Δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη μετά από μία αποτυχία και δη παταγώδη σαν την κυριακάτικη του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη απέναντι στην Αστέρα, να προκύπτει προβληματισμός και να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Κατράμι.
Να φταίνε τα πάντα και οι πάντες και να γίνεται διαγωνισμός… ξεφωνητού. Αυτός που θα κράξει περισσότερο κερδίζει το χρυσό λουκούμι. Παραδοσιακά.
Εντονος προβληματισμός είναι φυσιολογικό να υπάρχει. Το αντίθετο θα ονομαζόταν εγκληματική άγνοια κινδύνου.
Οτιδήποτε περισσότερο όμως, ξεφεύγει από το μέτρο και την ισορροπία της σκέψης, κυριαρχείται από το συναίσθημα και τον παρορμητισμό και στο τέλος οδηγεί σε αδιέξοδα.
Ενα ματς ήταν. Εφιαλτικό, αλλά ένα. Στην πρεμιέρα της ομάδας και στο προπονητικό ντεμπούτο σε επαγγελματική κατηγορία του Ντάνι Πογιάτος.
Απαντες γνωρίζαμε άλλωστε εξ αρχής ότι είναι άπειρος ο Ισπανός, όσο προπονητικό ταλέντο κι αν διαθέτει, όπως και ότι δεν γνωρίζει τι εστί ελληνικό πρωτάθλημα. Με πρώτη απ’ όλους τη διοίκηση και κατόπιν τον Τσάβι Ρόκα που τον επέλεξε.
Συνεπώς κανένας Πογιάτος δεν θα φταίει εάν και εφόσον δεν διορθώσει τα κακώς κείμενα και δεν παρουσιάσει στο χορτάρι μία ομάδα που «θα τη χαίρεται ο κόσμος της» όπως είχε δηλώσει με περίσσια αυτοπεποίθηση.
Η ευθύνη θα είναι της διοίκησης εξ ολοκλήρου και κατόπιν του Τσάβι Ρόκα που τον εισηγήθηκε σε αυτήν με κλειστά μάτια.
Για το ματς στην Τρίπολη αποκλειστικά, είναι προφανές ότι η ευθύνη του αποτελέσματος βαραίνει κυρίως τον Πογιάτος.
Ειδικότερα οι προπονητικές παρεμβάσεις του από τον πάγκο υπήρξαν αλλοπρόσαλλες, με εξαίρεση αυτή του Μπουζούκη αντί του Σερπέζη στο 60’ που άργησε κιόλας να γίνει.
Οι υπόλοιπες, ήταν στα χαμένα…
Οχι απαραίτητα επειδή βγήκε ο Κουρμπέλης ως πρόσωπο, όσο επειδή ταυτόχρονα με την έξοδό του έγιναν πειραματικές εσωτερικές αλλαγές «προετοιμασίας».
Τοποθετήθηκε ο Αγιούμπ στη θέση «6» με τους Αλεξανδρόπουλο και Μπουζούκη «8άρια» και, εκ της εικόνας, η ομάδα «κόπηκε» στη μέση.
Ο Αστέρας έβαλε γκολ, είχε δοκάρι κι έκανε πάρτι από το 70’ μέχρι το φινάλε. Ξεκάθαρα.
Στην τελική ανάλυση, όταν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ματς, τουλάχιστον μην το χάσεις.
Η αλλαγή του Μαυρομμάτη με τον Ζαγαρίτη στο 86’ έμοιαζε ως απόλυτα ενδεικτική του… χασίματος, το δε γεγονός ότι ο αρνητικός Αγιούμπ έβγαλε όλο το ματς εντάσσεται στη σφαίρα του ανεξήγητου.
Αντίθετα, δεν έφταιξε για την ήττα στην Τρίπολη που ο Καρλίτος ήταν τοποθετημένος αριστερά και όχι στην κορυφή της επίθεσης.
Ο Ισπανός ήταν εξαιρετικός σε ρόλο του εσωτερικού επιθετικού και ο μοναδικός που έβγαλε ρήγμα από τα άκρα στη φάση του 29’ και τη σέντρα με το εξωτερικό προς τον Σαβιέρ.
Για όσο είχε δυνάμεις και κυρίως για όσο η μπάλα έφτανε στα πόδια του, ήταν ασταμάτητος, όπου κι αν κινείτο. Οταν κόπηκε η τροφοδότησή του από τους χαφ, τότε βγήκε αυτομάτως εκτός ματς.
Οι κλασικοί ακραίοι (Σαβιέρ, Χατζηγιοβάνης) δεν προκάλεσαν ρήγμα ούτε μία φορά.
Είναι άλλο συνεπώς εάν πρέπει να αγωνίζεται στην κορυφή ο Καρλίτος κι άλλο αν το μείζον πρόβλημα του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη ήταν η θέση του Καρλίτος και η συνύπαρξη με τον Μακέντα.
Απλούστατα διότι στο συγκεκριμένο ματς δεν ήταν. Κι αν έπρεπε απαραίτητα να είναι ένας από τους δύο παίκτες το πρόβλημα, αυτός θα ήταν ο Μακέντα που (έπαιζε στην κορυφή και) δεν βλεπόταν...
Ούτε ήταν κυρίαρχη αδυναμία στην Τρίπολη η παρουσία του Μαυρομμάτη στη θέση του αριστερού μπακ. Πρόβλημα ήταν ασφαλώς, όχι όμως κυρίαρχο, ούτε χάθηκε το ματς απ' αυτό.
Είναι κωμικοτραγικό να μην υπάρχει διαθέσιμος αριστερός μπακ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, αν και υφίσταται ο Ζαγαρίτης που τα είχε πάει μια χαρά πέρυσι στα πλέι οφ και ως διά μαγείας έχει απενεργοποιηθεί.
Και απόλυτα οξύμωρο να βλέπουμε σε τοποθέτηση αριστερού εξτρέμ (στο 3-4-3 που εφαρμόζει στη φάση ανάπτυξης της ομάδας ο Πογιάτος) έναν... στόπερ. Δεν ήταν όμως αυτή η πηγή του κακού στην Τρίπολη.
Αλλωστε, ο Σάντσες που λογίζεται ως βασικός φουλ μπακ στην απέναντι πλευρά, δεν έβγαλε και... μάτια.
Αλλα ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι όλα τα παραπάνω «μικρά» μαζί συνέθεσαν και δημιούργησαν το πρόβλημα, η ευθύνη είναι κυρίως του Τσάβι Ρόκα κι όχι του Πογιάτος.
Σε ομαδικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός εμφάνισε προβλήματα και στις τέσσερις αρχές του παιχνιδιού. Χωρίς τη μπάλα, σε φάση άμυνας δηλαδή, όταν δεν έβγαινε το πρέσινγκ, ο βαθμός της ομάδας ήταν τραγικός.
Κανείς δεν έκοβε κανέναν.
Σε καταστάσεις τρανζίσιον, κυρίως στο αμυντικό αλλά και στο επιθετικό, το απόλυτο μηδέν.
Μόνο με τη μπάλα, στη φάση ανάπτυξης, υπήρχε καλός βαθμός στην ομάδα κι αυτός για μισή ώρα στο πρώτο ημίχρονο, από το 15' έως την ανάπαυλα.
Υπάρχει συνεπώς μπόλικη... ανηφόρα μέχρι την αισθητή βελτίωση της ομάδας στις τέσσερις αρχές του παιχνιδιού σε ομαδικό επίπεδο, ανεξαρτήτως προσώπων.
Το σίγουρο είναι ότι η όποια δουλειά του Ισπανού προπονητή δεν θα κριθεί σ' ένα ματς. Αυτό θα ήταν το λιγότερο αστείο ποδοσφαιρικά, ανεύθυνο και ανθρωποφαγικό μαζί.
Οι ευθύνες πρέπει να καταμεριστούν, ο προβληματισμός είναι δικαιολογημένος σε απόλυτο βαθμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κυριαρχήσει η καταστροφολογία και να βάλουμε το μανδύα του… Νοστράδαμου για τα μελλούμενα της ομάδας.
Ακόμη είμαστε στο πρώτο βήμα. Και με τέτοιες παρορμητικές σκέψεις δεν θα βοηθήσουμε κανέναν ούτε να γίνει καλύτερος ούτε να προσαρμοστεί γρηγορότερα.
Κάθε νέα αρχή είναι δύσκολη. Ενίοτε και εφιαλτική. Ειδικά όταν είσαι μία καινούρια ομάδα, με ρούκι προπονητή και το ρόστερ σου ακόμα συμπληρώνεται.
Το τάιμινγκ της ήττας ήταν το χειρότερο δυνατό, αλλά ο μαραθώνιος του πρωταθλήματος μόλις άρχισε και κανείς δεν πέτυχε ούτε απέτυχε ποτέ την πρώτη αγωνιστική.
