Είναι συνηθισμένο το σκηνικό όπου οι ηττημένοι του τελικού δέχονται ζεστό χειροκρότημα και νιώθουν απογοήτευση. Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν ήταν έτσι ακριβώς. Ο βραδιά αυτή ήταν ένα μήνυμα, ένα μάθημα ίσως για το πως μια ομάδα μπορεί να αλλάξει το μέγεθός της και να φτάσει τόσο κοντά στη λάμψη. Αυτό δεν έγινε σε ένα διήμερο Final 4 ούτε καν σε μια σεζόν. Είναι μια διαδικασία που κρατάει σχεδόν μια πενταετία και που πλέον έχει αλλάξει το χάρτη του ελληνικού βόλεϊ.
Ο Σάκης Ψάρρας και οι παίκτες του δε δάκρυσαν γιατί έχασαν έναν τίτλο. Άλλωστε τόσο ο έμπειρος κόουτς έχει μια χορταστική καριέρα, από τα χρόνια που ήταν ακόμα αθλητής, όπως και ο Γιορντάνοφ ακόμα και ο Μπάσης ή ο Χαραλαμπίδης που έχουν κατακτήσει τίτλους και διακρίσεις. Το ζητούμενο για όλους αυτούς ήταν μια δικαίωση, μια σφραγίδα σε ένα παραμύθι που θα μπορούσε μόνο να συγκριθεί, σε ένα βαθμό, με το Κύπελλο της Νίκαιας του 2003. Όχι τόσο γιατί η Νίκαια ήταν μια μέτρια ομάδα, καθώς διέθετε πολύ καλό ρόστερ, αλλά γιατί ήταν μια ομάδα που έσπασε το κατεστημένο των φαβορί και των παραδοσιακών δυνάμεων.
Ο Ολυμπιακός πιέστηκε πολύ, βρήκε εμπόδια και ακόμα και όταν πήρε προβάδισμα στα σετ με 2-1 δεν μπόρεσε να «τελειώσει» τον αντίπαλό του. Ο Στερν πραγματοποίησε καλό παιχνίδι, ο Κουμεντάκης ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές που διόρθωνε λάθη, έπαιρνε κρίσιμους πόντους και έβγαζε άμυνες, αλλά ο Τζούριτς ήταν ο παίκτης που άλλαξε τα δεδομένα. Όταν ο Τζούριτς αλλά και ο Γκουστάβο μπήκαν στην εξίσωση ο Ολυμπιακός έπαιξε πιο ελεύθερα βρίσκοντας εύκολους πόντους και βγάζοντας άμυνες από σπασμένες μπάλες.
Ο Μίλωνας είχε πολλούς πρωταγωνιστές, με κορυφαίο όλων τον απίστευτο Γιορντάνοφ. Ωστόσο είχε έναν X Factor και αυτός ήταν ο Θεοδόσης. Ο νεαρός κεντρικός μπήκε στο παιχνίδι με περίσσιο αγωνιστικό θράσος απέναντι σε σπουδαίους αντίπαλους κεντρικούς και έγινε η σπίθα που έφερε το παιχνίδι εν τέλει σε τάι μπρέικ. Πολλές ομάδες θα λύγιζαν στην πίεση αλλά όχι ο Μίλωνας που στο τέταρτο σετ έπαιξε σαν να ήταν αυτή που ελέγχει το παιχνίδι. Και αν δεν έχανε την ηρεμία στο τάι μπρέικ, όταν το σκορ ήταν 11-9, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ο Μίλωνας ξεφορτώθηκε περιστροφές που θα μπορούσαν 9 στις 10 φορές να κρίνουν το παιχνίδι, αυτή του Ιντάλγκο και αυτή του Στερν, αλλά την πάτησε από το σερβίς του Γκουστάβο.
Ο τελικός κρίθηκε στις λεπτομέρειες και εκεί συνήθως η εμπειρία και η ποιότητα κερδίζουν τον ενθουσιασμό και το πάθος ακόμα και όταν έρχεται από μια τόσο ταλαντούχα και καλοστημένη ομάδα. Σε έναν τελικό κερδίζει ένας αλλά δε θα ξεχαστεί εύκολα η προσπάθεια του Μίλωνα αλλά και η καθολική αναγνώριση από τον κόσμο. Η ομάδα της Νέας Σμύρνης θα αλλάξει αρκετά το καλοκαίρι και θα αναγκαστεί να χτίσει ένα πρότζεκτ από την αρχή. Αυτό, όμως, μάλλον δεν είναι πρόβλημα αφού ο Ψάρρας, ο Λάππας, ο Μινούδης και οι συνεργάτες τους έχουν δείξει πως οι παρέες γράφουν ιστορία.
