Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πειράξω ούτε κόμμα από όσα έγραψε προ ημερών ο Αλέξης Σπυρόπουλος για την πόλη του Λίβερπουλ και όσα μεταλαμπαδεύονται στον οπαδικό της πυρήνα. Εξάλλου, αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματικότητα σε αυτό το ιδιαίτερο... οικοσύστημα που εδρεύει στο Μέρσεϊσαϊντ: «Το Λίβερπουλ είναι μια αριστερή πόλη, προπύργιο των Εργατικών. Η Λίβερπουλ είναι ένα αριστερής κουλτούρας ποδοσφαιρικό κλαμπ, με εγνωσμένων Δημοκρατικών φρονημάτων (Αμερικανό) ιδιοκτήτη, και μ' ένα (Γερμανό) προπονητή που έχει ευθέως δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο «δεν μπορώ ποτέ να ψηφίσω δεξιά». Ολα τα κομμάτια ήλθαν κοντά, ταίριαξαν, ενώθηκαν».
Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει την Λίβερπουλ από τα λοιπά (αγγλικά και όχι μόνο) κλαμπ είναι αυτή η πολυδιάστατη έννοια του ρόλου του οπαδού της. Ο μέσος Λιβερπούλιαν δεν έγινε Λίβερπουλ επειδή είναι πρώτη, επειδή έχει καλή ομάδα, επειδή παίζει μπαλάρα, επειδή έχει τόσα ευρωπαϊκά, επειδή είναι της μόδας, επειδή κερδίζει, επειδή κουβαλάει πίσω της το Χίλσμπορο, επειδή το Άνφιλντ δεν μοιάζει με κανένα άλλο γήπεδο στον κόσμο. Όχι, είναι πολύ πιο σύνθετο.
Για τους Λιβερπούλιαν το «You ‘ll never walk alone» δεν είναι απλώς ένα τραγουδάκι που ταίριαξε ωραία με το Kop, ένα παγκόσμιο σουξέ που τραγουδιέται για να κάνει φιγούρα σε όλο τον πλανήτη. Ο λόγος που επιλέχθηκε είναι οι στίχοι του. Στίχοι που υπερβαίνουν πολύ το οπαδικό, τις ομάδες, το ποδόσφαιρο. Το «You ‘ll never walk alone» είναι ένας ύμνος στην αλληλεγγύη, στην συμπαράσταση, στην συμπόνια.
Για όσους το έχουν τραγουδήσει ασυναίσθητα χωρίς να έχουν προσέξει ποτέ το νόημα των στίχων του, για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν αγγλικά, παραθέτω μεταφρασμένο το τραγούδι για να καταλάβουν όλοι πλήρως περί τίνος πρόκειται.
Όταν περπατάς μέσα από την καταιγίδα,
Κράτα το κεφάλι ψηλά
Και μην φοβάσαι το σκοτάδι
Στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας χρυσός ουρανός
Και το γλυκό ασημένιο κελάηδισμα του αηδονιού.
Περπάτα μέσα στον τον αέρα
Περπάτα μέσα στην βροχή
Παρόλο που τα όνειρα σου και διαλυθούν και τα πάρει ο αέρας
Περπάτα, περπάτα με ελπίδα στην καρδιά
Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος
Δεν θα περπατάς ποτέ μόνος!
Περπάτα με ελπίδα στην καρδιά
Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος
Δεν θα περπατάς ποτέ μόνος!
Αυτό το «δεν θα περπατάς ποτέ μόνος» έγινε το απόλυτο μότο της Λίβερπουλ. Ένα άτυπο κοινωνικό / οπαδικό συμβόλαιο, μία σιωπηλή δέσμευση πως ο ένας θα είναι δίπλα στον άλλον. Όσο πιο δύσκολη η συνθήκη, τόσο μεγαλύτερη η συμπαράσταση, το δέσιμο, η στήριξη.
Δεν ήταν εύκολα λόγια του αέρα, αλλά μία δέσμευση που έγινε αυταπόδεικτη πράξη. Κι έρχεται σήμερα η διοίκηση της Λίβερπουλ να τα τινάξει όλα στον αέρα με μία ακατανόητη πράξη που κηλιδώνει την ιστορία του συλλόγου, που την κάνει να χάσει όποιο ηθικό πλεονέκτημα είχε χτίσει με κόπο όλα αυτά τα χρόνια.
Με επίσημη ανακοίνωση της, η διοίκηση των κόκκινων ενημέρωσε ότι βγάζει σε υποχρεωτική άδεια ένα μέρος του προσωπικού της που υποχρεώνεται σε αδράνεια από την αναστολή της Premier League, προσθέτοντας ότι δεσμεύεται για το 100% της καταβολής του μισθού τους.
Πως όμως; Με την πληρωμή του 20% των απολαβών της, αφού για το άλλο 80% δεσμεύτηκε η κυβέρνηση!
Σημειολογικά, ήταν το πρώτο μέτρο κατά του κορωνοϊού που ανακοίνωσε η διοίκηση της Λίβερπουλ στην ανακοίνωση της. Στην πρώτη μεγάλη καταιγίδα (που λέει και ο πρώτος στίχος) η κεφαλή του συλλόγου, αποφάσισε να αφήσει να περπατήσουν μόνοι τους, αυτοί που αποτελούν την βάση της πυραμίδας. Οι πλέον χαμηλόμισθοι, οι πλέον αδύναμοι, οι πλέον ευπαθείς. Οι πιο… Λίβερπουλ από όλους. Το μεγαλύτερο αυτογκόλ στην ιστορία του συλλόγου.
Μέσα σε μία ημέρα, οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες της Fenway Sports Group και ο Τζον Χένρι έπεσε θύμα της ίδιας του της συνταγής. Το καπιταλιστικό moneyball σε ότι αφορά την οικονομική πολιτική που έκανε την Λίβερπουλ ξανά μεγάλο παίκτη στο ευρωπαϊκό στερέωμα είναι αυτό που αίφνης (δείχνει να) την αποκόβει βίαια από τις ρίζες της.
Ναι, το ίδιο ακριβώς έκαναν κι άλλες πέντε ομάδες της Premier League και αμέτρητες επιχειρήσεις στον πλανήτη. Είναι αυτό που επιτάσσει η κρίση της πανδημίας, το επιχειρηματικά σωστό, το δέον, το πρέπον.
Ναι, αλλά η Λίβερπουλ δεν είναι μία επιχείρηση, οι αμερικανοί λησμόνησαν ίσως το πιο βασικό. Πωςε είναι μία ιδεολογική, συναισθηματική χοάνη που κουβαλάει πίσω της μία ολόκληρη κοσμοθεωρία που είναι αδύνατον να μην σεβαστείς.
Στην πρώτη στραβή, στην πρώτη αναποδιά, στην πρώτη δυσκολία, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κεφαλή του συλλόγου, αποφάσισαν να «ξεφορτωθούν» τους περιττούς, τα βαρίδια, τους ζημιογόνους.
Ένας άνθρωπος με περιουσία 2,6 δις δολαρίων, μία ομάδα που τον Φεβρουάριο ανακοίνωσε κέρδη (προ φόρων) 42 εκατομμύρια λίρες για το λογιστικό έτος 2018-19, αποφάσισε να εξοστρακίσει (έστω και προσωρινά) από την οικογένεια της Λίβερπουλ, αυτούς με τον ανώνυμο ιδρώτα τους, της δίνουν την ταυτότητα της.
Ασυγχώρητο λάθος, αδύνατον οι επικοινωνιολόγοι των Αμερικανών ιδιοκτητών να μην είχαν προειδοποιήσει για τις συνέπειες μίας τέτοιας ενέργειας.
Λογιστικά η Λίβερπουλ θα είναι σωστή. Ταμειακώς, το ίδιο. Ηθικά, όμως έβαλε το μεγαλύτερο αυτογκόλ στην ιστορία της. Ήδη, η πόλη βράζει. Σε όλα τα chat, τα forum οπαδών, στα social media των κόκκινων, η οργή ξεχειλίζει. Κανείς δεν παίζει με πράγματα που αφορούν την τιμή, την υπόληψη, την ιστορία μιας ομάδας που τα προσέχει ως κόρη οφθαλμού δεκαετίες ολόκληρες.
Αν δεν αρθεί άμεσα η απόφαση είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει την αρχή του τέλους στην (αγαστή μέχρι σήμερα) σχέση διοίκησης - οπαδών. Διότι ο μέσος Λιβερπούλιαν μπορεί να αντέξει ακόμα 30 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Αυτό που δεν αντέχει είναι να μην κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά…