Γιατί η αίσθηση ήταν πως κύλησε, κιόλας, αιώνας από τις ημέρες που η χώρα είχε εκείνα τα σκύβαλα να παίζουν τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς οικονομίας. Αιώνας; Μεσαίωνας. Κι όμως, είναι μονάχα μία εβδομάδα.
Στη μία αυτή εβδομάδα, η Ελλάδα έβηξε και αυτό αρκούσε για να φτάσει ο βήχας ως τη Ρωσία, την Κίνα, την Αμερική, την Ευρώπη. Να μπει ξανά το «ελληνικό» ψηλά στην ατζέντα του Ρώσου, του Κινέζου, του Αμερικανού, του Ευρωπαίου. Ο βήχας είχε ευγένεια και χαμόγελο, είχε στιλ και αποφασιστικότητα, προφανώς και προπαντός ήταν προϊόν σχεδίου.
Αυτοί εδώ, ήξεραν τι έκαναν. Τι θα έκαναν, όταν θα έρχονταν. Το έβαλαν εμπρός, from the word go για να το γράψουμε…σε γλώσσα Βαρουφάκη. Ηδη η εκλογή, μόνη αυτή, σήκωσε πανευρωπαϊκή δυναμική. Η ζύμωση εν συνεχεία, σήκωσε παγκόσμια δυναμική. Ένα πολιτικό τσουνάμι. Δεν καταγράφεται, απλώς, η τρομερή διαφορά αισθητικής. Πριν και μετά. Το τελειωμένο και το άφθαρτο.
Η ζύμωση ανέδειξε αυτό που δεν είχε η πολιτική στην Ελλάδα, αλλά και στην καταθλιπτικά ομογενοποιημένη Ευρώπη, την τελευταία εικοσαετία. Σταρ. Τα new kids, σ’ ένα οικοσύστημα γεμάτο Ραχόι και Πάσος Κοέλιο, είναι Ελληνες. Ηταν απλό και γρήγορο, τελικά. Ένα, ήθελε. Πέρα από σχέδιο. Κότσια. Ο κόσμος στην Ελλάδα ζει, φανερά ή κρυφά, ανάταση. Την είχε ζωτική ανάγκη, πολύ πριν (και ανεξάρτητα πού, ακριβώς, θα) καταλήξει το διαδραματιζόμενο μπρα-ντε-φερ.
Είναι όπως με την σκανταλιά του Σάντα και του Γλέζου. Και τότε, ήθελε σχέδιο και κότσια. Γιατί έγραψε ιστορία; Όχι επειδή έφερε την απελευθέρωση. Μονάχα επειδή έκανε ανθρώπους να νιώσουν ανάταση, πολύ πριν απελευθερωθούν. Εννοείται πως, εάν υπήρχαν social media στα 40s, όλο και κάποιος Ελληνας θα βρισκόταν ν’ αναρτήσει «Κομαντατούρ γερά, σπάσ’ τους τον τσαμπουκά».
Το μπρα-ντε-φερ θα καταλήξει σε συμβιβασμό. Αλλά θα είναι αυτό. Συμβιβασμός, έντιμος, το τέλος μιας διαπραγμάτευσης. Κάνει χαοτική απόσταση, απ’ το να στέλνει η Ευρώπη στους εδώ τα mail με τα do και τα don’t. Σταρ στην πολιτική, δεν σε κάνει το φαίνεσθαι. Σε κάνει, το είναι. Το φαίνεσθαι, δεν βλάπτει να υπάρχει. Αλλά δεν παύει να είναι παρακολούθημα.
Ο Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης είναι σταρ, όχι γιατί δεν φοράνε γραβάτα, αλλά γιατί με κάνουν να γελώ και να ταυτίζομαι. Είχα καιρό να γελάσω, όσο γέλασα με την ατάκα του Τσίπρα «λέω να πρωτοτυπήσω και να κάνω μετά τις εκλογές αυτά που έλεγα πριν τις εκλογές ότι θα κάνω». Επίσης, είχα καιρό να ταυτιστώ όσο ταυτίστηκα με την παραβολή του Βαρουφάκη για τον ναρκομανή που, κάθε τρεις και λίγο, αγωνιά για τη δόση του…προκειμένου να διαιωνίσει το πρόβλημά του.
Μέσα στους μήνες που έρχονται ως το καλοκαίρι, το πιθανότερο είναι ότι θα ξέρουμε το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα του μπρα-ντε-φερ. Και τότε ο Τσίπρας ξανακάνει εκλογές, φυσιολογικά καταρρίπτει το πανελλήνιο ρεκόρ του Καραμανλή το ’74, και ξεκινά στ’ αλήθεια να κυβερνά αυτόν τον τόπο. Γιατί, στο τέλος της ιστορίας, ο Ελληνας είναι που πιο δύσκολα κυβερνιέται. Πολύ πιο δύσκολα απ’ τον Ρώσο, τον Κινέζο, τον Αμερικανό, τον Ευρωπαίο…
