Δεν αποτελούν πραγματικότητα, όμως. Ο άνθρωπος ήταν πάντα άνθρωπος. Με τις ίδιες αδυναμίες. Όσο πουτανιάρης είναι σήμερα, τόσο στον πόντο ήταν και πριν χίλια και τρεις χιλιάδες χρόνια. Όσο του άρεσε να ξεδώσει και στο βρώμικο, στο πρόστυχο, στο απαγορευμένο, το έκανε σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους αιώνες.
Γι’ αυτό και οι μάγκες που έστησαν τις θρησκείες έριχναν στην ατζέντα και το μπουρδέλιασμα, δεν σε ήθελαν στο ζόρι κάθε ημέρα, όλο το χρόνο. Δεν ήταν μαλάκες, διότι διαφορετικά, δηλαδή αν δεν λασκάρανε το πράμα, θα σε χάνανε. Κάποια στιγμή θα τους έλεγες «Άντε γ…, άνθρωπος είμαι, έχω ορμές, όχι μονάχα μυαλό στο επάνω κεφάλι, αλλά και επιθυμίες στο κάτω κεφάλι».
Η καταγωγή ξεκινάει από τις ελευθεριάζουσες γιορτές στην αρχαία Ελλάδα για πάρτη αυτού του αλανιάρη θεού, του Διόνυσου. Λέω για το καρναβάλι. Λάθος! Έκανα μια γκέλα. Ποια Διονύσια και ποια Ανθεστήρια, λέω για τις γιορτές του θεού Διονύσου. Τίποτα δεν γεννιέται στην εποχή του. Αυτή είναι μια από τις αλήθειες του αποδυτηριάκια. Τα πάντα όλα έχουν το παρελθόν τους. Το άγνωστο και ακαθόριστο παρελθόν τους. Ό,τι θεωρείται νέο στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνέχεια, έστω τη διαμόρφωση, τη παραμόρφωση, έναν άλλον σχηματισμό του προηγούμενου σχετικού.
Της πουτάνας το μαγκάλι γινόταν στα Διονύσια, το έθιμο που έδωσε τις γιορτές του καρναβαλιού. Και τι γινόταν τότε; Μόνο να σου πω ότι το ξεφάντωμα και το γαμήσι που έπεφτε ήταν δίχως όρια. Γι’ αυτό, και επειδή δεν στεκόταν με τίποτα ο χριστιανισμός ως «σοβαρή» θρησκεία, έφθασαν να καταδικαστούν οι παγανιστικές εκδηλώσεις με την ευκαιρία του καρναβαλιού από την οικουμενική Σύνοδο το 692. Να κριθούν ειδωλολατρικές.
Ο αποδυτηριάκιας είναι με τον Διόνυσο, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
