Καλό είναι το διάβασμα δεν λέω…αλλα άμα είσαι δημοσιογραφος και ΔΕΝ γραφεις τη νιώθεις την αναπηρία.
Διευθυντής στο site κάποιος Βασίλης Παπαθεοδώρου.
Δεν τον γνωριζα…. Ρώτησα και έμαθα… Καλός, αλλά φωνάζει πολύ.
Το “καλός” με εζμπρωχνε να του τηλεφωνήσω… παλιά μου τέχνη κόσκινο…. Αλλά το “φωνάζει πολύ¨ με έκανε να διαστάσω.
Ετσι τηλεφωνησα στον παλιο μου φίλο Βασίλη Σκουντή… που αρθρογραφουσε (αρθρογραφεί) εκεί.
-Ρε συ Βασίλη… γουστάρω πολύ… αλλά αυτόνανε τον Παπαθεοδώρου δεν τον ξέρω… λες να του τηλεφωνήσω;
-Ασε, θα του μιλήσω εγώ…δεν υπόσχομαι όμως τίποτα.
-Αλοίμονο! Σε ευχαριστώ.
Μετα απο δυο μερες μου τηλεφωνησε ο Σκουντής.
-Αυτό είναι το κινητό του… παρ’τον… του μίλησα.
Τηλεφωνησα. Το σήκωσε… (τωρα που το σκέφτομαι γελάω με αυτό το “σήκωσε”)
-Γεια σας με λένε Μανο Αντώναρο.
-Τί κάνετε;
-Μια χαρά…τι θα κάνουμε;
-Ε, θα γραφετε από ό,τι κατάλαβα.
-Χαχαχαχα…τί πραγμα;
-Ο,τι θέλετε.
-Ωραία… θα σας στείλω… θα μιλάμε στον πληθυντικό;
-Οχι βέβαια…
Ετσι ξεκινήσαμε… στην αρχή χαλαρά… για να δω αν ίσχυε αυτο το “ό,τι θέλετε”.
Πωωωωωωωω πέρασαν 8 χρόνια και ούτε μία φορά δέν έτυχε που να μην ίσχυσε…
Ούτε μία όμως… Δεν του αρεσαν ολα, αλλα δεν μου το’πε ποτέ.
Μεσα σ έναν μήνα είχα και τους κωδικούς… Τα ανέβαζα μόνος μου… εγω αναμεσα σε ενα τσούρμο νεαρών συναδέλφων μου… εκείνοι στο γραφείο εγώ από το σπίτι.
Ποτέ μου δεν είχα ξαναματαγραψει για τοσο πολυπληθές κοινό.
Εγραφα ασταματητα.
Σπάνια για αθλητικά….
Μεγάλο σχολείο το gazzetta. Τρομερή η ανταπόκριση του κόσμου.
Ξεκίνησα (πρώτος νομίζω) να απαντώ στα σχόλια των αναγνωστών.
Ο Βασίλης έγινε φίλος μου… αδελφός μου… τα παιδιά μας έπαιζαν μαζί… ο ίδιος με δυο κινητα πάντα στο χέρι… δεν μου φωναξε ποτέ… μου γκρινιαξε αρκετές…αλλα δεν μου φωναξε.
Η συνεργασία μου με το gazzetta βοήθησε να εκτοξευθούν οι αλλες μου δραστηριότητες στο internet… το site μου ihappy… το προφιλ μου… οι τηλεοπτικες μου εμφανίσεις…. Η αναφορά “δουλεύω στο gazzetta” ήταν διαβατηριο. Από εκεί ξεκίνησε η σχέση μου με οπαδούς του ΠΑΟΚ. Εκει έγραψα τα πρωτα μου αντιμνημονιακά κείμενα.
Και ξαφνικά ο Βασίλης αποχωρεί.
Μου το ανακοίνωσε ενα απόγευμα.
Δεν είχα ιδέα.
Ηταν πολύ στεναχωρεμένος/θυμωμένος/αποφασισμένος.
-Εσυ συνέχισε κανονικά όπως πάντα! μου είπε.
Συμβαίνουν αυτα στη δουλειά μας… δεν γεννηθηκα χθες.
Ομως παρ’ όλο που ημουν (βασικά) αναμεσα σε νεαρούς συναδελφους παρέμενα (παραμένω) δημοσιογραφος παλιάς κοπής.
Μπηκα στο αυτοκινητο μου και πήγα μια μακρινή βόλτα στο Σουνιο.
Οι σκέψεις μου κι εγώ.
Ειχα κόψει το τσιγάρο έναν χρόνο και το ξαναρχισα σταματωντας σε ενα περίπτερο στην Αναβυσσο.
Επέστρεψα στις 3 το πρωί και κάθισα μπροστα στον υπολογιστή μου.
Σε εικοσι λεπτά (είναι απίστευτο πόσα τσιγάρα μπορεις να καπνίσεις όταν το ξαναρχίσεις) ανεβασα ενα ποστ που έλεγε ότι φεύγω μαζί με τον διευθυντή μου.
Δυσκολο κείμενο… γιατι απλούστατα όπως δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα μαζί του ετσι δεν είχα και κανένα απολύτως πρόβλημα με την ιδιοκτησία.
Αυτα ή πάνε μαζί ή δεν πάνε.
Επρεπε όμως να διαλέξω.
Ημουν συναισθηματικά στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου… και το gazzetta ήταν η μόνη μου σταθερή.
Ήταν όμως (η σταθερή) το site ή ο Παπαθεοδώρου;
Καποτε μου ΄δωσε ανάσα όταν δεν είχα.
Τωρα ήταν η σειρά μου.
Πάτησα το send.
Ημουν ενταξει με τη συνειδηση μου, αλλα κάτι που αγαπούσα πολύ ξεκολλησε βίαια από την καρδιά μου. Πονάει αυτο.
Ομως στη ζωή δεν μπορούμε να τα’χουμε όλα.
Πέρασε ο καιρός βασανιστικά αργά.
Τον πίεσα να φτιάξει ενα μπλογκ…το freeBilly.
Ως παλιότερος ήξερα οτι ένας δημιουργικός ανθρωπος όπως ο Βασίλης.... έπρεπε οπωσδήποτε να ασχοληθεί με κάτι.
Φυσικα δεν ήταν η λύση.
Πέρασαν αρκετοί μήνες… μέχρι που κάποια στιγμή με φώναξε να με κεράσει μια μπύρα σε ένα άκυρο μπαρ στη Λούτσα.
-SDNA! μου είπε στο σκοτάδι. Λαμπανε μονο τα μάτια του.
-Tι είναι αυτό;
-Το καινούργιο μας site… Εισαι μέσα;
Χθες διαβασα οτι το gazzetta γιορτάζει 10 χρόνια ζωής.
Οποιος ξεχνά το παρελθον του δεν έχει μέλλον.
Χρονια Πολλά!
