Τα τελευταία χρόνια είχε συρρικνωθεί μετά το διαδοχικό κλείσιμο εντύπων όπως το καθημερινό «Βήμα», τα ένθετα των «Νέων» και η αθλητική εφημερίδα «Εξέδρα». Μολονότι, είχα φύγει προ τριετίας από την Αγίας Σοφίας 10, πάντοτε το θεωρούσα ως το μεγαλύτερο δημοσιογραφικό σπίτι το οποίο είχα την τιμή να υπηρετώ επί 13 χρόνια. Υπό τον αείμνηστο και εμβληματικό Δημήτρη Γουσίδη, με τον επίσης άοκνο μέχρι και την τελευταία πνοή του και πνευματικό δάσκαλό μου Γιώργο Τουρώνη. Και παρέα με συναδέλφους που χτίσαμε ένα ανταποκριτικό γραφείο της «Εξέδρας» για το οποίο όλοι ήμασταν περήφανοι και εξακολουθούμε να μνημονεύουμε με συγκίνηση.
Πέρα από το μελό της υπόθεσης που πάντοτε συνοδεύει το κλείσιμο μιας Mediaκής δραστηριότητας, για τη Θεσσαλονίκη σηματοδοτεί μια αλλαγή εποχής. Χωρίς καμία διάθεση αναζήτησης κάποιου άλλοθι αποτυχίας, η Θεσσαλονίκη πληρώνει τα τελευταία χρόνια, μια ραθυμία με μπόλικη δόση ελιτισμού με την οποία αντιμετώπιζε όλα τα γεγονότα. Αδυνατούσε να προσαρμοστεί στις συνθήκες, πάντοτε έτρεχε πίσω από αυτές. Προχθές, «έσκασε» η είδηση της υποβολής αίτησης διάλυσης της σύμβασης του μετρό Θεσσαλονίκης από την Αττικό Μετρό. Το «ναυάγιο» είχε προαναγγελθεί από τους εκλεκτούς συναδέλφους του ελεύθερου ρεπορτάζ εδώ και καιρό, αλλά οι φορείς της πόλης «κόμιζαν γλαύκας εις Αθήνας». Το ίδιο έπραξαν και όταν έμεινε χωρίς δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι. Και πάμε στο προκείμενο…
Αθλητικά η Θεσσαλονίκη, βρίσκεται στη χειρότερη μοίρα της σχεδόν εκατόχρονης ιστορίας της. Οι μοναδικές ιδιωτικές επενδύσεις που έφεραν φρέσκο χρήμα στη Θεσσαλονίκη την τελευταία τετραετία ήταν μόνο όσες κινήθηκαν γύρω από τον τουριστικό κλάδο. Από δυο Πόντιους τον Μπόρις Μουζενίδη αρχικά και, ακολούθως, τον Ιβάν Σαββίδη. Κι αν ο τελευταίος δεν αναλάμβανε τον ΠΑΟΚ σε ένα κομβικής σημασίας χρονικό σημείο, σήμερα, η κουβέντα γύρω από τους «πρωταγωνιστές» του ελληνικού ποδοσφαίρου θα ήταν διαφορετική. Η παρουσία του Σαββίδη ουσιαστικά φρέναρε την σχεδόν βέβαιη πορεία του ΠΑΟΚ προς την καταστροφή κάτι που δεν απέφυγαν ο Αρης και ο Ηρακλής με κύρια ευθύνη των παραγόντων του. Θυμάμαι ακόμη τη συνάντησή μου με τον Λάμπρο Σκόρδα την άνοιξη του 2008 σε ένα καφέ της Ικτίνου. Πρόεδρος τότε της ΠΑΕ Αρης με ομάδα ανταγωνιστική όταν την ίδια στιγμή ο ΠΑΟΚ βασανιζόταν μεταξύ 9ης και 10ης θέσης και ο Ηρακλής ταλανιζόταν από διοικητικά προβλήματα. «Δημήτρη, τι θέλεις τώρα να σου πω; Εμείς με τον Τύπο είμαστε απέναντι γιατί το σύστημα δε θέλει τον Αρη πρώτο σ’ αυτήν την πόλη. Αλλωστε, για μας αντίπαλος δεν είναι ο ΠΑΟΚ, αλλά ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός. Μ’ αυτούς πολεμάμε», μου είπε με ένα ύφος τουλάχιστο κόμη που έλεγε στον ιπποκόμο του «Ιγνάτιε φύγε δε θα σε χρειαστώ άλλο». Το μόνο που γύρισα και του απάντησα ήταν «Λάμπρο, το πιο ατίθασο άλογο είναι το καλάμι». Ας είναι. Λόγω της πολύχρονης γνωριμίας μας δεν τον παρεξήγησα άλλωστε καταλάβαινα ότι αργά ή γρήγορα μ’ αυτές τις συλλογιστικές παραγόντων ο δρόμος της απαξίωσης ήταν προδιαγεγραμμένος. Σήμερα, ο Σκόρδας είναι διαπομπευμένος, ο Αρης διαλυμένος και, κυρίως, χωρίς την προοπτική μιας ομάδας με τη δυναμική και τον οπαδικό όγκο του.
Αλλά περισσότερο (ακόμη και από) ήττες σαν τη χθεσινή στα Γιάννενα, πονάει η διαιωνιζόμενη μεμψιμοιρία από την επανάληψη παθημάτων που δεν έγιναν μαθήματα. Στον ΠΑΟΚ επειδή κανείς δεν πιστεύει ότι παίζοντας στο όριο των δυνατοτήτων είναι αδύνατο να αντέξεις την πίεση του πρωταθλητισμού κι έτι δεν έχει εμπειρία για να το κάνει. Στον Αρη, επειδή η ίντριγκα και ο διαγκωνισμός για την «εξουσία» ακόμη κι όταν παίζει στην Γ’ Εθνική (!) φαίνεται ότι κυριαρχεί της όποιας ανάγκης για συσπείρωση. Και ίσως μόνο στον Ηρακλή παρουσιάζεται αν όχι αίσθηση τουλάχιστο μια ψευδαίσθηση νοικοκυρέματος επειδή εμφανίστηκε από το πουθενά ένας Παπαθανασάκης που (δείχνει να) έχει πάθος, μεράκι και κάποια χρήματα για να επαναφέρει την ομάδα στα γνώριμα μονοπάτια της.
Ισως, τελικώς, πέρα από την κρίση να φταίει κι ότι απουσιάζει το συναίσθημα. Αθλητισμός και δημοσιογραφία χωρίς συναίσθημα θα ήταν μια βαρετή διάλεξη σε αμφιθέατρο πολυτεχνικής σχολής. Γιατί όπως έλεγε και ο επί σειρά ετών διευθυντής του θρυλικού ανταποκριτικού γραφείου του ΔΟΛ στη Θεσσαλονίκη και προέδρου της ΕΣΗΕΜΘ, αξέχαστος Δημήτρης Γουσίδης «η δημοσιογραφία και η ομάδα είναι η μόνες γκόμενες που όταν τις ερωτεύεσαι δεν τις ξεχνάς ποτέ».
