Το συγκεκριμένο μάλιστα , πιθανότατα είναι και το σοκαριστικότερο όλων, καθώς φέρει την υπογραφή του αντιμνημονιακότερου των αντιμνημονιακών, του Αλέξη Τσίπρα. Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου είχα γράψει ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως επακόλουθο το τέλος των παραμυθιών. Όλοι όσοι είχαν μασήσει στο «σκίσιμο των μνημονίων» ή την κατάργηση τους «με ένα νόμο», θα υποχρεωνόταν σύντομα θα προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Ανώμαλη προσγείωση
Το «σύντομα» ήταν μετά από σχεδόν έξι μήνες και η προσγείωση ανώμαλη και σχεδόν ολέθρια. Είδαμε την άβυσσο κάτω από τα πόδια μας να χάσκει απειλητική. Και είδαμε ένα ακόμα κυβερνητικό σχηματισμό (έξι κόμματα έχουν κυβερνήσει μέσα στην κρίση, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, όλα έχουν υπογράψει μνημόνια) να καταλαβαίνει πόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα εκτός ευρώ. Θα πίστευε λοιπόν κάποιος ότι μαζί με τον Τσίπρα, ενηλικιώθηκε και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που πίστευε με πάθος το αφήγημα περί προσκυνημένων γερμανοτσολιάδων πολιτικών, τοκογλύφων και εκβιαστών δανειστών και υπερήφανων αντιπολιτευόμενων που ερχόταν να αλλάξουν την Ευρώπη. Και θα έκανε λάθος.
Διώξαμε τα πρόσωπα, όχι τη νοοτροπία
Οι Έλληνες κάποια στιγμή στην διάρκεια της περασμένης πενταετίας αποφάσισαν επιτέλους να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα και τα πρόσωπα που δημιούργησαν την κρίση. Άργησαν αλλά κατάφεραν να απεγκλωβιστούν από τα εκλογικά αντανακλαστικά δεκαετιών. Το πρόβλημα όμως, δεν ήταν ποτέ μόνο τα πρόσωπα. Το πρόβλημα ήταν οι νοοτροπίες. Και ως προς αυτό, εγώ δεν βλέπω καμία ουσιαστική αλλαγή. Ακούω δίπλα μου ανθρώπους στην ηλικία μου, έξυπνους, καλλιεργημένους, να δικαιολογούν κάθε λάθος, κάθε ψέμα, κάθε αστοχία και αβλεψία του Τσίπρα, με επιχειρήματα του στιλ: «Δεν φταίει, τον εκβίαζαν, έχει καλές προθέσεις, αποδείχθηκε λίγο αφελής, έπρεπε να λέει αντιμνημονιακές υπερβολές προεκλογικά για να εκλεγεί, είχε ανάδρομο Ερμή κ.λπ.»!
Και αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο νιώθουν την ανάγκη να βρουν ελαφρυντικά για έναν ακόμα πρωθυπουργό που τους κορόιδεψε, τους δίχασε, τους οδήγησε σε ένα δημοψήφισμα άνευ αντικειμένου ( πείτε μου το εξής: Αν ο Τσίπρας έφερνε το σημερινό κείμενο σε δημοψήφισμα και σας ζητούσε να ψηφίσετε «ναι», το 62% του υπερήφανου «όχι» πόσο θα γινόταν;) και εντέλει έφερε μια συμφωνία -στην καλύτερη των περιπτώσεων - εξίσου κακή με τις προηγούμενες;
Διότι προφανώς, ως χώρα, έχουμε ενσκήψει ξανά στην προσωπολατρία! Και στον οπαδισμό. Όπως την εποχή του κοσμαγάπητου Ανδρέα Παπανδρέου. Οι όψιμοι Συριζαίοι (οι παλιοί, του 3% - 4% διατηρούν ως επί το πλείστον αποστασιοποιημένη και αντικειμενική ματιά) τσακώνονται με τους "εχθρούς" του Αλέξη στα social media με το πάθος Ολυμπιακού που του έθιξαν τον Βαγγέλη Μαρινάκη! Και καταφεύγουν σε απίθανα άλματα λογικής για να μας πείσουν ότι δεν συνέβη αυτό που όλοι οι υπόλοιποι καταλάβαμε ότι συνέβη: Η διαπραγμάτευση Τσίπρα – Βαρουφάκη απέτυχε παταγωδώς. Μακάρι η κυβέρνηση Τσίπρα που τώρα ξεκινάει, με όποιον κι αν τον συνοδεύσει (ελπίζω όχι ο Καμμένος) να πετύχει. Η διαπραγμάτευση πάντως απέτυχε. Αντι…φινλανδισμός
Ταυτόχρονα με την προσωπολατρία που επανέκαμψε, ο μεγαλοϊδεατισμός μας παραμένει στα ύψη. Οι ξένοι μας ζηλεύουν και μας μισούν επειδή δεν έχουν θάλασσες και καλό καιρό. Διάβασα στα social media τόσες παπαριές για τον ήλιο, την ελιά και το αμπέλι ετούτες τις μέρες που ευχήθηκα να γίνω έστω για μια ώρα διαδικτυακός δάκος και να καταστρέψω όλα τα λιόδεντρα του ελληνικού facebook! Ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός μας έγινε αντιευρωπαϊσμός, αντιγερμανισμός και εσχάτως …αντιφινλανδισμός. Οι παρωπίδες μας παρέμειναν πεισματικά υψωμένες. Η αυτοκριτική είδος προς εξαφάνιση.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα ατέρμονο συναισθηματισμό, διαχρονικά αγκιστρωμένοι στον λαϊκισμό που αλλάζει εκπροσώπους αλλά όχι συμπεριφορές, τόσο στερημένοι από αληθινές αφορμές για υπερηφάνεια που σπεύδουμε να πανηγυρίσουμε για δυο αρχαιοελληνικά τσιτάτα (λάθος διατυπωμένα) εντός του ευρωκοινοβουλίου και τόσο εθισμένοι στο ψευτο-πατριωτισμό που αδυνατούμε να δούμε πώς πατριωτικό είναι πρωτίστως το εθνικά ωφέλιμο. Δεν είχε τίποτα το πατριωτικό (πέραν ίσως των προθέσεων) η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη. Μονάχα την εμμονή της προσωπικής δικαίωσης ακόμα και εις βάρος της χώρας, είχε.
Αντιθέτως, η στροφή του Τσίπρα την τελευταία εβδομάδα ήταν πατριωτική. Διότι όταν έκρινε ότι όφειλε να σώσει την Ελλάδα και όχι την ιδεολογία του, το έκανε, έστω και αργοπορημένα, έστω και με βαριά καρδιά. Κάτι, για παράδειγμα, που δεν έπραξε ο εγκληματικός Αντώνης Σαμαράς: Μετά τις ευρωεκλογές και προκειμένου να μειώσει τις απώλειες του κόμματος του, σταμάτησε να κυβερνά, δεν προσπάθησε ουσιαστικά να κλείσει την αξιολόγηση και να πάρει τα χρήματα που είχαμε ανάγκη, έβαλε το συμφέρον του και το στοίχημα της αριστερής παρένθεσης, πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Ο νέος εχθρός
Και μέσα σε όλα ετούτα, βρήκαμε και τον νέο μας εχθρό. Ο χερ Σόιμπλε προφανώς δεν αποτελεί τον πλέον καλόψυχο πολιτικό του κόσμου. Και προφανέστατα έχει τη δική του ατζέντα που αγνοεί ανθρώπινα δράματα, προσωπικές ή ακόμα και εθνικές τραγωδίες. Ποιος όμως του έδωσε όλα τα όπλα για να μας βάλει στη γωνία; Ποιος κοροϊδεύει την Ευρώπη σταθερά εδώ και τουλάχιστον δέκα – δεκαπέντε χρόνια, με ψεύτικα στατιστικά, κρυμμένα ελλείμματα, υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν ποτέ;
Ας συμφωνήσουμε, χάριν συντομίας, ότι ο Γερμανός υπουργός οικονομικών είναι ένα σκατόψυχο κατακάθι. Όσοι έσπευσαν να χλευάσουν το γεγονός ότι δεν μπορεί να περπατήσει, τι ακριβώς είναι; Μεγαλόψυχοι δημοκράτες;
Για αυτό σας λέω. Λίγο ρατσιστές, λίγο κουτοπόνηροι, λίγο φαντασμένοι, λίγο φασίστες, λίγο τζάμπα μάγκες, λίγο γαμάτοι, λίγο Βαλκάνιοι, λίγο Ανατολίτες, ελάχιστα ευρωπαίοι και σταθερά αρνούμενοι να δούμε και να αποδεχτούμε την αληθινή θέση μας στον κόσμο. Τη θέση μιας χώρας όχι σε τιμωρία αλλά σε βαθύ πρόβλημα που χρειάζεται πολύ δουλειά και ακόμα περισσότερη ειλικρίνεια για να ορθοποδήσει. Εμείς εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως τον ομφαλό της γης. Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε.
Αλλάξαμε κυβερνήτες, δεν αλλάξαμε μυαλά. Ο ευρωσκεπτικισμός και ο εθνολαϊκισμός παραμένουν οι κυρίαρχες τάσεις στην ελληνική κοινωνία. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, απόλυτη εκφραστής και των δυο, περιμένει στη γωνία ως άλλη Μαρί Λεπέν να εισπράξει τη δυσαρέσκεια όσων είχαν πιστέψει στο σκίσιμο των μνημονίων. Πολύ φοβάμαι ότι τη ζημιά της λαϊκίστικης, οργισμένης, αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ θα τη βρούμε μπροστά μας. Η ελπίδα έρχεται;
Ο Αλέξης Τσίπρας υπέπεσε σε σωρεία λαθών. Εντούτοις είναι παντοδύναμος στη εγχώρια πολιτική σκηνή και άρα οφείλω να εναποθέσω τις ελπίδες μου πάνω του. Δεν πρόκειται να του χαρίσω τίποτα. Η Ελλάδα βασανίζεται ακόμα από την τυφλή υποταγή της στην γοητεία του Αντρέα. Φοβάμαι ότι θα πάθει το ίδιο με την γοητεία του Αλέξη. Εντούτοις, βρίσκω θετικό ότι ήδη επιδόθηκε στην πρώτη μεγάλη ρήξη: Με τον έφηβο, καταληψία εαυτό του και το κολλημένο κομμάτι του κόμματος του. Τώρα οφείλει να πάει παρακάτω.
Η ρήξη με την εγχώρια ολιγαρχία και την διαπλοκή αποτελεί λαϊκή απαίτηση. Αν την επιδιώξει πραγματικά, θα την πετύχει. Ακολουθεί η πιο δύσκολη και η πιο απαραίτητη ρήξη απ΄ όλες: Η ρήξη με τις ιδεοληψίες που βασανίζουν και καθηλώνουν την Ελλάδα στην μιζέρια και την ασχήμια. Θα χρειαστεί προσπάθεια και θάρρος. Και λυπάμαι που το λέω, όμως προς το παρόν, δεν έχω πειστεί ότι μπορεί ή θέλει να την επιχειρήσει…
