MENU

Οι «αιώνιοι» του ελληνικού αθλητισμού ήταν και παραμένουν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Αλλά αυτή η διαχρονική κόντρα, με όλο τον φανατισμό που δυστυχώς εμπεριέχει και όλα τα τοξικά στάδια που έχει περάσει, ξεκινά από την πιο απλή αθλητική βάση: οι ομάδες με τους περισσότερους τίτλους και τους περισσότερους οπαδούς στην χώρα, προφανώς είναι και οι ομάδες με την μεγαλύτερη αντιπαλότητα, ανεξαρτήτως διοικήσεων, αθλήματος ή εποχής.

Η τρέχουσα ποδοσφαιρική κόντρα Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Κι εδώ υπάρχει ένα αθλητικό πρόσχημα. Ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε, διεκδίκησε και πήρε τίτλους και ταυτόχρονα διεκδίκησε και πήρε μέρος της κυριαρχίας του Ολυμπιακού και εκτός αγωνιστικών χώρων. Επίσης, αν μιλήσεις με οπαδούς των δυο ομάδων, θα σου πουν για τα διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπούν οι δυο σύλλογοι – οι παλιοί θα θυμηθούν και την υπόθεση Κούδα.

Πλην όμως, τούτα δεν δικαιολογούν όσα ζούμε εδώ και δυο – τρία χρόνια. Την αδιανόητη τοξικότητα, την λυσσαλέα προσπάθεια, όχι αγωνιστικής επιβολής αλλά εξωαγωνιστικής αλληλοεξόντωσης δυο εταιρειών.  Κυρίως, δυο επιχειρηματιών. Του Βαγγέλη Μαρινάκη και του Ιβάν Σαββίδη.

Το πιο ενδεικτικό είναι το εξής: ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ έχουν  παίξει ήδη τρεις φορές μεταξύ του φέτος. Μετρούν από μία νίκη  και υπάρχει και μια ισοπαλία. Εφόσον το πρωτάθλημα και το κύπελλο συνεχιστεί, θα παίξουν άλλες τρεις. Συνολικά έξι. Πολλές θα έλεγε κάποιος. Λίγες, ωστόσο μπροστά στις δικαστικές μάχες που έχουν δώσει και που θα δώσουν στους επόμενους μήνες. Είναι καταπληκτικό όσο και μοναδικό στα χρονικά δυο ΠΑΕ να συγκρούονται με κάθε τρόπο σε κάθε διαθέσιμο δικαστήριο, ελληνικό ή διεθνές.

Η πολυδιοκτησία από τη μία, τα στημένα παιχνίδια από την άλλη, οι επιτροπές, η ΕΠΟ, τα διαιτητικά, το CAS, τα πρωτοσέλιδα, τα υβριστικά άρθρα, τα εμετικά σχόλια στα social – ένα ανεπανάληπτο γαϊτανάκι δηλητηρίου, ασχήμιας και χυδαιότητας.

Θα επιχειρηματολογούσα ότι η συμμετοχή του ΠΑΟΚ σε όλα ετούτα είναι σαφώς μικρότερη και ότι το κακό ξεκινά από την αντίδραση μιας ομάδας (της διοίκησής της για την ακρίβεια) που δεν αποδέχεται τον ανταγωνισμό ως έννοια – θεωρεί ότι τα πάντα της ανήκουν  δικαιωματικά και όποιος δεν το βλέπει είναι απλώς εγκάθετος  «εξυγιαντής».

Αλλά τελικά, δεν έχει και τόση σημασία. Θα βρεθούν άλλωστε πολλοί που θα επιχειρηματολογήσουν για το αντίθετο.

Σημασία έχει ότι τα παραπάνω δεν είναι ποδόσφαιρο. Και υπό μια έννοια αποτελεί ευχής έργον ότι τα επόμενα ματς Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ θα γίνουν χωρίς κόσμο. Βγάλαμε τρία χωρίς επεισόδια στις κερκίδες (μόνο με κάτι επιτροπές υποδοχής στο «Καραϊσκάκης), δεν πιστεύω ότι θα βγάζαμε άλλα τρία.

Εντωμεταξύ,  εντός γηπέδου, κατά κανόνα αποδίδεται  δικαιοσύνη.

Τη σεζόν 2018-19 ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος και πήρε δίκαια το πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2019-20, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος και εκτός απροόπτου θα πάρει δίκαια το πρωτάθλημα.

Ουδείς εκ των δυο θα το παραδεχτεί για τον άλλο. Θα παίζουν μπάλα στο χορτάρι και ταυτόχρονα θα τραβιούνται στα δικαστήρια στο διηνεκές,  υποσκάπτοντας το ίδιο το μέλλον του αθλήματος στην Ελλάδα και σε μια ιδιαίτερη χρονική συγκυρία.

Η επόμενη χρονιά θα απαιτήσει ενότητα, κεντρικό σχεδιασμό και μπόλικη καλή θέληση, ειδικά από τους μεγάλους προς τους μικρούς, για να επιβιώσουν ώστε το πρωτάθλημα να είναι στοιχειωδώς αγωνιστικό.

Πώς θα συμβεί κάτι τέτοιο, μέσα σε αυτό το  κλίμα, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ.

Ποδόσφαιρο στα δικαστήρια