Το ξεκίνημα της σεζόν συνοδεύτηκε με μπόλικη αισιοδοξία στο στρατόπεδο των πρασίνων και όχι άδικα. Ο σχεδιασμός μπορεί εν μέρει να τροποποιήθηκε την τελευταία στιγμή λόγω της απόφασης του Επ να μην μείνει εκτός γηπέδων και αυτό ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα για τον Ανδρεόπουλο και το επιτελείο του. Η επιλογή του Ιερεθουέλο ήταν μια σανίδα σωτηρίας της τελευταίας στιγμής που σίγουρα δεν έμοιαζε καθόλου κακή σαν επιλογή.
Και εν τέλει δεν ήταν κακή επιλογή ακόμα και αν ο Κουβανός είχε κάποιες διακυμάνσεις στα επίπεδα του φυσιολογικού. Η παρουσία του Κασαμπαλή, κυρίως στο πρώτο μισό της σεζόν, ήταν τουλάχιστον ελπιδοφόρα καθώς ο Εβρίτης πασαδόρος ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις ο βασικός και μάλιστα έχοντας απόλυτα θετική εικόνα. Το πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό ήταν πως χτίστηκε έχοντας δυνατό ελληνικό κορμό. Ένας εκ των καλύτερων Ελλήνων πασαδόροων, οι δύο καλύτεροι Έλληνες κεντρικοί καθώς και ακραίοι όπως ο ικανότατος Πρωτοψάλτης και ο απόλυτα έμπειρος Φράγκος. Επιπλέον, καμία άλλη ομάδα δεν είχε δίδυμο λίμπερο σε αυτό το επίπεδο, μέχρι τουλάχιστον ο Ολυμπιακός να αποκτήσει και τον Καρασαββίδη. Ο Ζήσης δεν έπαψε ποτέ να είναι λίμπερο πρώτου επιπέδου ενώ ο Κοντοστάθης είχε πραγματοποιήσει μια γεμάτη παρουσία στην Κηφισιά έχοντας εμφανίσεις που του έδιναν για τα καλά το εισιτήριο για μια ομάδα πρωταθλητισμού.
Αν αφήσουμε στην άκρη το κομμάτι της Ευρώπης, όπου οι πράσινοι βρήκαν στο δρόμο τους μια ομάδα πανίσχυρη που τα τελευταία 24ωρα κάνει δύσκολη τη ζωή της Περούτζια και διεκδικεί το πρωτάθλημα Ιταλίας με ότι αυτό συνεπάγεται, στα εγχώρια τα πράγματα δεν πήγαιναν ιδιαίτερα άσχημα μέχρι τον Φεβρουάριο. Μια ομάδα που έχει μόλις μία ήττα στη regular season, έχει κερδίσει το παιχνίδι “must win” της τελευταίας αγωνιστικής κόντρα στον Ολυμπιακό και μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν στη διεκδίκηση και του Κυπέλλου αλλά και του League Cup όλα έδειχναν υπό έλεγχο.
Το προνόμιο του Παναθηναϊκού μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η πολυφωνία και το βάθος του πάγκου. Ο Φράγκος ήταν απόλυτα έτοιμος να δεχτεί το ρόλο του ως backup πολυτελείας, οι πασαδόροι εναλλάσσονταν έτσι ώστε να καλύπτουν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου ενώ στους κεντρικούς υπήρχε μεγάλη άνεση. Όταν όλοι αναρωτιόταν γιατί δεν έπαιζε ο Ραγκέλ και εάν υπάρχει κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα ο Ανδρεόπουλος ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι ο Βραζιλιάνος δεν ήταν στην κατάσταση που ήταν ο Πετρέας εκείνο το διάστημα. Και όταν χρησιμοποιήθηκε ο Ραγκέλ σε παιχνίδια όπως κόντρα στον Ολυμπιακό τον Φεβρουάριο ή στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ ήταν στην κατάσταση που έπρεπε.
Ένα από τα θέματα που πόνεσαν τον Παναθηναϊκό είχε να κάνει με τον Κόβαρ. Η απόφαση να παραμείνει ο Ιταλός ακραίος δεν ήταν ακατανόητη ειδικά όταν έδειξε την πραγματική του αξία. Το πρόβλημα ήταν πως ο Κόβαρ έχει την ικανότητα να παίξει στο 9 αλλά και το 4. Όταν παίζει στο 9 είναι ικανός να κερδίσει ένα ντέρμπι μόνος του ενώ όταν παίζει στο 4 ο Παναθηναϊκός έβγαινε πλήρως από το ρυθμό του, ο πασαδόρος είχε δυσκολότερη δουλειά στη δημιουργία και επιπλέον μια επιθετική λύση έμοιαζε να ακυρώνεται. Το εάν έπρεπε το περασμένο καλοκαίρι η ομάδα να τον αντικαταστήσει είναι ένα ερώτημα θεωρητικό καθώς κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι ο επόμενος θα κούμπωνε άμεσα και θα είχε τη δυνατότητα να παίζει μόνιμα στο 9 και ταυτόχρονα κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι τα παιχνίδια του Κόβαρ στο 4 και το 5 θα είναι τόσο συχνά.
Ενδεχομένως αυτό να παρέσυρε και τον Πρωτοψάλτη και να του πρόσθεσε μεγαλύτερο βάρος στο παιχνίδι του. Ο διεθνής ακραίος είναι ένας παίκτης που εδώ και χρόνια φημίζεται για τη σταθερότητά του, τη συνέπεια και την ηρεμία του στο παιχνίδι. Όταν, όμως, καλείται τόσες φορές να παίξει στην επίθεση και για τον έτερο ακραίο είναι λογικό να φθείρεται και να μην μπορεί να παίζει μόνιμα στο μέγιστο της απόδοσής του. Σε αυτό το κομμάτι ίσως η χρήση του Φράγκου και κατά συνθήκη και του Κοστόπουλου σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι το λάθος όσον αφορά τη διαχείριση.
Το μπλοκάρισμα των πρασίνων από το Μάρτιο και μετά μοιάζει με τη ζαλάδα που πιάνει κάποιον όταν φτάνει στην κορυφή. Πιθανώς η ήττα από το Μίλωνα στο Κύπελλο να ταρακούνησε τον Παναθηναϊκό και να τον έφθειρε ψυχολογικά. Η ομάδα, έχοντας κερδίσει το League Cup, όχι μόνο δεν μπήκε με αισιοδοξία στους τελικούς αλλά περισσότερο με άγχος έχοντας να υπερασπιστεί την έδρα της. Εξάλλου στον τρίτο τελικό αλλά και στο μεγαλύτερο κομμάτι του τέταρτου έδειξε ότι δεν της έλλειπε ταλέντο ή ικανότητες αλλά κυρίως αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι το πιο παράδοξο από όλα καθώς ο Ανδρεόπουλος φημίζεται για την ικανότητά του να πείθει τους παίκτες του ότι μπορούν να κερδίσουν κάθε αντίπαλο και να τους ανεβάζει την ψυχολογία στα ύψη. Σαφώς και ένας προπονητής έχει μερίδιο ευθύνης και στις νίκες και στις ήττες αλλά ο Ανδρεόπουλος δεν ξέχασε σε λίγες μέρες όσα ήξερε ούτε έγινε ανίκανος έχοντας κατακτήσει τόσους τίτλους τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε μπορεί στα δικά του χέρια να ήρθε η απώλεια του Κυπέλλου και η απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας αλλά επίσης στα δικά του χέρια ο Παναθηναϊκός έκανε τις υπερβάσεις του όταν έχανε κομβικούς παίκτες σε κρίσιμα σημεία της σεζόν, κέρδιζε τον Ολυμπιακό όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και παραλίγο να ολοκληρώσει μια ανατροπή σε παιχνίδι τίτλου στην έδρα του αντιπάλου η οποία θα συζητιόταν ακόμα.
Εφόσον η διοίκηση επέλεξε να πορευτεί και τη νέα σεζόν με τον Ανδρεόπουλο αυτό σημαίνει ότι πρώτη και βασική προϋπόθεση είναι η εμπιστοσύνη. Σίγουρα με όσα έχει κάνει στον Παναθηναϊκό την αξίζει και δε μιλάμε για τα δύσκολα χρόνια. Στο πρώτο κομμάτι της καριέρας του ως προπονητής του Παναθηναϊκού οι στόχοι ήταν διαφορετικοί και ο Παναθηναϊκός ήταν ικανοποιημένος σε κάποιες σεζόν ακόμα και με τη σωτηρία του. Ο Ανδρεόπουλος έδειξε ξανά και ξανά ότι μπορεί να διατηρεί την ομάδα σε επίπεδο πρωταθλητισμού αν και αυτό περιέχει πάντα και το ενδεχόμενο απώλειας τίτλου. Σίγουρα όταν μια ομάδα ξεκινάει τη σεζόν με γεμάτο ρόστερ και καλούς παίκτες είναι αποτυχία να κατακτηθεί μόνο ένα League Cup. Αποτυχία, όμως, δε σημαίνει καταστροφή αλλά σημαίνει ότι χρειάζεται ανασύνταξη για μια νέα σελίδα.
Τέλος, όσον αφορά τον Ερνάντεζ, μπορεί να ήξερε ότι η παραμονή του στα πράσινα οδεύει προς το φινάλε αλλά δεν υπήρξε παίκτης πιο απογοητευμένος από τις ήττες στους τελικούς. Ο Κουβανός έριξε αρκετά τις απαιτήσεις του ώστε να παραμείνει στον Παναθηναϊκό αλλά η ομάδα οδεύει σε μια νέα αρχή. Ουδείς αναντικατάστατος, ακόμα και ο εξαιρετικός Ερνάντεζ ο οποίος ήταν πιο επαγγελματίας και πιο συνεπείς από πολλούς ξένους που πέρασαν από τα μέρη μας. Τόσο γιατί αγάπησε το σύλλογο όσο και γιατί, ως επαγγελματίας αθλητής, ήθελε πολύ το πρωτάθλημα ώστε να συμπληρώσει το… παζλ των κατακτήσεων τίτλων από τις χώρες που πέρασε.
Ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα γιατί πιθανώς δεν το πίστεψε αλλά έτσι είναι η ζωή και έτσι είναι και ο αθλητισμός. Κάθε χρονιά είναι μια νέα σελίδα και μια νέα ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Οι πράσινοι θα κάνουν μια νέα αρχή, θα μάθουν από τα λάθη τους και να εμφανιστούν ξανά ανταγωνιστικοί τη νέα σεζόν και με τον Ανδρεόπουλο και τον Καραμαρούδη λίγο πιο έμπειρους και πιο «διψασμένους» από χθες.
