Ο Άρης και ο ΟΦΗ αποτελούν δυο περιπτώσεις με παρόμοιο βίο τα τελευταία χρόνια. Αμφότεροι έπαιξαν σε χαμηλές κατηγορίες, αμφότεροι επέστρεψαν στην Σούπερ Λίγκα το 2018, αμφότεροι βγήκαν Ευρώπη πέρυσι, αμφότεροι αποκλείστηκαν νωρίς.
Πρόκειται για ομάδες με βαριά φανέλα και πολύ κόσμο – σημεία στα οποία ασφαλώς και ο Άρης υπερέχει αλλά και ο ΟΦΗ είναι σπουδαίος σύλλογος.
Σε αγωνιστικό επίπεδο, πέρυσι έμοιαζαν μέχρι ένα σημείο περίπου στο ίδιο επίπεδο. Όσο κυλούσε η χρονιά ο ΟΦΗ έπεφτε. Στα πλέι – οφ πια η παρουσία του ήταν επιεικώς κακή – όχι ότι ο Άρης έβγαλε μάτια αλλά σε κάθε περίπτωση τερμάτισε πάνω από τους Κρητικούς.
Φέτος η διαφορά τους άνοιξε κι άλλο. Ο Άρης, ειδικά από την στιγμή που κάθισε στον πάγκο του ο Άκης Μάντζιος, είναι ένα πραγματικά καλό σύνολο, σφιχτό και οργανωμένο στην άμυνα, με ποιοτικές μονάδες στην επίθεση. Στην ελληνική Σούπερ Λίγκα δεν χρειάζεσαι και πολύ περισσότερα για να πρωταγωνιστήσεις. Ο ΟΦΗ αντιθέτως είναι κακός στην άμυνα – έχει δεχτεί γκολ σε όλα του τα παιχνίδια – και απλώς με εκλάμψεις στην επίθεση. Δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα του περυσινού πρώτου τριμήνου. Υπάρχουν δικαιολογίες (πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί) μα υπάρχει και μια συνεχιζόμενη μέτρια εικόνα που προβληματίζει.
Μετά και το εντυπωσιακό όσο και δίκαιο σαββατιάτικο πέρασμά του από το «Γεντί Κουλέ» κατέστη σαφές ότι αν ένας από τους δυο έχει προοπτικές για κάτι καλό φέτος, αυτός είναι ο Άρης.
Ναι;
Ναι αλλά όχι.
Όχι, διότι υπάρχουν πράγματα σημαντικότερα από τις νίκες, τις ήττες την βαθμολογική συγκομιδή σε μια σεζόν.
Ο Άρης, είτε τερματίσει δεύτερος (ταβάνι όπως μπορούν να φανταστούν και οι πέτρες) , είτε πάρει το κύπελλο, έχει μπει σε μια επικίνδυνη τροχιά σμίκρυνσης του μεγέθους και της πραγματικής δυναμικής του. Για να μην μπούμε σε καφενειακές συζητήσεις, χωρίς στοιχεία και αφού, χάρην συζήτησης, αποδεχτούμε ότι οι συνεχείς νίκες του Ολυμπιακού δικαιολογούνται από την διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων, ας μιλήσουμε με γεγονότα.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο λοιπόν ότι την περιβόητη απόπειρα δωροδοκίας παίκτη του Άρη, δεν την κατήγγειλε ο ίδιος, δεν την κατήγγειλε ο Καρυπίδης, δεν την κατήγγειλε ο Μάντζιος ή ο Ναζλίδης. Την κατήγγειλε πρώτος από όλους ο Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Ολόκληρη η κιτρινόμαυρη ΠΑΕ έκτοτε, έχει συνταχθεί πίσω από την συγκεκριμένη «καταγγελία» και στηρίζει τον ποδοσφαιριστή της. Καλά κάνει.
Για την ταμπακιέρα κάτι θα ειπωθεί; Είναι φυσιολογικό αυτό που συνέβη; Είναι κανονικό; Είναι αμελητέο; Δεν ενοχλεί κανέναν μέσα και γύρω από τον Άρη ότι αντιπρόεδρος άλλης ΠΑΕ είχε τέτοια πληροφόρηση για μια υπόθεση που αφορά το δικό τους κλαμπ και κανέναν άλλο; Είναι κανονικό ότι αντιπρόεδρος άλλης ΠΑΕ βγήκε να μιλήσει για ποδοσφαιριστή του Άρη, προτού μιλήσει ο Άρης;
Αν καταλαβαίνω καλά και εφόσον ουδείς (στον Άρη), ούτε δυστυχώς οι οπαδοί, έχει αντιδράσει σχετικά, φαίνεται ότι, ναι, είναι.
Όπως εδώ που τα λέμε, ουδείς έχει αντιδράσει πραγματικά και πειστικά σε μια σειρά άλλων περιστατικών με αποκορύφωμα εκείνη την αδιανόητη επίσημη διαρροή από πλευράς Άρη για την πιθανότητα απόκτησης του Ματέο Γκαρσία με…φιλική συνδρομή του Ολυμπιακού. Τότε είχε βγει μια χλιαρή οπαδική ανακοίνωση αν θυμάμαι καλά, γράφτηκαν κάποια εξίσου χλιαρά άρθρα για την ανάγκη να μη δίνει ο Καρυπίδης τέτοιες αφορμές (ας τα κάνει δηλαδή, αλλά ας μην τα λέει ) και αυτό ήταν όλο.
Δεν χρειάζεται να το κουράσουμε παραπάνω. Όσο στον Άρη κάνουν ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τόσο δείχνουν εμπράκτως ότι αποδέχονται πλήρως την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει – δεν τους πειράζει. Αφού η ομάδα πηγαίνει καλά και κερδίζει και τον ΠΑΟΚ, δεν τρέχει τίποτα που χάνει κάθε εβδομάδα όλο και περισσότερο την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια της.
Δυστυχώς, εκείνο που μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν στην Θεσσαλονίκη είναι ότι ο ελέφαντας κάποια στιγμή θα τους πατήσει – έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και με πολλές άλλες ομάδες. Το μέλλον δεν προδιαγράφεται λαμπρό. Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό και με μεγάλα προβλήματα. Ο Άρης που φέτος κάνει πρωταθλητισμό, δεν μεγαλώνει κι ας υπάρχει αυτή η ψευδαίσθηση. Ο Άρης μικραίνει. Και όσο δεν αντιδρούν εκείνοι που θα έπρεπε, πρώτος από όλους ο κόσμος, τόσο πλησιάζει η ώρα που θα το πληρώσει ακριβά.
Ο κόσμος του ΟΦΗ αντιστρόφως, δεν αρκέστηκε στην ασφαλή αγκαλιά μιας ισχυρής επιχειρηματικής οικογένειας. Αντέδρασε. Πάλεψε για την ανεξαρτησία και την υπερηφάνεια της ομάδας. Και την κέρδισε.
Η συνέχεια είχε κόστος, πόνο, προβληματικές διοικήσεις, υποβιβασμούς. Είχε όμως και την ιστορική δικαίωση που ζουν τώρα όλοι στο Ηράκλειο: αν ο ΟΦΗ είναι τυχερός που βρήκε τον Μπούση και τα παιδιά που τρέχουν την ΠΑΕ, τους Σαμαράδες, τον Ηλία Πουρσανίδη και το τιμ τους, αυτή είναι μια τύχη που δημιούργησε ο ίδιος – οι οπαδοί του – για τον εαυτό του.
Ναι, φέτος η ομάδα έχει θέματα. Μπορεί να μείνει εκτός εξάδας. Ο Σίμος μπορεί να μην κάνει, ο Γιάννης Σαμαράς μπορεί να υπέπεσε σε λάθη στην στελέχωση του ρόστερ. Η κριτική πρέπει να γίνεται.
Και ασφαλώς ο Άρης, αγωνιστικά, υπερέχει.
Πλην όμως ο ΟΦΗ, εν αντιθέσει με τον Άρη και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.
Και το δικό του μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό, ακόμα κι αν τερματίσει είκοσι πόντους πίσω από τους «Κιτρινόμαυρους».
Όποιος στηρίζεται σε σαθρά και δανεικά θεμέλια, που τα τρώει η μούχλα καθημερινά, είναι καταδικασμένος να καταρρεύσει. Όποιος στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, στο δικό του όραμα, ακόμα και στα δικά του λάθη, αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόμο του.
Υ.Γ. Μια τελευταία επισήμανση για τον ΟΦΗ: το μεγαλύτερο εμπόδιο στο δρόμο του κλαμπ προς την ανάπτυξη είναι ο ίδιος κόσμος που πάλεψε και πέτυχε την ανεξαρτησία.
Ο κόσμος που πίστεψε ότι με την έλευση Μπούση και την περυσινή ευρωπαϊκή έξοδο, η ομάδα καθιερώθηκε ήδη στις τοπ του ελληνικού πρωταθλήματος και πλέον κράζει τους πάντες και πάντα, με τρόπο ισοπεδωτικό. Το ολλανδικό μοντέλο της υπομονής δεν ευδοκιμεί πολύ στην Ελλάδα. Και ο μόνος τρόπος να εκτροχιαστεί το πρότζεκτ του ΟΦΗ είναι τελικά αυτή η έλλειψη υπομονής των οπαδών να επηρεάσει τον τρόπο λειτουργίας του συλλόγου ή ακόμα χειρότερα να ξενερώσει τον Μπούση.