“Τι να μας πεις και εσύ και εσύ και εσύ απ' τη ζωή σου, μια νύχτα απ' τη δική μου ολόκληρη η δική σου...”. Το τραγούδαγε ο Τερλέγκας, το λέγαμε παλιότερα και εμείς, συνήθως όταν κάποιοι “ανακάλυπταν” την Ευρώπη, ενώ όταν παίζαμε εμείς εκείνοι ήταν ακόμα στα... δέντρα, το ξαναλέμε και τώρα που είναι στη μόδα. Ποιο πράγμα; Μα οι... αδικημένοι και οι κατατρεγμένοι από το παρασκήνιο.
Με αφορμή την πρόσφατη τιμωρία της ΑΕΚ (άδικη ή δίκαιη δεν είναι δουλειά μας να την κρίνουμε), έχει ξεσπάσει σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του διαδικτύου ένας μικρός χαμός. Τσακώνονται όλοι με όλους. Για το ρημάδι το παρασκήνιο ντε, αυτό που κυνηγάει πότε τον έναν και πότε τον άλλον και με την κουβέντα να... τερματίζει όταν στον ρόλο του αδικημένου αυτοανακηρύσσεται ο Ολυμπιακός.
Εχει την πλάκα του, αλλά είναι παράλληλα και εξοργιστικό να είσαι Παναθηναϊκός και να ακούς όλα αυτά τα πράγματα. Να τα βάζεις κάτω, να βλέπεις που και πως σου έχουν πιει το αίμα όλα αυτά τα χρόνια και να θυμάσαι κιόλας πως όταν τα έλεγες σε έβγαζαν κάτι σαν τον τρελό του χωριού. Και τώρα, για ένα ανάποδο πλάγιο άουτ, μπορεί να γυρίσουν και τη γη ανάποδα.
Καταρχήν ξεκαθαρίζω πως το στατιστικό δεν είναι δικό μου. Κυκλοφορεί μέρες από Παναθηναϊκούς στα social media και εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του βήματος που διαθέτω το αναδημοσιεύω και το... μεταφράζουμε όλοι μαζί εδώ μέσα. Αν και δεν χρειάζεται και πολλά λόγια, καθώς το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικό. 25 μόνος σου, 23 όλοι τους. Ναι, για τους βαθμούς που έχουν αφαιρεθεί την τελευταία δεκαετία μιλάμε. Και δεν αγγίζουμε ούτε κεκλεισμένων, ούτε χρηματικά πρόστιμα που ισοδυναμούν με... μεταγραφάρες, ούτε πολλά και διάφορα άλλα.
Ανέκαθεν είχε θέμα με τα κέντρα αποφάσεων ο Παναθηναϊκός, αλλά το τελευταίο διάστημα και ελλείψει διοίκησης με πυγμή και ανάστημα το πράγμα παράγινε. Θυμίζω ότι τέσσερα χρόνια πριν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, μείωνε στους μείον τρεις και πήγαινε φουλ για πρωτάθλημα, που αν ερχόταν θα τον καθάριζε από τα χρέη του. Νταηλίκι σου πήραν τους βαθμούς της νίκης πίσω, έφαγες καπάκι και μια πιστολιά στο Περιστέρι και σχόλασε ο γάμος, την ίδια ώρα που διαβάζαμε για την καρδιά του πρωταθλητή. Αυτή που είχε ξεριζώσει ο Πέτριτς, αυτή που της έβαλες τρία ένα χρόνο πριν μέσα στον Πειραιά. Ενα από τα δεκάδες είναι αυτό που αναφέραμε παραπάνω, δεν το συνεχίζουμε γιατί πρέπει να γραφτεί βιβλίο.
Να μην πιάσουμε για διαιτησίες, Ομοσπονδίες και άλλες τέτοιες ομορφιές. Πέναλτι, αποβολές, οφσάιντ, ομάδες να τρώνε σίδερα μαζί σου και να περπατάνε με τους άλλους ή να κάνουν ροτέισον, εκθέσεις διαιτητών, παρατηρητών και αστυνομίας, διαιτητές να εξαφανίζονται ή να επιβραβεύονται σε μια νύχτα μέσα και ένα σωρό πράγματα στον θαυμαστό χώρο του ποδοσφαίρου που ούτε βρώμισε την περασμένη εβδομάδα ούτε είχε ξεβρωμίσει και ποτέ.
Θα σου πει ο κλασικός δήθεν αντικειμενικός “και τι θέλετε, να τα σπάτε και να περνάει έτσι;”λέγοντας φυσικά τη μισή αλήθεια. Αυτό που θέλουμε είναι ίδια κριτήρια για όλους, όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ξαναλέω επίσης ότι το βασικότερο πρόβλημα το έχεις δημιουργήσει ο ίδιος με την ανυπαρξία σου στα κέντρα αποφάσεων. Δεν λένε τυχαία ότι για να ανέβει κάποιος στην πλάτη σου πρέπει πρώτα εσύ να σκύψεις. Ουδείς ασχολείται μαζί σου, κανείς δεν σε υπολογίζει και ΑΝ σε ακούνε στις συνεδριάσεις... γελάνε. Εδώ πρωτοστάτησες, όντας αυτός που υπέφερε περισσότερο, στον αγώνα για να αλλάξει η ΕΠΟ και μόλις αυτή άλλαζε και θεωρητικά δικαιώθηκες πήγες και τα έκανες πλακάκια με αυτόν που την είχε πριν. Τι να λέμε τώρα... Απλά τρελαινόμαστε που και που και τώρα που έχει και ειδησεογραφική νέκρα λέμε τον πόνο μας. Μέχρι να γυρίσει ο ήλιος...
Υ.Γ Μην στέλνετε τζάμπα μηνύματα για να αμφισβητηθούν οι εκατέρωθεν βαθμοί, ούτε να επικαλείστε αφαιρέσεις, που στη συνέχεια «έπεσαν». Ξέρετε και την αλήθεια και την ουσία...