Συστήματα καμερών, μεγάλη σάλα, εύκολη προσβάσιμη, δυνατότητα σε οποιαδήποτε αρχή πρόληψης για να ελέγξει τους ταραξίες. Οι αντίπαλοι παίκτες, φίλοι οι περισσότεροι μεταξύ τους, οι παράγοντες φιλικά προσκείμενοι ο ένας προς τον άλλον, γενικώς μια «ωραία ατμόσφαιρα» η οποία σε προϊδέαζε να πάρεις τα παιδιά για να δοκιμάσεις τη γεύση ενός τελικού. Και μέσα σ’ αυτήν την ελκυστική εικόνα, η βία παρεισέφρησε σαν την κατσαρίδα στο λούκι.
Κανένας αθλητικός νόμος, όσο αυστηρός κι αν είναι, όση διάθεση εφαρμογής του κι αν διαπιστώνεται από μόνος του δεν πρόκειται να περιορίσει άνομες συμπεριφορές. Η λύση που συνήθως μεταφέρεται από μετά Χριστόν προφήτες και όταν το κακό έχει ήδη γίνει, αφορά εξεζητημένες επιλογές. Ονομαστικά εισιτήρια, ή κεκλεισμένων των θυρών τελικοί, καλεσμένοι θεατές με προσκλήσεις με την διοργανώτρια σε ρόλο Σολομώντα. Και το άθλημα, απαξιωμένο…
Ας παραβλέψουμε τις εξηγήσεις της αστυνομίας για το ότι ο έλεγχος διενεργήθηκε σύμφωνα με τα προβλεπόμενα κ.ο.κ. Ας, ξεχάσουμε για λίγο και το νέο υπό ψήφιση αθλητικό νόμο που η απλή εφαρμογή του θα σήμαινε αυτόματη διακοπή του τελικού, τιμωρία και πρόστιμα που θα καθοριζόταν από τον … Υφυπουργό αθλητισμού. Και να δούμε την ουσία. Πώς θα αποφεύγονταν αυτά που συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη και όσα (δε) συνέβησαν στο Αγρίνιο στον τελικό βόλεϊ γυναικών Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού;
Μία λύση θα ήταν ο πρόεδρος του Ερασιτεχνικού Σωματείου εφόσον το άθλημα τελεί υπό την εποπτεία του να αρνούνταν την διάθεση εισιτηρίων στους οργανωμένους συνδέσμους. Που θα είχε το σθένος ενδεχομένως, να κάνει ό,τι και ο Ντέμης Νικολαϊδης όταν ήταν πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ. Οι πιθανότητες μακροημέρευσής του στον διοικητικό θώκο θα ήταν περιορισμένες. Ο Ντέμης κατηγορήθηκε για … δοσιλογισμό! Στις επόμενες εκλογές, θα εμφανιζόταν κάποιος διεκδικητής της προεδρικής καρέκλας που θα είχε στο πλευρό του την οπαδική στήριξη των οργανωμένων. Θα έπαιρνε τις εκλογές, θα άλλαζε η πολιτική και ο νέος διοικητικός ηγέτης θα ήταν όμηρος των «υποστηρικτών» του.
Δεύτερη λύση θα ήταν η διεξαγωγή τελικού σε μικρό γήπεδο. Δηλαδή να παραδεχόμασταν ως αθλητική κοινωνία, ότι αδυνατούμε να στηρίξουμε την προώθηση ενός λιγότερο δημοφιλούς αθλήματος καταδικάζοντάς το σε περιφερειακό γήπεδο ακόμη κι αν πρόκειται για έναν τελικό που θα τον παρακολουθούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι των αθλητών. Θα είναι μια παραδοχή ήττας αλλά θα είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο… Μόνο που στην Πάτρα διατέθηκαν 300 εισιτήρια, το οπλοστάσιο πέρασε και είχαμε ανάλογα φαινόμενα.
Το πρόβλημα δεν είναι οπαδικής αντιπαλότητας, αθλήματος, ελλιπούς αστυνόμευσης ή συνεπειών ατιμωρησίας όπως συνηθίζουμε να γράφουμε στον Τύπο. Οι οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ δεν έχουν πολλά να χωρίσουν, η βεντέτα δεν αποτελεί κομμάτι του παρελθόντος τους, η προοπτική τους σε όλα σχεδόν τα αθλήματα φαίνεται ότι έχει θετικό πρόσημο για να δικαιολογεί συσσωρευμένη οπαδική αγανάκτηση και την ανάγκη εκτόνωσης σε μη αντιδημοφιλή πεδία αντιπαράθεσης. Το άθλημα ήταν συγκυρία. Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο δημόσιο θέαμα ακόμη και θεατρική παράσταση ή συναυλία στην οποία ο καλλιτέχνης θα τύγχανε να είναι οπαδός της μιας ή άλλης ομάδας. Η ατιμωρησία δεν ισχύει τουλάχιστο για αυτήν την κυβέρνηση που μετρά μόλις δυο μήνες θητείας.
Αν δεχτούμε ότι η βία είναι μέρος της καθημερινότητάς μας την οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε, είτε σε συνθήκες κρίσης, είτε ακόμη και κανονικότητας (δεν προέκυψε από παρθενογένεση ούτε είναι γνώρισμα των τελευταίων πέντε ετών), τότε την αποδεχόμαστε ως κομμάτι του αδιεξόδου στον αθλητισμό βάζοντάς το στη σειρά των αδιεξόδων στην ζωή μας. Αν όμως θέλουμε την προώθηση του αθλητισμού και γεμάτα γήπεδα ακόμη και στο χάντμπολ όπως σε χώρες της Ευρώπης, τότε ας ενθαρρύνουμε τον οποιονδήποτε Υφυπουργό Αθλητισμού να κυνηγήσει τους αδύναμους παράγοντες που συμμαχούν με την ανομία και τους εγκληματίες. Για να προωθούνται ως επικεφαλής αθλητικών συλλόγων επικεφαλής που θα αισθάνονται ότι έχουν τη στήριξη της πλατιάς μάζας που αποπνέει υγεία κι όχι του πυρήνα που γεννά την παραβατικότητα. Σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητα για τιμωρία των δραστών, οι φυσικοί αυτουργοί χωρίς τη στήριξη των ηθικών θα αυτοπεριοριστούν στο μικρόκοσμο του ανούσιου βίου τους.
