«Έχουμε πολλά κοινά με τους Ρουμάνους» είχε δηλώσει σε μια τηλεοπτική της συνέντευξη πριν από περίπου 14 χρόνια η Ρούξι. Μπορεί να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στη Ρουμανία ωστόσο ρίζωσε για τα καλά στην Ελλάδα, έγινε κομμάτι της σε τέτοιο βαθμό που πλέον όριζε ως πρώτη πατρίδα της την Ελλάδα. Κατέκτησε τόσους τίτλους που θα μπορούσαν να χορτάσουν τον αθλητικό της εγωισμό αλλά οι πραγματικά σπουδαίοι πρωταθλητές θέλουν να είναι πάντα στην κορυφή. Φόρεσε το εθνόσημο τιμώντας την εθνική ομάδα στην κορυφαία στιγμή της, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Η Ρούξι, όμως, ήταν κάτι παραπάνω. Είχε προσωπικότητα και ανάστημα, μεγαλύτερο και από το 1.86 της αρχοντικής της κορμοστασιάς. Δεν ήταν απλά μια παίκτρια που θα οδηγούσε την ομάδα της στη νίκη αλλά μια ηγετική φυσιογνωμία που θα έμπαινε μπροστά, θα έλεγε την άποψή της, θα καθοδηγούσε τους υπόλοιπους σαν χαρισματικός στρατηγός έτοιμη να μπει πρώτη στη μάχη.
Για αυτό την αγάπησε ο κόσμος του Παναθηναϊκού τόσο πολύ, για αυτό όλοι στέκονταν προσοχή στο πέρασμά της. πέτυχε σπουδαία πράγματα σε Ελλάδα και Ευρώπη με τα Βριλήσσια αλλά πέτυχε ακόμα περισσότερα ντυμένη στα πράσινα και για αυτό η κοινή γνώμη της έχει ταυτίσει με τον Παναθηναϊκό. Το τριφύλλι ήταν πάντα μια μεγάλη δύναμη σε αυτό το άθλημα αλλά με την Ντουμιτρέσκου ως αρχηγό και ηγέτη απογειώθηκε και κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει τον τίτλο του πρωταθλητή.
Το ΟΑΚΑ έχει συνδεθεί πολλές φορές με το βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Δεν είναι μόνο το περσυνό πρωτάθλημα γυναικών που κατακτήθηκε στο Κλειστό του ΟΑΚΑ, ούτε τα League Cup των ανδρών ούτε ακόμα και το CEV Cup του 2009. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το τελευταίο νταμπλ της Ντουμιτρέσκου ήρθε με τρόπο μαγικό και με φιέστα ονειρική, όπως άξιζε στην αρχηγό του τριφυλλιού και στις υπόλοιπες άξιες συμπαραστάτριές της. Ήταν 11 Απριλίου όταν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε στο Ρέντη τον Ολυμπιακό με 0-3 και κατακτούσε ένα ακόμα πρωτάθλημα, με την Α1 τότε να μην έχει τελικούς αλλά δεύτερη φάση πρωταθλήματος. Δεν ήταν περίεργο ούτε απρόσμενο ότι ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και εκείνη το πρωτάθλημα περίπου ένα μήνα μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου στο Ρέθυμνο. Το περίεργο της υπόθεσης ότι και το Κλειστό του Ρεθύμνου αλλά και το γήπεδο του Ολυμπιακού ονομάζονταν «Μελίνα Μερκούρη». Απίστευτη σύμπτωση! Η τελευταία πράξη της Ρούξι στα πράσινα έπρεπε να είναι μεγαλειώδης, και ήταν.
Με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό να κατακτάει επίσης το νταμπλ η φιέστα της ομάδας του Νιόπλια, του Σισέ, του Λέτο και των υπολοίπων ξεκίνησε με την ομάδα του γυναικείου βόλεϊ να… παρελάσει στο ανοιχτό ΟΑΚΑ. Δεν ήταν απλά ένα πανηγυράκι, ο κόσμος της ομάδας ήξερα καλά την Ρούξι, ήξερε την Ξανθή Μυλωνά, ήξερε τη Μαρία Χατζηνικολάου και τις υπόλοιπες. Τις ήξεραν καλά γιατί αυτή η ομάδα είχε αγαπηθεί, είχε υποστηριχθεί και είχε προσφέρει μεγάλες στιγμές. Η Ντουμιτρέσκου αποχαιρέτησε, έστω και προσωρινά το βόλεϊ, με έναν τρόπο που της άξιζε απόλυτα, με αποθέωση από 65.000 ανθρώπους.
Η φιγούρα της να στέκεται μπροστά στην εξέδρα κοιτώντας με το αυστηρό αλλά και επιβλητικό βλέμμα δε θα ξεχαστεί ποτέ. Δε θα ξεχαστεί η αφιέρωση του τροπαίου στον Φιλόπουλο, δεν θα ξεχαστεί ο χαρακτήρας νικητή που κουβαλούσε. Δε φοβήθηκε ποτέ και κανέναν ακόμα και αν πέρασε από πολλά κύματα στη ζωή της. Ήταν αυθεντική και αυτό που θα λέγαμε για έναν άντρα αθλητή, «παλικάρι». Σαν νικήτρια ήρθε στη χώρα μας και σαν νικήτρια έφυγε και πλέον εκεί μακριά που πέταξε θα έχει ως συνήθως το κεφάλι ψηλά γιατί θα ξέρει ότι ήταν κάτι παραπάνω από μια σπουδαία αθλήτρια. Όταν ο γυναικείος αθλητισμός δεν ήταν τόσο δημοφιλής το όνομα «Ρούξι» σου έφερνε πάντα στο μυαλό βόλεϊ και Παναθηναϊκό, ακόμα και αν δεν ήσουν φανατικός φίλους του αθλήματος ακόμα και αν δεν ήσουν Παναθηναϊκός.
