Με εκνευρίζει αυτη η κουβέντα….
Με εκνευρίζει που σαυτην εδω τη χωρα ειμαστε πάντα Εμείς και οι Αλλοι.
Το "Εμείς" είναι πάντα σταθερό και άσπιλο και οι "'Αλλοι "το κακό…το διεφθαρμένο.
Mερικές φορέςα ναρωτιέμαι αν βλέπουε το πραγματικό μας είδωλο όταν περναμε μπροστά από έναν καθρέφτη.
Τς περισσότερες φορές καταλήγω οτι ΔΕΝ το βλέπουμε.
Μαλλον είναι κάτι σαν τον έρωτα… που τα ομορφαίνει όλα… και μετα περνά ο ερωτας και αναρωτιέσαι "καλά ήμουν εγώ in love με αυτό το πραγμα!"
Χμμμ ετσι συμβαίνει …αρκεί να περάσει ο έρωτας.
Ομως ο ερωτας προς τον εαυτό μας δεν περνά ποτέ.
Αρα… παντα το ειδωλο είναι παραμοφωτικό…
Δεν βλέπουμε την αληθεια, αλλα την προβολή του Θέλω μας.
Συμβαίνει και σε μενα;
Φ υ σ ι κ α.
Πέρασα 2 χρονα καψουρας με μια γυναίκα… τη φωτογραφισα 10.000 φορές… και όταν μετά απο καιρό και μετα τη φορτούνα ειδα τις φωτο…. ξαπλωσα κάτω και γελούσα…. αυτη ομορφη; Αχαχαχαχαχαχα…. το τέλειο αρπακτικό.
Σκεφθείτε λοιπόν αφου δεν μπορείς να δεις λόγω (έρωτα, εξουσίας, συμφερόντων, φοβου κ.λ.π.) τα πραγματικα χαρακτηριστικα του άλλου…πόσο δυσκολο είναι να δείς τα δικά σου.
Ως δημοσιογραφος, μου κανει εντυπωση πώς όσες φορες έχω "φωτογραφίσει" κάποιον 'η κάποια…ποτέ δεν μου εχει διαμαρτυρηθεί.
Μα επειδή δεν ανάγνωρισε τον εαυτό του.
Πότε δεν αναγνωριζεις κάτι;
Μα όταν δεν το γνωρίζεις… γνωρίζω…ΑΝΑγνωρίζω.
Θα σας πω λοιπόν μια μικρή χαριτωμένη ιστορία.
Στα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα εγραφα στο περιοδικό Auto Express.
Eμενα ακόμα στο πατρικό μου…. στην Καλλιθέα.Το κνετρικό παραθυρο του λίβινγκ ρου κοπιταει ακριβώς στον δρόμο…. είναι μια παλιά μονοκατοικία που τπάρχει καθόλου…
Καθόμουν λοιπόν γονατιστός στον καναπέ, με την κοιλιά μου στην πλάτη του και κοιτούσα τους αθρωπους που περνούσαν απ' εξω.
Το κανω ακόμα κάθε φορά που επισκέπτομαι την μητέρα μου.
Ειναι ωραίο χάζι.
Εξω λοιπόν ακριβώς από το σπίτι παρακαριζε το αυτοκίνητο του… ενα κίτρινο Μοσκβιτς …ένας κύριος.
Μονιμα… προφανως η μονοκατοικία του εδινε την ασφάλεια που ήθελε.
Ηταν απο εκείνους που το σκεπάζε με κουκούλα.
Ολα τα αυτοκίνητα χωρίς κουκούλα το δικό του ΜΕ κουκούλα.
Ας ειναι …δικαίωμα του…
Εμένα όμως ερεθιζε η εικόνα.
Και με ερεθιζε ακόμα περισσότερο γιατι ΚΑΘΕ απόγευμα μεχρι να σκοτεινιασει…ερχόταν το μαστόρευε… το καθαριζε μ ενα πανάκι…. και φευγοντας εβαζε χαρτονένια -που χε φτιάκει ο ίδιος- "προστατευτικά" στις ρόδες.
Οταν νυχτωνε κανονικα… ερχόταν πάλι…το ξεσκεπαζε και με εναν φακό κοιτούσε αν όλα πήγαιναν καλά.
Οταν δεν μπορούσε εκείνος…εστελνε τη γυναίκα του.
Μία-δυο.πέντε εκατο… τογραψα στο περιοδικό.
Εβαλα και μερικα δικά μου…. καθ υπερβολήν… εγραψα για μιαν αλλη γειτονια… για ενα κόκκινο Οπελ… για εναν χοντρο ξανθό ιδιοκτητη…αλλα όλα τα υπόλοιπα ηταν ακριβως αυτο που εβλεπα μπροστά μου. Το κείμενο ήταν προφανως ειρωνικό.
Το περιοδικό -αν θυμάμαι καλά- ηταν μηνιαίο.
Το 'γραψα το ξέχασα.
Ενα μεσημερι βγαίνω από το σπίτι και πέφτω πάνω στον κύριο που είχε ξεσκεπάσει το αυτοκινητο και το … φροντιζε.
-Γραφεις στο Auto-Express με ρωτησε….
Τωρα θα μου φερει το κατσαβιδι στο κεφαλι…σκέφτηκα…
-Διαβασα το αρθρο σου για τον τυπο με το κοκκινο Οπελ.
-Γελασα πολύ..ρε παιδί μου δεν πάει καλά ο κόσμος,.. Γεμίσαμε ψυχάκηδες.
-Μάλιστα…. είπα και έφυγα οσο πιο γρηγορα μπορούσα.
Καλό σας βράδι.
