Θα ήταν το πιο εύκολο. Το πιο βολικό. Το πιο απλό. Το πιο ανέξοδο. Γιατί να πειράξεις, να κουνήσεις, να αμφισβητήσεις έναν θρύλο του συλλόγου;
Γιατί να τον μετακινήσεις μετά από ένα τόσο ιστορικό επίτευγμα, την ώρα ο κόσμος πίνει νερό στο όνομα του; Γιατί να ρισκάρεις; Γιατί να πυροδοτήσεις αντιδράσεις; Γιατί να διχάσεις; Γιατί τώρα;
Ο ρόλος ενός ηγέτη απαιτεί να παίρνει αποφάσεις με κρύο αίμα, αλλά ζεστή καρδιά. Με καθαρό μυαλό, αλλά χωρίς συναισθηματική… νοθεία.
Ο ρόλος του είναι να αφουγκράζεται την λαϊκή βούληση, αλλά να φιλτράρει τις πραγματικές συνθήκες. Να ζυγίζει τις περιρρέουσες καταστάσεις και να δρομολογεί, όχι να ακολουθεί τις εξελίξεις. Να τις ορίζει ο ίδιος, όχι να τρέχει πίσω από αυτές.
Το πιο εύκολο για τον Ιβάν Σαββίδη θα ήταν να «παρκάρει» την ομάδα στον Πάμπλο Γκαρσία. Θα ήταν η πιο δημοφιλής επιλογή, ποιος θα μπορούσε να θέσει αντίλογο; Μόνο που τότε δεν θα ήταν ο εαυτός του. Αυτό, θα ήταν ένα σημάδι συνθηκολόγησης, συμβιβασμού, παραίτησης.
Η απόφαση του Ιβάν να επέμβει τόσο καθοριστικά στις εξελίξεις, παίρνοντας μία τόσο δύσκολη, σκληρή και συνάμα συμβολική απόφαση, σημειολογικά σημαίνει και την απόλυτη αφοσίωση του στο σήμερα και στο αύριο του συλλόγου. Σημαίνει προσήλωση και ευθύνη.
Θα μπορούσε να αγκυροβολήσει το καράβι στο λιμάνι και να το αφήσει να πλέει σε ήρεμα ύδατα -όσο ήρεμα μπορεί να είναι αυτά με τιμονιέρη έναν εύφλεκτο επαναστάτη. Μα, τα καράβια δεν φτιάχνονται γι’ αυτό το σκοπό, αλλά για να παλεύουν με τα κύματα, τις φουρτούνες, να ανοίγουν νέους δρόμους, να μάχονται με όλα τα φυσικά φαινόμενα.
Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι σαρξ εκ της σαρκός του ΠΑΟΚ. Δεν είναι απλά σημαία, είναι σύμβολο, είναι θρύλος, είναι στρατιώτης. Ευεργέτησε και ευεργετήθηκε από τον ΠΑΟΚ. Μπήκε μπροστά για να βάλει πλάτη στα δύσκολα, αλλά και του δόθηκε η ευκαιρία μέσω ενός ολόκληρου οργανισμού να εμπλουτίσει τις εμπειρίες, το βιογραφικό, την προπονητική του οξυδέρκεια, την μετοχή του.
Οι δεσμεύσεις με τον canario δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε συμβόλαια, δεν χρειάζονται υπογραφές, ερμηνεύονται μόνο με έναν λόγο τιμής και με τα μάτια.
Ο ΠΑΟΚ είχε την πολυτέλεια να επιλέξει ανάμεσα στον πιο λαοφιλή ποδοσφαιριστή/τεχνικό της ιστορίας του και τον πιο πετυχημένο άνθρωπο που κάθισε στον πάγκο του. Κι αυτή την απόφαση να την πάρει ο πιο ισχυρός, ο πλέον εμβληματικός, πολυνίκης ιδιοκτήτης της ιστορίας του. Δύσκολη, πολύπλοκη, άβολη, ζόρικη αλλά ευχάριστη συνθήκη. Αίφνης, ο ΠΑΟΚ είχε να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και στο… καλύτερο!
Η ηγεσία του συλλόγου, επέλεξε να «ζυγίσει» περισσότερο την καθημερινή ζωή της ομάδας και να μην τυφλωθεί από τον παραμορφωτικό φακό της μιας βραδιάς, της κατάκτησης ενός τροπαίου σε έναν τελικό. Κι αυτό είναι σπάνιο, παράταιρο, οξύμωρο για την ελληνική αθλητική πραγματικότητα, όπου η στρατηγική αλλάζει ανάλογα με το πιο πρόσφατο αποτέλεσμα.
Ζώντας 24/7 όλες τις παραμέτρους της καθημερινότητας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, γνωρίζοντας λεπτομέρειες που ακόμα και το πιο διεισδυτικό δημοσιογραφικό αυτί αδυνατεί να μάθει, έκρινε ότι ο προπονητής Πάμπλο Γκαρσία έχει ακόμα να διανύσει χιλιόμετρα ως προς την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης και της αυτοβελτίωσης του ως προπονητής του πιο υψηλού επιπέδου. Ο χρόνος θα δείξει αν έκρινε σωστά. Αυτός όμως είναι ο ρόλος κάθε διοίκησης. Να κρίνει. Να αξιολογεί. Να ζυγίζει. Σίγουρα όχι να άγεται και να φέρεται από την δημοφιλία ή το πιο πρόσφατο αποτέλεσμα.
Ο ΠΑΟΚ δεν πέταξε τον Πάμπλο Γκαρσία ούτε τον μείωσε. Τον σεβάστηκε στον μέγιστο βαθμό, όταν μετά την προπονητική του εκπαίδευση του έδωσε την ευκαιρία να αναλάβει την πρώτη ομάδα. Τον στήριξε στις (αρκετές) στραβές μέσα στην σεζόν, εμπλούτισε το οπλοστάσιο του με προσθήκες τον Ιανουάριο (ο Μπάμπα, ο Κρμέντσικ, ο Ουάρντα αποτέλεσαν πολύτιμές λύσεις στο δεύτερο μισό της σεζόν) και τον προστάτευσε σχεδόν από όλους τους κραδασμούς, όσο ο ΠΑΟΚ ήταν 4ος και τζόγαρε χοντρά ακόμα και για την ευρωπαϊκή του έξοδο. Ακόμα και κάποια… φάουλ του, έκανε πως δεν τα είδε. Στον Πάμπλο θα αποδίδεται αιώνια τιμή και δόξα -το κέρδισε αυτό- αλλά μερικές φορές it’s business. Στην περίπτωση του δεν είναι τόσο ένα «αντίο», όσο ένα «εις το επανιδείν». Hasta luego που λένε και στην γλώσσα του.
Για να κολλήσει το γυαλί στην σχέση με τον Ραζβάν Λουτσέσκου, που διαταράχθηκε πριν από δύο καλοκαίρια, χρειάστηκε να κυλήσει πολύς χρόνος. Και ειλικρινής αυτοκριτική. Οι δύο πλευρές διδάχθηκαν από τα λάθη τους, αναγνωρίστηκαν ευθύνες που υπήρξαν στο παρελθόν. Η απουσία δημιούργησε περισσότερα συναισθήματα από ότι η κοινή παρουσία.
Το τριετές (!) συμβόλαιο είναι μία μορφή αναγνώρισης από τον ΠΑΟΚ ως προς το έργο, την προσφορά, την ικανότητα του Ράζβαν. Η επιστροφή του Ρουμάνου στον ΠΑΟΚ δείχνει την πίστη του πως η δουλειά του έμεινε ανολοκλήρωτη.
Αμφότεροι επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Ο Δικέφαλος επέλεξε να χωρίσει με τρόπο που μοιάζει άκομψος (σε κάποια μάτια) με τον λαοφιλή Ουρουγουανό. Ό,τι κι αν κάνει ο Λουτσέσκου στο δεύτερο του πέρασμα από τον ΠΑΟΚ, θα συγκρίνεται με το αήττητο νταμπλ. Το ταβάνι είναι πολύ υψηλό, θεόρατο, τρομακτικό. Ακόμα κι αυτός, απέναντι του θα βρει έντονα διχαστικές τάσεις, προϊόν της προσωπολατρίας, που παραδοσιακά τρέφει τον σύλλογο. Σε κάθε του στραβό αποτέλεσμα θα υπάρχει η οχλοβοή, για τον «Πάμπλο που δεν πήρε την ευκαιρία να χτίσει την ομάδα που ήθελε».
Το ξέρει. Το ξέρουν όλοι. Τα μεγάλα καράβια είναι για τις μεγάλες φουρτούνες. Και οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται από τους μεγάλους ηγέτες, οι οποίοι πάντα επωμίζονται τις μεγάλες ευθύνες. Σε μία κομβική στιγμή για την ιστορία του συλλόγου, ο Ιβάν Σαββίδης κάνει στροφή 180 μοιρών και δείχνει έτοιμος να γκαζώσει ξανά. Με στρονγκ μεντάλιτι, χιούτζ ρεσπονσάμπιλιτι, μπάλανς και κουάλιτι.