Με αγαπάνε γιατι είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος, πολλές φορές η ψυχή της παρέας, λέω (και γραφω) πράγματα όπως ακριβώς τα σκέφτομαι…. κ.λ.π. Αφού με αγαπήσουνε για όλα αυτα…σιγά-σιγά (όχι τοσο σιγά) αρχίζουν να με ζηλεύουνε γι' αυτα τα ίδια.
-Γιατί μίλησες στη σερβιτόρα;
-Επειδή της μιλάω πάντα τα τελευταια δυο χρόνια…και γιατι αν δεν της μιλ΄σφω θα μείνουμε
-Σημερα της μιλησες διαφορετικά.
-Της μίλησα όπως πάντα!
-Ναι, δεν άκουσα τι της είπες;
-Της είπα: "θα μπορούσα ναχω ακομα μια κοκα κόλα με παγάκια χωρίς λεμόνι.
-Ναι, αλλά αλλο εννοούσες.
- Λες ναθελα λεμόνι και να'ταν κωδικας;
-Ολα τα περιμένω απο σένα. Σ αρεσει ε?
-Με λεμόνι;
-Ρε ασε τις μαλακίες…λες και δεν σε ξέρουμε.
Ερχεται η σερβιτόρα -που όντως την ξέρω…
-Ευχαριστω γλυκειά μου (ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ ΜΑΛΑΚΑ…μου φωνάζει μια εσωτερική φωνή)
-Παρακαλώ (χαμόγελο) …και φευγοντας με ακουμπάει φιλικά στον ωμό. (ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙΙΙΙΙΙΙ ΠΟΥ Μ'ΕΦΑΓΕ!)
-Δηλαδή φαντάσου αν σου πιάνει τον ωμο μπροστά μου…τι σου πάνει αμα λείπωωωωωωωω
-Αλήθεια είναι…
-Ναι, μια φορά μου 'πιασε το αυτί…το ομολογώ.
-Τόξερα μαλάκα… τόξερα….
(και εκεί τελειώνει η όμορφη βραδιά)
Η ζήλεια είναι αρρωστια…
Η ζήλεια είναι σαν το φτέρνισμα
Αμα σουρθει…πάει τέλειωσε.
Σας εχω ενα αγαπημένο μου κείμενο.
Παντρεύτηκα μια φορά από ζήλια.
Ε, δηλαδή δεν ζήλεψα εγώ...η τότε φίλη μου ζήλεψε τη γυναίκα μου (την οποία δεν είχα δει) γιατί νόμιζε ότι την φλερτάριζα.
-Όχι, μωρό μου...
-Ρε, α πάγαινε από κει...τώρα σε μάθαμε....
Μπινελίκια, βρισιές, τιμωρίες, γκρίνιες...
Ποια είναι αυτή ρε πούστη μου, για την οποία τραβάω τα πάνδεινα;
Την γνώρισα.
Την ερωτεύτηκα.
Την παντρεύτηκα.
Δηλαδή την αγαπώ για πάντα....ποτέ δεν κατάλαβα τους φίλους μου που έχουν χωρίσει και βρίζουν τις πρώην γυναίκες τους... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να μην αγαπάς έναν άνθρωπο που για κάποιο χρονικό διάστημα είχατε αποφασίσει να μοιράσετε τόοοοοοοοοσα πράγματα... Περίεργο... εκτός πια κι αν σου έχει σκοτώσει τη μάνα...
Το πιο αστείο είναι ότι ακόμα και σήμερα η τότε φίλη μου, λέει στους κοινούς μας γνωστούς:
-Είδατε που σας τα ‘λεγα; Δίκιο δεν είχα;
Η ζήλια γεννιέται, ανδριεύει μέχρι να επιβεβαιωθεί. Ο ζηλιάρης για να επιβεβαιώσει τη μαλακία του, μπορεί να διαλύσει τα πάντα.
Όταν με ζηλεύουνε ξυπνάει μέσα μου το ωμό αρσενικό. Τρελαίνομαι.
Μάλλον άδικο έχω, αλλά σας λέω πώς νιώθω. Πρέπει επίσης να ομολογήσω ότι είμαι η χαρά της ζηλιάρας και της ανασφαλούς.
Δώσε μου ανασφαλή άνθρωπο, να τον ανεβάσω στα Ιμαλάϊα (την πατρίδα του Schmuda και της Sherpa) και μετά να τον αφήσω στην τύχη του και στο Γιέτι.
Με άλλα λόγια, κάνω προσπάθεια για να είμαι έστω και ελαφρώς αντικειμενικός σε τούτο δω το post.
Έχω νιώσει στο πετσί μου ζήλια επαγγελματική, αλλά στα παπάρια μου.
Έχω νιώσει τη ζήλια άλλων ανδρών, αλλά επίσης στα παπάρια μου... ας πρόσεχαν... μεγάλα παιδιά είναι...
Έχω νιώσει όμως και τη ζήλια του στυλ: «Θες να την γαμήσεις αυτήνανε!».
Προσέξτε: Αυτήνανε! Το φτύνει το αφτήνανε!
Προφανώς και θέλω να τη γαμήσω (συγγνώμη κυρίες μου, δεν το εννοώ (πάντα) έτσι άκομψα, όσο διαβάζεται)...αφού έχει ένα ντεκολτέ μέχρι την αρχή του βραζιλιάνικου, αφού με κοιτάει στα μάτια ακόμα κι όταν ρωτάω τον σερβιτόρο «συγγνώμη, η τουαλέτα πού είναι;», αφού αδιαφορεί για τον κακομοίρη που την συνοδεύει. Βέβαια και θέλω να τη γαμήσω, παρ’ όλο που είναι η ξαδέλφη της ψυχολόγου σου...όταν βάζει προκλητικά κραγιόν κάθε τρις και λίγο στα αθώα τσιμπουκοχειλ....
Εεεεεεεεεε τί το κάναμε εδώ: Cyber sex?
Mε παρεξηγήσατε...Αλλά όταν μιλάμε για ζήλια και αφτήνανε...να ξέρουμε τί ακριβώς εννοούμε. Δεν ζηλεύεις για τα πτυχία της στην αστροφυσική, αλλά για τα τσιμπ...ε για τα χείλια της...
Α, μη λέμε ο,τι θέμε...
Μια φορά είχα πάει σε ένα bar με μια φίλη μου...Κάθισα στην μπάρα στην γωνία και μετά από κανένα μισάωρο, ήρθε μία που φορούσε ημιδιαφανές Τ-shirt και οι ρώγες της του μικρού στήθους της σε προδιέθεταν να κρεμάσεις το μπουφάν σου...
Καθόμουν ο κακομοίρης και μίλαγα για το πού και με ποιούς θα πάμε διακοπές και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το T-shirt που (λέμε τώρα) αντιστεκότανε...
Τί να βλέπω; Την Brigitta (την ιδιοκτήτρια και φίλη μου) να κάνει κοκτέιλ ή το T-shirt που μου ’λεγε: γεια σου μικρούλη...
Η φίλη μου βέβαια είδε τα μάτια μου που κάνανε γκλοιιιιντοϊνγκ (δεν τα ελέγχω ακόμα τα πούστικα...το δουλεύω όμως...) γύρισε απότομα, είδε το ταλαιπωρημένο T-shirt και όταν ξαναγύρισε, το βλέμμα της ήταν γεμάτο αηδία, λες και είδε τον Ευαγγελόπουλο νύφη.
Έκανε μια με το κορμί της και μου ’κρυψε το 2/3 της θέας...
Αμέσως το μυαλό του αρσενικού δίνει τη διαταγή:
-Ξαναπάρε πίσω την πλήρη θέα.
Πιθανότατα την διαταγή αυτή εκτός από το πουλί σου, την παίρνουν και οι γυναίκες που είναι δίπλα.
Η δικιά μου έκανε ακόμα μια μικρή κίνηση προς τα δεξιά και μου ’κλεισε εντελώς το τοπίο, αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο τα Μυτερά Βυζάκια, βγήκε ολόκληρη από τα αριστερά.
Μας πλησίασε...ακούμπησε (ακούμπησε) σχεδόν το ένα μυτερό βυζάκι στον αγκώνα μου και είπε:
-Μήπως μπορώ να έχω φωτιά;
Γάματα, είπα από μέσα μου...
-Ευχαρίστως...είπα ο μάλαξ και έσπευσα να της δώσω τον αναπτήρα...αντί να περιμένω να δώσει φωτιά η φίλη μου....με 3 phd στη ζήλια παντός καιρού.
Άναψε...ωραία...θα φύγει...εμ δέ!
-Σας άκουσα πριν από λίγο ότι πάτε συχνά στην Πάρο. Δεν έχω ξαναπάει και θα ήθελα να μου πείτε...να προτιμήσω Νάουσα ή Παροικιά....
-Εμείς πάμε Δρυό...ξαναπρόλαβα ο εκ νέου μάλαξ...το καταλαβαίνω (επιτέλους) και προσθέτω: Ε, μωρό μου;
Άλλο λάθος...μόλις το μωρό σου, το πεις μωρό μου, μπροστά σε ένα άλλο μωρό, που το δικό σου μωρό θέλει να ξεμαλλιάσει ή να του πατικώσει (εν προκειμένω) τα μυτερά βυζάκια...το δεύτερο μωρό, αμέσως σκέφτεται πώς θα γίνει, να γίνει το δικό σου μωρό, στη θέση αυτού του ξενέρωτου μωρού...και φυσικά το δικό σου μωρό το γνωρίζει...γιατί κάνει ακριβώς το ίδιο σε ανάλογη περίσταση....
Είπα για τις Λεύκες, για την Παροικιά, το Κάτω Λιβάδι, για το Πάνω Λιβάδι, για τον Γιάννη Πάριο...πολύ χάρηκαν τα μυτερά βυζάκια που βρήκε ένα τόσο ταιριαστό ζευγάρι...η δικιά μου στο μεταξύ αν και πολυλογού...μούγκα...τρεις λέξεις κι αυτές χωρίς όλα τα σύμφωνα...
Να σας κεράσω παιδιά, ένα ποτάκι...μα τι λες...εσύ είσαι μόνη...εμείς θα σε κεράσουμε...έτσι μωρό μου (σκάσε μαλάκα πιάααααα!)...
χαχα χαχου...τα Μυτερά Βυζάκια, να και έναν γύρο από την Brigitta…
Κάποια στιγμή ήρθε και ο Ανδροκλής.
Με κουστούμι μπεζ, 2 μέτρα, σαν βοηθός manager...που μόλις (αλήθεια) είχε τελειώσει ένα meeting…
- O Aνδροκλής...
- ....Χάρηκα.... Μωρό μου (χαράαααα το δικό μου μωρό), έρχομαι κατευθείαν από το γραφείο....
-Μου ’λειψες...μου ‘λειψες...Τα παιδιά από δω...μπλα...μπλα...Ξέρετε ο Ανδροκλής είναι αρραβωνιαστικός μου...Αραβωνιαστήκαμε πριν από 3 μήνες...
-23 Φεβρουαρίου...συμπλήρωσε με χαμόγελο ο Ανδροκλής που ήταν φανερό, ότι ήταν ο τακτικός...
Η δικιά μου τον κατασυμπάθησε που ήξερε επακριβώς την ημερομηνία.
-Και πότε με το καλό;
Μετά από λίγο ο Ανδροκλής πήρε τα μυτερά βυζάκια, που είχαν πιάσει φιλίες στο μεταξύ με τον αγκώνα μου...και φύγανε...Γεια σου Brigitta…thnx…ξέρεις πού θα με βρεις...γεια σας παιδιά...ελπίζουμε να σας δούμε στην Πάρο...
Άνοιξαν την πόρτα... έκλεισαν την πόρτα, πήγανε στην ευχή του Θεού.
Με γάμησε.
Με γάμησε.
Κατ’ αρχήν δεν μιλούσε. Μετά μιλούσε μονολεκτικά. Μετά δεν ξαναμιλούσε.
Στο αυτοκίνητο έκανε ότι κοιμόταν...και όταν έφτασα έξω από το σπίτι της τα είπε όλα...μη μ’ ακουμπάααααααας...να πα να βρεις την πουτάνααααααα σου....
Καλό είναι να μην ρωτήσεις ποιάν...Σπάνια κάνω τα σωστά στην ζωή μου...
-Ποιαν εννοείς;
Ο χρόνος σταματάει: Το βλέμμα είναι σαν του Σούπερμαν όταν θέλει να δει μέσα από κτίρια....
- Πήγαινε στην Brigitta να σου δώσει πληροφορίες...Αντε και γαμήσου Αντώναρε....
Ανοίγει την πόρτα. Την ΚΛΕΙΝΕΙ και απομακρύνεται κυρία...
-Μπιιιπ...ανοίγω το παράθυρο: Έλα πίσω...άσε τις βλακείες...
Ένα βήμα... ακόμα εεεενννναααα...έρχεται πίσω...
Μούτρα...έλα μωρέ...αφού ξέρεις ότι δεν έκανα τίποτα...άμα της τηλεφωνήσεις θα σε σκοτώσω... μα είσαι καλά...φιλι... κι άλλο φιλί...νά ‘ρθω πάνω;
Τέλειο πήδημα. Ανανεωτικό...αλλά πάντα ένα βήμα προς το τέλος.
Λοιπόν...είχε δίκιο ως προς το τυπικό. Γιατί δίνεις θάρρος στους ανθρώπους;
Λάθος ερώτηση...δεν την νοιάζει καθόλου αν δώσω θάρρος σε έναν Πολωνό μετανάστη...ή σε μια ενδιαφέρουσα γιαγιά...αν όμως είναι Πολωνίδα με μυτερά βυζάκια...τότε είμαι κάθαρμα...Παρ’ όλα αυτά, πάει στο διάολο το καταλαβαίνω...
Όμως δεν το προκάλεσα... ναι, αλλά και δεν το απέρριψες...
Δεν είχα καταλάβει ότι πρέπει να επιλέγω ανθρώπους ανάλογα με το sexual affect που οι άλλοι νομίζουν, ότι ασκείται πάνω μου...
Έχω μια πολύ αγαπημένη φίλη από παλιά που ντύνεται σκυλέ...καρα-σκυλέ...η Γωγώ Μαστροκώστα στο πιο πολύχρωμο...όμως... την αγαπώ πολύ και χαίρομαι την παρέα της...είναι σπουδαία φίλη μου...όλες μου οι γυναίκες την μίσησαν βαθιά...
Γιατί άραγε;
Και όμως εκείνη ποτέ δεν μου είπε άσχημη λέξη γι’ αυτές και πάντα προσπαθούσε να γίνει φίλη τους...Λυπάμαι, αλλά δεν το δέχομαι...όσο και να μου ’χει κοστίσει αυτό...
Όμως για να το επιβεβαιώσω (και όσοι άνδρες διαβάζετε υποθέτω ότι θα με υποστηρίξετε) στην παραπάνω ιστορία η τότε φίλη μου λάθος ζήλεψε...και ακόμα πιο λάθος αντέδρασε έτσι όπως αντέδρασε.
Τα μυτερά βυζάκια, δεν τα ξανάδα ποτέ στη ζωή μου και ούτε το επεδίωξα και ποτέ...
1. Φορούσε ένα άρωμα που μίσησα από την πρώτη στιγμή.
2. Εκτός από μυτερά βυζάκια, είχε και μυτερά χαρακτηριστικά και μυτερή σκέψη, πράγμα που επίσης με ξενέρωσε...
3. Και ένα τρίτο που καμιά γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι συμπεριφερόταν αγνοώντας την φίλη μου. Μπορεί να ‘μαι όσο μαλάκας φαντάζεστε...όμως όποιος προσβάλει τους φίλους μου, γίνεται αυτόματα εχθρός μου...άρα να θέλω να παίξω μαζί της...ήταν ήδη αποκλεισμένο...
Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι η ζήλια είναι αφροδισιακό. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν το ’χω σε μεγάλη ποσότητα.
Ζηλεύουν οι γυναίκες (γι’ αυτές ξέρω) που είναι γεμάτες πάθος.
Προφανώς και είναι αρρώστια...προφανώς και οδηγεί στο τέλος...όμως όπως και να ‘χει, η διαδρομή είναι πύρινη...σαν την κόλαση.
Εκτός πια και αν όλοι θέλετε να πάτε στον Παράδεισο.
