Εκεί έμαθα τι σημαίνει να εκπροσωπείς ενα πραγματικά μεγάλο κανάλι… ήταν βέβαια μια διαφορετική εποχή.
Τότε που ανκορμαν ηταν ο Νίκος Χατζηνικολάου… τότε που δεν είχαν ακόμα εμφανισθεί ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Ολγα Τρέμη ή ο Μανώλης Καψής….
Τότε που γενικός διευθυντής ήταν ο χαρισματικός (και φίλος μου) Τζόνι Καλημέρης …
Και το πιο σημαντικό: Οι ιδιοκτήτες μέτοχοι (Λαμπρακης, Τεγόπουλος, Μπόμπολας, Αλαφούζος) μπορει να 'χανε τις αναμεταξύ τους κόντρες, αλλά συμμετείχαν στην δημιουργικότητα.
Και ξαφνικά βλέπω τις εικόνες του καναλιού που ερημώνει και (επαναλαμβάνω) με πιανει η καρδιά μου.
Τότε (με όλα τα λάθη μας) η βασική μας έννοια ήταν να κάνουμε τηλεόραση.
Θα σας πω ενα παραδειγμα που με αφορά:
Ειχα αναλάβει μόλις μία μέρα.
Και τότε έσκασε ενα δυσκολο θέμα (λυπάμαι αλλα δεν θυμάμαι ακριβως τί, αλλά αφορούσε το ειδησεογραφικό) και έπρεπε να απαντήσω.
Διευθυντής ειδήσεων ήταν ο Γιώργος Λεβεντογιάννης.
Ενας σπουδαίος δημοσιογράφος, αλλά Παναγία μου…παρα πολύ φωνακλάς και δύσκολος. Μπρρρρρρρρ.....
Για να ειμαι ειλικρινής, δεν είχα δουλέψει ποτέ μαζί του.
Τον ηξερα από διηγήσεις άλλων.
Ηταν Παρασκευή βράδυ και επρεπε να απαντήσω για λογαριασμό του.
Εγραψα ενα κείμενο και του τηλεφωνησα (μετα φόβου Θεού και πίστεως) να του το διαβάσω πριν το στειλω στις εφημερίδες.
Δεν τον βρήκα πουθενά.
Και τώρα;
Δεν εχει "καί τωρα;" …έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου.
Το έστειλα.
Πήγα τη Δευτέρα το πρωί στο γραφείο μου.
Δεν είχα προλάβει να πιω ούτε γουλιά από τον καφέ μου όταν κτύπησε το εσωτερικό τηλεφωνο,.
-Σας θέλει ο κ. Λεβεντογιάννης.
Τον καφέ μου τον πίνω μέτριο… πρόλαβα να πιω μια γουλιά… μου φάνηκε… πανπικρος.
-Καλως ήρθες.
-Καλώς σας βρήκα κ. Λεβεντογιάννη.
-Είναι δυσκολο το πόστο που ανέλαβες…
-(Ωχ!)… Υποθέτω ναι.
-Ειναι σου λέω.
-Λοιπόν άντε σιδεροκέφαλος.
-Την είδατε την ανακοινωση; (πήγαινα γυρεύοντας)
-Την είδα.
-Ηταν εντάξει;
-Γιατί με ρωτάς; Δική σου δουλεια ήταν…
-Μια χαρά ήταν… αλλά και να μην ήταν εσύ θα τραωαγες το ζόρι… Ελα όποτε μπορείς…σε περιμένω για καφέ…
Κλαπ και μου το'κλεισε.
Αυτη ακριβώς ηταν η συνταγή της επιτυχίας του ΜΕGA.
O καθένας έκανε τη δουλειά για την οποία πληρωνότανε.
Μετά από κανα-δυο χρόνια έφυγα… Ποτέ κανεις δεν ανακατευτηκε στη δουλεια μου….Το ιντερνετ όμως μου έκανε νοήματα που δεν μπορούσα να αντισταθω.
Παρακολουθούσα από μακρυά.
Εβλεπα το τέλος να έρχεται.
Κάποιοι σταματησαν να κανουν τηλεόραση και αρχισαν να κάνουν πολιτική.
Λάθος! Μεγάλο λάθος!
Την πλήρωσαν αυτοί που την πληρωνουν πάντα:
Οι εργαζόμενοι. Οι ηρωες που δεν φαίνονται και ποτέ δεν φταίνε.
Τους ευχομαι από την καρδιά μου τα καλύτερα….
