Ένας τελικός αντάξιος της πορείας των δύο ομάδων και του βάρους της φανέλας τους ήταν ο τέταρτος της σειράς. Οι πράσινοι άργησαν πολύ να μπουν στο κλίμα του παιχνιδιού αλλά όταν το έκαναν άγγιξαν μια τεράστια ανατροπή που εν τέλη δεν ολοκληρώθηκε. Ο Ολυμπιακός είδε τον καλύτερό του παίκτη να αποχωρεί τραυματίας, είδε τον αντίπαλό του να ανακάμπτει και να ετοιμάζεται να του χαλάσει το πάρτι αλλά τελικά την κρίσιμη στιγμή ήξερε τι θέλει και κυρίως ήξερε πως να το πάρει.
Ξεκινώντας από την πλευρά των ηττημένων όλα είχαν να κάνουν με τις αλλαγές. Η είσοδος του Φράγκου και του Πετρέα ήταν τα κουμπιά που πατήθηκαν και που άλλαξαν πλήρως την εικόνα της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός στους δύο πρώτους τελικούς πληγώθηκε σημαντικά από το κομμάτι των ακραίων του. Όταν ο Ανδρεόπουλος πέρασε στο παιχνίδι τον Φράγκο αντί του Κόβαρ, πλάι στον πολύ καλό Πρωτοψάλτη, οι πράσινοι απέκτησαν μια επιπλέον λύση στην επίθεση που δεν είχαν ως τότε. Παράλληλα, ο Πετρέας μπήκε στο παιχνίδι σαν… καμικάζι κάνοντας καλά σερβίς, βοηθώντας στη μπροστά ζώνη αλλά κυρίως γεμίζοντας ενέργεια τους συμπαίκτες του. Όλα αυτά έλλειπαν από τον Παναθηναϊκό στο πρώτο κομμάτι του παιχνιδιού που ήταν άχρωμος και άοσμος.
Φυσικά έπαιξε ρόλο και ο τραυματισμός του Τζούριτς καθώς ο έμπειρος κεντρικός των ερυθρολεύκων, που έκανε τελικά και νταμπλ στους ατομικούς τίτλους, αποχώρησε τραυματίας και εκείνη τη στιγμή η ομάδα του χαμήλωσε ύψος. Ο Βαϊόπουλος που πέρασε στη θέση του ήταν ο ορισμός του τίμιου αντικαταστάτη καθώς μπορεί να υστέρησε σε αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού αλλά μπήκε γεμάτος διάθεση να δώσει ότι περισσότερο μπορεί. Ο Ολυμπιακός με τον Τζούριτς στο παιχνίδι του έμοιαζε σαν να έχει ένα… σκιάχτρο στη μπροστά ζώνη όπου μπορεί να τελειώσει φάσεις στην επίθεση, να αλλοιώσει κάθε προσπάθεια του Παναθηναϊκού και να κυριαρχήσει πάνω στο φιλέ.
Η είσοδος του Κερν έφερε το κάτι διαφορετικό στη δημιουργία των πρασίνων και σε συνδυασμό με την φρεσκάδα που έφεραν ο Φράγκος και ο Πετρέας και φυσικά ο ακούραστος Ερνάντεζ ήταν τα στοιχεία που πήγαν να κάνουν την ανατροπή. Ο Ολυμπιακός βασίστηκε πλήρως στον Στερν, η υποδοχή του Ιντάλγκο και το Τζιάβρα άρχισε να φθείρεται και τα λάθη γινόταν όλο και περισσότερα. Το ζήτημα είναι πως ο Ιντάλγκο χωρίς να πιάσει τη μέγιστη απόδοση κατάφερε να κάνει τη διαφορά σε μπάλες που έκαιγαν στο τάι μπρέικ και σε παιχνίδια σαν αυτά τέτοια δεδομένα είναι κομβικά. Όταν ένας τελικός με τέτοιο διακύβευμα φτάνει σε τάι μπρέικ όλα είναι ανοιχτά.
Στο παιχνίδι αυτό ο Παναθηναϊκός πλήρωσε σε μεγάλο βαθμό το ότι ο Κόβαρ δεν ήταν σε θέση να κάνει τη διαφορά και ότι ο Ραγκέλ δεν μπόρεσε να βάλει δύσκολα στους κεντρικούς του Ολυμπιακού. Σε αντίθεση με τους δύο πρώτους τελικούς αυτό διορθώθηκε έστω και όταν το τριφύλλι βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Και όταν ο τελικός ήρθε σε ισορροπία φάνηκε ότι και ο Ολυμπιακός κρύβει άγχος παρότι έπαιζε στην έδρα του και με το πρωτάθλημα να απέχει λίγους μόλις πόντους. Το ζήτημα με τον Κόβαρ δεν ήταν ποτέ αν είναι καλός παίκτης ή όχι. Την αξία του την έχει δείξει ωστόσο παιχνίδια τίτλων χρειάζονται μαχαίρι στα δόντια και πάθος. Τα λάθη στη regular season διορθώνονται ενώ στα πλέι οφ όχι και οι αδράνειες την κρίσιμη στιγμή ήταν πολλές για τον Ιταλό ακραίο.
Ο Ολυμπιακός όχι μόνο είχε μαχαίρι στα δόντια αλλά και περίσσια αυτοπεποίθηση κάτι που λειτούργησε υπέρ του. Οι παίκτες του Καστελάνι ένιωθαν ανώτεροι και όχι μόνο το ένιωθαν αλλά και το απέδειξαν στον αγωνιστικό χώρο. Τόσο στο τέταρτο παιχνίδι όσο και στο τρίτο, όπου ο Ολυμπιακός ηττήθηκε, φάνηκε πως οι ερυθρόλευκοι ενδεχομένως να μην πιάνουν το πικ της απόδοσής τους αλλά ταυτόχρονα να ταλαιπωρούν τους πράσινους. Στο Μετς ο Παναθηναϊκός έδωσε τα πάντα για να πάρει τη νίκη ενώ ο Ολυμπιακός χωρίς να εκτοξευθεί κατάφερε να προηγηθεί με 1-2 και λίγο έλλειψε και να κερδίσει. Το ίδιο και στο τελευταίο παιχνίδι όπου με τραυματισμούς των κεντρικών, μέτρια υποδοχή και λάθη είχε τον τρόπο να πάρει τη νίκη.
Ένα πρωτάθλημα που κρίνεται σε σειρά αγώνων δεν μπορεί να μην οδηγηθεί δίκαια στον νικητή του. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος σε βάθος χρόνου και εκεί είναι που κρίνεται ο πρωταθλητής. Η μεγαλύτερη στεναχώρια στην πλευρά του Παναθηναϊκού ενδεχομένως να μην είναι η απώλεια του τίτλου. Το να χάνει κανείς σε τελικούς συμβαίνει αλλά το ότι οι πράσινοι έφτιαξαν μια καλή ομάδα, με βάθος στον πάγκο και με τους καλύτερους Έλληνες παίκτες που ήταν διαθέσιμοι είναι που φέρνει αυτά τα συναισθήματα. Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή, όμως, και το βλέμμα και για τους μεν και για τους δε στρέφεται από τώρα κιόλας στην επόμενη μέρα.
