Η πρώτη νίκη στα φιλικά δεν έχει καμία σημασία για τον Παναθηναϊκό. Είπαμε ότι στα φιλικά δεν μετράνε τα αποτελέσματα, παρά μόνο στα επίσημα. Αυτό, που έχει μεγάλη σημασία είναι η εικόνα της ομάδας τουλάχιστον μέχρι το 61 που έγιναν πολλές αλλαγές μεσοεπιθετικά.
Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα έβγαλε συνεργασίες επιθετικά, που σε έκαναν να χαίρεσαι να την βλέπεις και να σκέφτεσαι πόσο καλύτερη θα είναι, με τις επόμενες μεταγραφές.
Ο Γκάνεα οργίασε στην αριστερή πλευρά και τέσσερις φορές βγήκε μόνος του και πάσαρε σωστά για γκολ στους συμπαίκτες του που τα έχασαν. Πραγματικό ταυρί ο Ρουμάνος ήταν άψογος και αμυντικά και είχε πολύ καλές συνεργασίες με τον Αϊτόρ.
Ο Παλάσιος κέρδισε το πέναλτι, έχασε στο 58 ένα που δεν χάνεται, αλλά φιλικό είναι δεν πειράζει, αλλά στο πρώτο ημίχρονο έκανε όργια. Πέρναγε σαν σταματημένο τον αντίπαλό του και δημιουργούσε συνέχεια ευκαιρίες.
Ο Βαγιαννίδης για άλλο ένα παιχνίδι ήταν εξαιρετικός. Αμυντικά είχε να αντιμετωπίσει τον Εντμίλσον , που είναι εκπληκτικός ακραίος και μόνο μία φορά τον πέρασε και μάλιστα όχι σε σημείο επικίνδυνο. Στο υπόλοιπο διάστημα ο νεαρός μπακ με τον δυναμισμό του τον εξουδετέρωσε και είχε εξαιρετικές συνεργασίες με τον Παλάσιος. Στο 43 αυτός του δίνει την μπάλα του Αργεντίνου, που κέρδισε το πέναλτι και λίγο πιο πριν έβγαλε πάσα για γκολ στον Αϊτόρ, που δεν κατάφερε να βρει την μπάλα όπως ήθελε.
Ο Αλεξανδρόπουλος ήταν εξαιρετικός ανασταλτικά, αλλά και δημιουργικά βοήθησε με τις διαγώνιες πάσες του αγωνιζόμενος στο πρώτο μέρος δίπλα στον Κουρμπέλη και στο δεύτερο ημίχρονο πιο μπροστά μέχρι να γίνει αλλαγή στο 61.
Ο Αϊτόρ έχασε πολλά γκολ που σε άλλες περιπτώσεις είναι εύκολα για αυτόν, αλλά ήταν μέσα στις φάσεις και σκόραρε από την βούλα του πέναλτι. Αρχισε δηλαδή όπως τελείωσε την χρονιά με το πέναλτι κατά του ΠΑΟΚ και την κούπα.
Και ο Ιωαννίδης έκανε δουλειά σαν φορ, αφού με το σώμα του έπαιρνε σωστά την μπάλα και την μοίραζε, όπως έπρεπε.
Στο δεύτερο ημίχρονο και μετά τις αλλαγές δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα διότι οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες δεν θα είναι ούτε αποστολή(ούτε στην ομάδα) μετά τις μεταγραφές, που θα γίνουν. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι τακτικά και ειδικά αμυντικά η ομάδα στάθηκε καλά και μετά τις αλλαγές.
Μοναδικό αρνητικό σημείο του αγώνα αυτός ο πανύψηλος Ολούνγκα, που ταλαιπώρησε τον Πούγγουρα και επειδή είδε τα σκούρα στο δεύτερο μέρος και ο Σάρλια του έριξε μία κλωτσιά(λίγο πιο πριν από δική του γκέλα βγήκε μόνος με τον Μπρινιόλι που τον νίκησε), τον έπαιξε πιο δυνατά και δεν ξαναέκανε τίποτα.
Ο Τσέριν και ο Ρούμπεν φάνηκε ότι είναι πιο πίσω από τους άλλους, όταν μπήκαν στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικά ο Σλοβένος δεν είχε την φρεσκάδα του πρώτου φιλικού, κάτι που είναι απόλυτα λογικό για αυτή την εποχή.
Πέρα από τα πρόσωπα θέλω να σταθώ και σε τρία στοιχεία του σημερινού αγώνα:
*Η ομάδα πρέσαρε καλά και για πολύ ώρα για τα δεδομένα της εποχής και το έκανε καλά. Είναι ένα μεγάλο όπλο του Παναθηναϊκού αυτό και μπορεί να τον βοηθήσει και στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Από πρέσινγκ η ομάδα έκλεψε μπάλες, αλλά θα πρέπει να βελτιώσει την τελική πάσα.
*Ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στο πρεσινγκ της Αλ Ντουχάιλ και ήταν απίστευτα ψύχραιμος ο τρόπος, που οι παίκτες υπό πίεση άλλαζαν την μπάλα και με συγκεκριμένες κινήσεις έσπαγαν το πρέσινγκ.
*Βγήκαν πολλές αυτοματοποιημένες επιθέσεις και από αριστερά με τον Γκάνεα και από δεξιά κυρίως με τον Βαγιαννίδη, που έβρισκαν χώρο όταν έκλειναν προς τα μέσα οι Αϊτόρ, Παλάσιος, αλλά και με μακρινές διαγώνιες πάσες και αλλαγές παιχνιδιού.
Αυτά δουλεύονται κάθε μέρα στην προπόνηση τα βλέπουμε και είναι σημαντικό ότι οι παίκτες τα εφαρμόζουν στο γήπεδο. Για δεύτερο συνεχόμενο φιλικό η ομάδα σε πείθει ότι τη νέα σεζόν θα είναι καλύτερη και με τις μεταγραφές, που ήρθαν, αλλά κυρίως με αυτές, που έρχονται.
*Το επόμενο με την Λεβερκούζεν θα είναι το πιο δυνατό φιλικό και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα ανταποκριθεί ανασταλτικά η ομάδα σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο, διότι επιθετικά θα βρει φάσεις να κάνει, έτσι είναι το παιχνίδι των Γερμανών, που παίρνουν ρίσκα.
