Είναι ξανά και ξανά ο ίδιος εφιάλτης. Η ιστορία της ζωής σου σε επανάληψη: εκείνο το μελαμψό αγόρι με το νούμερο 44 στο ρύγχος του σε κερδίζει- περίπου στα μέσα των 90s- στις μικρές κατηγορίες των καρτ κι εσύ έρχεσαι πάντοτε δεύτερος και καταϊδρωμένος.
Έπειτα, φτάνει η στιγμή για τη Formula A και την Formula Super A. Βρίσκεστε στο ίδιο κόκπιτ, αυτό της TeamMBM.com, και πιστεύεις πως είναι μια καλή ευκαιρία να πάρεις πίσω το μηχανοκίνητο αίμα σου, να του καταφέρεις, επιτέλους, μια γροθιά στη μέσα πλευρά του κράνους του. Όμως…
Όμως ο κερατάς είναι πολύ γρήγορος κι επικρατεί και πάλι. Παίρνει, μάλιστα, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2000, σπάζοντας το ρεκόρ συγκομιδής πόντων στην Formula A. Μπορεί να τον συμπαθείς, να είναι φίλος σου (ακόμα), όμως το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος πως αποτελεί τη δική σου προσωποποίηση της Νέμεσης.
Έπειτα, οι δρόμοι σας χωρίζουν για περισσότερο από μία δεκαετία, όμως μετά το ύστατο χαίρε του κορυφαίου πιλότου όλων των εποχών (ναι, Μίκαελ, αυτό ήταν για σένα) από την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού το 2012, η μοίρα σού παίζει περίεργο παιχνίδι κι αυτός έρχεται και πάλι για να φορέσει την ίδια φόρμα με σένα.
Το 2013 μαζεύει περισσότερους πόντους από σένα, όμως η Ρεντ Μπουλ είναι ένας μονοθέσιος πύραυλος εξωφρενικά γρήγορος ακόμα και για εκείνον.
Από την επόμενη σεζόν, όμως, η Μερσέντες αρχίζει να κυριαρχεί ολοκληρωτικά στο γκριντ και είναι πασιφανές πως το παγκόσμιο πρωτάθλημα θα καταλήξει στο γκαράζ της ομάδας. Δυστυχώς για σένα, στο δικό του ασημόχρωμο γκαράζ.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και το 2015, όταν το παλεύεις περισσότερο, όμως στο τέλος ο Βρετανός είναι αυτός που πανηγυρίζει και πάλι. Το πρωτάθλημα βρίσκει καταφύγιο για 3η φορά στην αγκαλιά του και η πασπαλισμένη με χρυσόσκονη καριέρα του ξάφνου μοιάζει να λάμπει περισσότερο.
Όλοι, μετά από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, λένε για σένα: «Είναι καλός, είναι γρήγορος, αλλά δεν μπορεί να νικήσει τον Λιούις. Απλά δεν έχει τη στόφα του πρωταθλητή και στα κρίσιμα καταρρέει. Είναι το ιδεατό νούμερο 2 για την Μερσέντες».
Θυμώνεις. Εκνευρίζεσαι. Το ξέρεις πως το έχεις μέσα σου και ότι το πρόβλημα είναι κυρίως ψυχολογικό. Γι’ αυτό, το 2016, είσαι αποφασισμένος να παίξεις το τελευταίο σου χαρτί: τέρμα η ηττοπάθεια και το ληθαργικό ξεκίνημα στη σεζόν. Πάμε με το πόδι κολλημένο στο γκάζι.
Και, διάολε, αυτό γίνεται: 4 συνεχόμενες νίκες αρχής γενομένης από την Αυστραλία και μέχρι τη Ρωσία, άλλες 3 μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα και βρίσκεσαι σε θέση ισχύος. Αίφνης, ο τίτλος του φαβορί έρχεται να κολλήσει στο πλάι του δικού σου μονοθέσιου- αυτού με το νούμερο 6 να φιγουράρει πάνω από την μπροστά αεροτομή.
Πλέον, είναι ξεκάθαρο: έκανε το λάθος. Σε υποτίμησε. Ακόμα κι όταν έβλεπε ότι εσύ ξεμακραίνεις στη βαθμολογία, αυτός- έχοντας πίστη στις εξωπραγματικές του δυνατότητες- χαμογελούσε και νόμιζε ότι μπορεί ν’ ανατρέψει την κατάσταση.
Μετά από μια καταστροφική πεντάδα grand prix στο πρώτο κομμάτι του πρωταθλήματος, σηκώνει κεφάλι και μάχεται με νύχια και με δόντια. Σημειώνει δυο νίκες. Έπειτα άλλες 4. Μετά πέφτει σε θερινή αγωνιστική νάρκη και έρχεται η εγκατάλειψή του στη Μαλαισία να του κόψει παντελώς τα φτερά.
Ο κόσμος λέει ότι η Μερσέντες, μιας και πρόκειται για γερμανική εταιρία κι εσύ είσαι Γερμανός, αποφάσισε να διαλέξει ποιος θέλει να κερδίσει- το δικός της παιδί. Ανυπόστατες φήμες. μη δίνεις σημασία. Αυτά, σε τέτοιο επίπεδο, δε γίνονται. Ναι, σίγουρα, θα ήταν προτιμότερο, ίσως, γι’ αυτούς να κόψεις εσύ πρώτος το νήμα στο τέλος της χρονιάς, όμως αν δεν είχες την ικανότητα, δε θα σε «υποστήριζαν».
Απομένουν, πια, 4 αγώνες για το φινάλε και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαχειριστείς την κατάσταση. Τρεις 2ες θέσεις και μια 3η σου αρκούν για να γευτείς την πιο γλυκιά σαμπάνια της ζωής σου.
Ο teammate σου βγάζει φωτιές στην πίστα. Αλίμονο, το αντίθετο θα προξενούσε τεράστια έκπληξη. Παίρνει 4 pole positions, παίρνει 4 σερί νίκες, παίρνει τα εύσημα, όμως στο τέλος παίρνει κι εκείνο το σημείο του σώματός του που ομοιοκαταληκτεί τέλεια με τι λέξη «κοψίδια».
Μα, φυσικά, λόγω εσού: επιδεικνύοντας πρωτοφανή ψυχραιμία και μ’ έναν πειστικότατο τελευταίο αγώνα στο Άμπου Ντάμπι τερματίζεις στα εναπομείναντα 4 grand prix πάντα δεύτερος κι αυτό σε βγάζει… πρώτο!
Το ξέρεις, το ξέρεις: πολλοί θα πουν ότι ο τίτλος σου οφείλεται εν πολλοίς στην εγκατάλειψη του αντιπάλου σου στη Μαλαισία, όταν 25 ολόκληροι βαθμοί έκαναν φτερά από το δικό του σακούλι και χάθηκαν στον άνεμο.
Άλλοι θα σταθούν στο γεγονός πως αυτός έκανε 10 νίκες, ενώ εσύ 9. Στο ότι οι πραγματικά μεγάλοι πρωταθλητές- όπως, ας πούμε, ο Άιρτον Σένα και ο Σουμάχερ- δε θα συμβιβάζονταν με το να μένουν πάντα δεύτεροι για να τους βγάλει η σούμα στον αφρό: θα ήθελαν να πάρουν μια επιβλητική νίκη για να μπορέσουν να βουλώσουν δια παντός τα στόματα των επικριτών τους.
Όμως, που να πάρει, εσύ είσαι ο γιος του Κέκε: ο πατέρας σου το μακρινό 1982 είχε πάρει τον τίτλο, κερδίζοντας μόλις σε 1 αγώνα μέσα στη χρονιά! Το μόνο που ήθελες ήταν ν’ αποδείξεις πως μπορείς να χωρέσεις στα παπούτσια του και να γίνετε μετά τους Χιλ (Γκράχαμ και Ντέιμον) το δεύτερο δίδυμο πατέρα- γιου που φτάνει μέχρι την κορυφή του τετράτροχου Έβερεστ.
Γι’ αυτό, μη σε απασχολεί τι λένε οι κακεντρεχείς. Η ίδια η Φόρμουλα έχει αλλάξει (προς το χειρότερο, αλλά αυτό δεν είναι δική σου δουλειά) και δυστυχώς δε βγαίνουν κάθε μέρα Άιρτον, Νίκι, Μίκαελ, Χουάν Μανουέλ ή ακόμα και Λιουίς.
Αυτό που μετράει είναι πως κατάφερες, επιτέλους, μετά από 20 ολόκληρα χρόνια να τον κερδίσεις τον μπαγάσα.
Δες τον εκεί πώς υποκλίνεται μπροστά του, πώς αναγνωρίζει ότι αυτό το στέμμα απολύτως δίκαια κατέληξε στο δικό σου κεφάλι.
Ο Λιούις Χάμιλτον δεν κάθεται, πια, στο θρόνο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο εφιάλτης τελείωσε δια παντός.
Άνοιξε τα μάτια, Νίκο. Και κοίταξε καλά τι γράφει το τρόπαιο του παγκόσμιου πρωταθλητή για το 2016. Έχει επάνω του σμιλεμένο ένα, μονάχα, όνομα.
Το όνομα του πατέρα σου.
Το δικό σου όνομα.
