Ο τρίτος τελικός της σειράς ήταν σίγουρα ο πιο ανταγωνιστικός μέχρι τώρα και αυτός που θύμιζε πραγματικά ότι οι δύο ομάδες διεκδικούν τον τίτλο. Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι και όπως φάνηκε ήταν αρκετό για να φτάσει, έστω και δύσκολα, στη νίκη.
Το πρώτο και βασικότερο που άλλαξε ο Παναθηναϊκός ήταν η διάθεση παρότι έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Σίγουρα δεν υπάρχει ομάδα ή αθλητής που να μπαίνει σε τελικό και να μη θέλει να κερδίσει ωστόσο η παρουσία των πρασίνων στο Ρέντη δε θύμιζε σε καμία περίπτωση τελικό σε αντίθεση με τον αγώνα που ακολούθησε. Ένας παράγοντας που άλλαξε πολλά ήταν η συνέπεια των ακραίων. Πρωτοψάλτης και Κόβαρ ήταν σταθεροί στην υποδοχή και αποτελεσματικοί στην επίθεση. Ο Ιταλός στα μισά του τέταρτου σετ, βέβαια, έβγαλε κούραση και έχασε τη συγκέντρωσή του και για αυτό αντικαταστάθηκε. Σε γενικές γραμμές, όμως, και αυτός αλλά και ο Πρωτοψάλτης είχαν παρουσία που έδινε ενέργεια και λύσεις στην ομάδα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο Κασαμπαλής είχε καλύτερες επιλογές στο μοίρασμα αξιοποιώντας τις σταθερές υποδοχές. Ο πασαδόρος του τριφυλλιού είχε να άνεση να αλλάζει παιχνίδι και να μην παίζει συνεχώς με τον Ερνάντεζ κάτι που αντιμετώπισε το καλό μπλοκ των ερυθρολεύκων. Ο Κουβανός, με τη σειρά του, δεν παύει να είναι η μεγαλύτερη απειλή για κάθε αντίπαλο του Παναθηναϊκού είτε είναι σε καλή μέρα είτε όχι. Υπάρχουν στιγμές που δείχνει να θέλει τη νίκη περισσότερο από κάθε άνθρωπο στον αγωνιστικό χώρο και δεν είναι τυχαίο το ξέσπασμά του στο τέλος του παιχνιδιού.
Ο Ολυμπιακός έδειχνε σε κάποια σημεία του αγώνα πως δεν καίγεται πολύ για το παιχνίδι αυτό. Σαφώς και το ήθελε και μια νίκη θα ήταν ιδανικό σενάριο αλλά σε όλο το πρώτο σετ αλλά και σε αρκετά κομμάτια κυρίως του τέταρτου και του πέμπτου έμοιαζε να μην παίζει στα κόκκινα. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό κομμάτι για τον Παναθηναϊκό καθώς κινδύνεψε να χάσει ένα παιχνίδι από έναν αντίπαλο που δεν άγγιξε το 100% των δυνατοτήτων του. Ακόμα και έτσι, όμως, ο Στερν αλλά και ο Τζούριτς ήταν αυτοί που έκαναν και πάλι τη διαφορά. Ειδικά ο έμπειρος κεντρικός των ερυθρολεύκων είναι ένας παίκτης που αλλάζει το ρυθμό του παιχνιδιού όταν βρίσκεται στη μπροστά ζώνη και επιπλέον παρακινεί όλη την ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με βασικό στόχο του σερβίς του τον Ιντάλγκο και η εικόνα του πρώτου σετ μάλλον δικαίωσε τον Ανδρεόπουλο και τους παίκτες του. Με τον Τζιάβρα, όμως, να μην κάνει την καλύτερή του εμφάνιση η τακτική άλλαξε και δεν είναι τυχαίο πως ο λίμπερο των Πειραιωτών έμεινε μόλις στο 27% στην υποδοχή και γενικώς δεν έκανε τη διαφορά σε αυτό τον τομέα. Τα λάθη των πρασίνων ήταν λιγότερα σε σχέση με τα προηγούμενα ματς από τη γραμμή του σερβίς ενώ οι 12 άσσοι έπαιξαν κομβικό ρόλο την ώρα που ο Ολυμπιακός έκανε αναλογικά πολύ περισσότερα λάθος σερβίς σε σχέση με τους άσσους. Παραδόξως, ο Γκουσταβάο με το φλοτ σέρβις ήταν αυτός που προβλημάτισε περισσότερο από όλους την υποδοχή του Παναθηναϊκού και ήταν η αιτία που ο Κόβαρ κάθισε στον πάγκο και δεν ξαναπέρασε στο τάι μπρέικ.
Τα θαύματα στον αθλητισμό υπάρχουν για να πραγματοποιούνται και ένα τέτοιο αναζητάει ο Παναθηναϊκός για να αλλάξει τα δεδομένα. Τα θαύματα, όμως, συμβαίνουν όταν βάζει κανείς το χέρι του και κυρίως όταν περιορίζει τις αδυναμίες του στο ελάχιστο. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός δύσκολα κάνει άσχημα παιχνίδια στην έδρα του πόσω μάλλον όταν το κίνητρο είναι ένας τίτλος και η απόσταση από αυτόν είναι τρία νικηφόρα σετ. Αυτό το παιχνίδι είναι η απόδειξη ότι ο Παναθηναϊκός αποδίδει όταν βρίσκεται στρυμωγμένος αλλά ταυτόχρονα κάνει φανερό πως μόνος του ανέβασε το επίπεδο δυσκολίας.
