το έκανε με τον Εδεσσαϊκό, με τον οποίο δεν τα πήγε καθόλου άσχημα (η ομάδα κατετάγη 9η το 1996) τη διετία που παρέμεινε στο τιμόνι του συλλόγου.
Έχοντας καταθέσει τα προπονητικά του διαπιστευτήρια, το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει: το 1997 ο λατρεμένος του ΠΑΟΚ του προσέφερε την άβολη, ηλεκτρική καρέκλα του προπονητή. Ο Αναστασιάδης δε φάνηκε να πτοείται από τα χιλιάδες βολτ που διέτρεχαν το κάθισμα κι έτσι βολεύτηκε με την άνεσή του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας η Παναγία βοήθησε να συμβούν ορισμένα αξιοσημείωτα θαύματα (με κορυφαίο την πρόκριση επί της Άρσεναλ στο κύπελλο Ουέφα), όμως ακόμα κι αυτά δε φάνηκαν ικανά ν’ αποτρέψουν την τότε διοίκηση να τον αντικαταστήσει στις αρχές της σεζόν 1998- 1999 με τον Μπλαχίν.
Ο Μπλαχίν, με τη σειρά του, παρά το γεγονός πως αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα όρασης, δεν άργησε να δει την πόρτα της εξόδου, κι έτσι ο Άγγελος επέστρεψε για τη δεύτερη θητεία του στον ΠΑΟΚ.
Έναν χρόνο αργότερα ξαναέβγαλε τα ασπρόμαυρα για να πάει στον Ηρακλή (και να συνεχίσει εκεί τους άθλους του), ακολούθησε ο Παναθηναϊκός για λίγους μήνες- με κορυφαία στιγμή, φυσικά, το 3-1 επί της Γιουβέντους και το “Δεν μπορεί το παλικάρι” που είπε για τον Πάολο Σόουζα-, η Δευτέρα Παρουσία στον Ηρακλή (2001- 2002) και το τρίτο μέρος του μελοδράματος ΠΑΟΚ- Αναστασιάδης (2002- 2004, με το κύπελλο του 2003 ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο κατόρθωμα και το λάθος με τη χρησιμοποίηση του Λουκά και την ήττα στα χαρτιά από τη Μακάμπι για τα προκριματικά του Champions League, την πιο μαύρη σελίδα).
Ακολούθησαν εφτά χρόνια στον πάγκο της Εθνικής Κύπρου που θύμισαν χρηματιστήριο (είχαν τα ups και τα downs τους, δηλαδή) κι έπειτα η επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα για χάρη του ΠΑΣ Γιάννινα. Η πορεία του στον ΠΑΣ αποτελεί, ίσως, το πιο ξεχωριστό παράσημο στην προπονητική καριέρα του Αναστασιάδη, μιας και παρέλαβε μια ομάδα που βρισκόταν ένα μέτρο μετά το χείλος του γκρεμού (είχε μόλις 10 βαθμούς και ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί για υποβιβασμό) και την έκανε να περπατήσει στον αέρα, μέχρις ότου να βρεθεί και πάλι στο στέρεο έδαφος της Α΄ Εθνικής.
Ύστερα, κατά την προσφιλή του συνήθεια, βρέθηκε δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια στο τιμόνι του Πλατανιά, τον οποίον, όπως αναμενόταν, τον έσωσε δις από τη μη αναστρέψιμη καταστροφή που ακούει στο όνομα “Football League”. Και μετά, μιας και η ζωή δεν αρέσκεται σε τετράγωνα αλλά κάνει κύκλους, είχε φτάσει η ώρα για ένα ακόμα επεισόδιο ΠΑΟΚ- Αναστασιάδης, σ’ ένα «έργο» που έχει περισσότερες συνέχειες κι από το Ρόκυ.
Ο Άγγελος από το περασμένο καλοκαίρι διανύει την τέταρτη θητεία του την πλάτη του Δικέφαλου Αετού. Και τούτη τη φορά, μάλιστα, μοιάζει να κάνει καλύτερη δουλειά από ποτέ.
Παρά τα όσα του καταλογίζονται κατά καιρούς, τα προτερήματα του προπονητή Αναστασιάδη είναι απείρως περισσότερα από τα μειονεκτήματα. Στηριζόμενος κυρίως σ’ ελληνικό κορμό, καταφέρνει πάντοτε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να φέρει σε πέρας την εκάστοτε αποστολή του. Σε πολλές περιπτώσεις, προφανώς λόγω καλής σχέσης με τα θεία, έχει αναστήσει ημιθανείς ομάδες (Γιάννινα, Πλατανιάς, Ηρακλής τη δεύτερη φορά), ενώ φημίζεται για την ικανότητά του να παίρνει το καλύτερο από τους παίχτες του, ακόμα κι αν αυτοί μοιάζουν ικανοί μόνο για το χειρότερο.
Την τρέχουσα σεζόν μετά το πέρας του μισού, σχεδόν, πρωταθλήματος διατηρεί τον ΠΑΟΚ στην κορυφή της βαθμολογίας, παρά το σαφώς υποδεέστερο υλικό που διαχειρίζεται εν συγκρίσει με αυτό του Ολυμπιακού (ή ακόμα και του Παναθηναϊκού), ενώ ακόμα και η αποτυχία, εν μέρει, να προκριθεί στους “32” του Europa League μάλλον αποτελεί ευλογία για μια ομάδα που εμφανώς, με βάση το υλικό της, αδυνατεί να κρατήσει τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και μόνο στη σκέψη πως μπορεί να τους οδηγήσει για πρώτη φορά μετά το τέλος της εποχής του χαλκού στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, έχουν αρχίσει ήδη να λαξεύουν τον ανδριάντα του, ενώ κάθε εχέφρων ουδέτερος παραδέχεται την προπονητική του αξία.
Μιας και, λοιπόν, η καλοπροαίρετη «ειρωνεία» εξαντλήθηκε με τις οδηγίες για το πώς κάνουμε το σταυρό μας, φροντίστε να εξιλεωθείτε ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα:
Γείρτε ελαφρώς το πάνω μέρος του σώματός σας μπροστά. Προτάξτε το δεξί σας πόδι. Φέρτε το αριστερό σας χέρι πίσω από τη μέση. Χαμηλώστε το κεφάλι. Βγάλτε το καπέλο σας.
Μετά από είκοσι χρόνια επιτυχούς πορείας στους πάγκους, ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν αξίζει απλά μια υπόκλιση.
Την απαιτεί.
