Εγώ ο ίδιος έχω υπάρξει αχάριστος σε έναν άνθρωπο που του οφείλω πολλά… Εχω κάνει την αυτοκριτική μου… του΄χω ζητήσει προσωπικά συγγνώμη… έχω γράψει δημοσίως γι’ αυτό βγάζοντας τον εαυτο μου στη σέντρα.
Ο ίδιος άνθρωπος με έχει διαβεβαιώσει ότι μ’ έχει συγχωρέσει… εγω πάλι ποτέ δεν νιωθω «καθαρός»…
Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι πόσοι/ες εμφανίζονται και μου λένε: «Ε, εντάξει μωρέ… μην υπερβάλεις… δεν έγινε και τίποτα…σιγά το πράγμα!»
Με άλλα λόγια το γενικό περιβάλλον προσπαθεί να μου πει ότι η υποχρέωση δεν είναι δα τίποτε σπουδαίο.
Αυτό με ξεπερνά….
Το’χω σκεφτει πολλές φορές…. Κι εχω καταλήξει ότι φταίει ο ναρκισισμός. Αυτό το καρκίνωμα που φυτρώνει (ξαφνικά;…δεν ειμαι σίγουρος γι αυτό) μέσα σε ανθρωπους και τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους… ότι η ζωή τους οφείλει…
Και τότε γεννιέται σε δεύτερο επίπεδο η αποστροφή σε οτιδηποτε μπορει να τους θυμίζει ένα παρελθόν που δεν αγαπάνε…. αμέσως μετατρέπονται σε ισοπεδωτικές μηχανές.
«Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος»
Ε, ναι… θα το’χετε ακούσει/διαβάσει πολλές φορές.
Θέλετε να το προσέξετε;
Θέλετε να σταθείτε σε μια λέξη… που είναι και το κλειδί;
Πώς είναι δυνατόν να είναι εχθρός κάποιος που σε εχει ευεργετήσει;
Κι όμως…μην μου πείτε ότι εκπλαγηκατε γιατι τότε θα αρχίσω να πιστευω στους εξωγήινους.
Νατος ο ναρκισισμός που λέγαμε.
Ο φόβος δλδ μπας και χρειασθεί να μοιραστείς /επιστρέψεις/ αναγνωρίσεις ένα (έστω) μέρος από την γαμημένη επιτυχία σου.
Ξέρετε ο ευεργετηθείς 9 στις 10 φορές είναι απροετοίμαστος γι’ αυτό που θα του συμβεί μετά την επιτυχία. Σας το λέω και σας το υπογράφω -ειδικά για τον χώρο των media.
Ξαφνικά (σημειώστε το «ξαφνικά») από τίποτα γίνεσαι παράγων… και βέβαια ξεχνάς το «τίποτα» και τρελαίνεσαι με το «παράγων»… οτιδηποτε/οποισδήποτε λοιπόν σου θυμίζει το «τίποτα» γίνεται εχθρός σου…
Εχω κάνει απέλπιδες προσπάθειες να συγχωρέσω αχάριστους και αχάριστες… δυστυχως δεν γινεται… προσποιούμαι ότι το ξεχνώ, αλλά σχεδόν αμέσως εμφανίζεται η αποστροφή σε γιγαντιαίες διαστάσεις.
Εδώ δεν μπορω να συγχωρέσω τον εαυτο μου… πως είναι δυνατόν να συγχωρέσω άλλους.
Να το πάμε ένα επιπεδο πιο πάνω;
Να το πάμε!
Είναι θέμα αγάπης…
Η αγάπη –αν υπάρχει… γιατι διατηρώ τις αμφιβολίες μου… δεν μπορει ναναι ηχώ… η αγάπη (αν υπάρχει λέμεεεε) είναι ντουντούκα…
Ο αχάριστος/η είναι ένα θεοκλειστο δωμάτιο που το «ευχαριστώ» είναι ηχώ…
Καλή Κυριακή!
