0
1
474
2704
sdna
22
6
3172
14.0
Normal
0
false
false
false
EN-US
JA
X-NONE
/* Style Definitions */
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε είναι ενδεικτική. Η Ελλάδα δε θα παράξει ποτέ τον κορυφαίο σκόρερ του πλανήτη πια... Το έκανε πριν από 30 χρόνια όταν μεσουρανούσε παγκοσμίως ο Νίκος Γκάλης. Το καλούπι έσπασε, για να διατηρήσει εκτός των άλλων και την ημιθεϊκή υπόσταση του Νικ. Επιπλέον, άλλαξε και το μπάσκετ. Και άλλαξε πολύ, με τη χώρα μας να παίζει εδώ και χρόνια πολύ σημαντικό ρόλο στην αλλαγή σελίδας του αθλήματος.
Το ελληνικό μπάσκετ, που δεν σκοράρει ασταμάτητα, που δεν τρέχει με το γκάζι πατημένο, που δε θα προσφέρει θεαματικά καρφώματα, έχει …bullets πασίγνωστα και ζηλευτά πια.
- Εγκεφαλικότητα
- Εξυπνάδα
- Κατάρτιση
- Προσωπικότητα
- Δύναμη
- Αμυνα
- ΟΜΑΔΑ (με κεφαλαία γράμματα)
Ολα αυτά τα στοιχεία δηλαδή, που ξεχωρίζουν τους σταρ από τους μεγάλους παίκτες και τις σπουδαίες ομάδες από τις καλές.
Δεν μπορεί να είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, στην Ευρωλίγκα κυριαρχούν τρεις Ελληνες στον πίνακα των κορυφαίων στις ασίστ όλων των εποχών.
Με τις 10 που έδωσε ο Βασίλης Σπανούλης κόντρα στην Μάλαγα, ξεπέρασε τον Πάμπλο Πριτζιόνι, που μέχρι τώρα έσπαγε στα δύο την θρυλική τριάδα των Ελλήνων γκαρντ. Πλέον όμως, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς είναι οι κορυφαίοι των κορυφαίων. Οχι γιατί έπαιξαν άπειρα χρόνια στην Ευρωλίγκα, όχι γιατί τους βόλεψε η συμμετοχή τους, ούτε γιατί ευνοήθηκαν από την ανυπαρξία λοιπών δυνάμεων. Είναι εκεί γιατί όπως και να το κάνουμε, σπούδασαν κι επένδυσαν σε αυτή τη γνώση, το ταλέντο και το μπασκετικό dna τους.
Είναι εκεί, διότι, ας μην κρυβόμαστε, οι Ελληνες καταλαβαίνουν το μπάσκετ καλύτερα απ'όλους. Με την πολύτιμη συνεισφορά των Σέρβων κόουτς που δίδαξαν κι άνοιξαν τον δρόμο στους μεγάλους Ελληνες προπονητές που ακολουθούν πλέον μεγάλες καριέρες, αποδεικνύουν ότι όχι μόνο καθιέρωσαν τη νέα εποχή του μπάσκετ, αλλά την τιμούν κιόλας.
Ισως να είναι υπερβολικό, αλλά οι Σέρβοι σπουδαίοι προπονητές (με τη βοήθεια των συνεργατών τους), με όπλα τους την νοοτροπία και το ταλέντο των Ελλήνων παικτών, (ξανα)ανακάλυψαν την ευρωπαϊκή εκδοχή του μπάσκετ, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια του ανθρώπου που το (ξανα)εφηύρε, του Γκρεγκ Πόποβιτς.
Σημαντικό στοιχείο: Είναι ακόμα πιο βαρύ το επίτευγμα του ελληνικού μπάσκετ, που καθρεπτίζεται στα τρία καμάρια του, αν αναλογιστούμε ότι ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Παπαλουκάς διακρίθηκαν και συνεχίζουν να διακρίνονται σε μία εποχή, που αυτό το μοντέλο του μπάσκετ, που άρχισε να καθιερώνεται στην Ελλάδα, έχει γίνει κόπια, όλοι προσπαθούν να το μιμηθούν και αποτελεί το παράδειγμα που οι περισσότεροι προπονητές θέλουν να διδάξουν στις ομάδες τους.
Διάβασμα, δημιουργία, αλτρουισμός, ομαδικότητα... Ζούμε σε μία εποχή, που κερδίζουν τα σύνολα με τα σπουδαία ονόματα να βάζουν στο παζλ το κομμάτι που λείπει.
Τα τρία ελληνόπουλα δεν κατέχουν την πρωτιά απλά σε μία ξερακιανή στατιστική κατηγορία, η οποία έρχεται να συμπληρώσει την αγωνιστική εικόνα μίας αναμέτρησης. Η δημιουργία, με την εκτέλεση και το διάβασμα είναι τα βασικά στοιχεία του σύγχρονου μπάσκετ. Δεν είναι κομπάρσοι πολυτελείας. Είναι (ή ήταν, στην περίπτωση του Παπαλουκά) πρωταγωνιστές και μέλη του κλειστού κλαμπ των VIP. Ποτέ δε συμπλήρωσαν μία ομάδα. Από το δικό τους όνομα ξεκινά η ομάδα.
Και τέλος, το επίτευγμα απογειώνεται αν λάβουμε υπόψιν μας ότι τουλάχιστον μία φορά ο καθένας έχει αναδεχθεί πολυτιμότερος σε Φάιναλ Φορ Ευρωλίγκας... Κι αυτό μιλάει από μόνο του. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Κυρίες και κύριοι δοξάστε τους...
Δοξάστε την ταυτότητα του ελληνικού μπάσκετ...
Και κάντε μία πρόποση για τα καλύτερα που έρχονται...
Υ.Γ. Μόνο ένα γ*&#$&#$ο παράπονο έχω... Αυτή η τριάδα των παικτών (στην οποία προσθέτω εκτός στατιστικών, τον Νίκο Ζήση), δεν κατέκτησε σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, ό,τι ακριβώς της άξιζε. Και της άξιζαν πολλά περισσότερο από ένα Χρυσό σε Ευρωμπάσκετ κι ένα Ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα... Νομίζω, ότι μπορούσε να κατακτήσει την κορυφή και να εγκατασταθεί εκεί για πολύ καιρό, όπως κι ένα Ολυμπιακό Μετάλλιο. Αυτό το τελευταίο πανάθεμά με, πάντα θα με στοιχειώνει. Κι αυτά τα λατρεμένα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ, ακόμα περισσότερο.
