Δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά. Ωστόσο, κάθε φορά που συμβαίνει ενοχλεί και περισσότερο. Ειδικά τώρα που στην ΑΕΚ συνέβαιναν όλα εκείνα που θα έπρεπε να δίνουν ομάδα που θα πρωταγωνιστεί. Αλλά κάποιες φορές, οι κύκλοι κλείνουν με βίαιο και άγαρμπο τρόπο. Οσο και εάν υπήρξε στη διάρκεια της σεζόν προσπάθεια να μείνουν όρθια τα πράγματα, κόντρα στον Ολυμπιακό καταγράφηκε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος «θανάτου».
Μια ομάδα που ξεκίνησε με χίλια όνειρα και ελπίδες και τα διέλυσε όλα. Μια ΑΕΚ που προκαλεί κατάθλιψη με την εικόνα της, βυθίζει κάθε θεατή σε βαθιά μελαγχολία. Μια ομάδα που έχει καταφέρει να χάνει ακόμα και από… συνήθεια, ακόμα και όταν είναι καλύτερη μέσα στο γήπεδο. Αλλά έχει τόσες αδυναμίες, τόσο εύθραυστη ψυχολογία και τόσα ανοιχτά αγωνιστικά ζητήματα, που κανείς μπορεί να είναι βέβαιος μόνο για το ό,τι κάποια στιγμή θα καταρρεύσει μέσα στο γήπεδο.
Ετοιμη να καταρρεύσει
Κάπως έτσι, κύλησε και το παιχνίδι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που φαινόταν να είναι σαφώς πιο καλή από προηγούμενα παιχνίδια, είχε σχέδιο και προσπάθησε να κρατήσει κοντά τις γραμμές της και να ελέγξει το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν αρκεί. Δεν μπορεί να είναι αρκετό για μια ομάδα απλά να στέκεται καλά και να μην παραπαίει. Δεν υπάρχει πίστη, αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα από τους παίκτες και μοιάζουν να είναι έτοιμοι να διαλυθούν στην πρώτη στραβή.
Δεν είναι δυνατόν, να εμφανίζονται παίκτες που μπορούν αποδεδειγμένα να κάνουν σημαντικά πράγματα και να σκοράρουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, να σουτάρουν συνεχώς πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα ή σε χαώδη απόσταση από την εστία. Είναι απίθανο και πραγματικά χρειάζεται ψυχολογική ανάλυση για να το κατανοήσεις. Αλλά το θέμα είναι, πως σε όσους είναι εκτός και παρακολουθούν αυτό το δράμα, δεν μπορεί να τους οδηγήσεις στον ψυχίατρο.
Η ΑΕΚ έκανε ευκαιρίες, αλλά τις ξόδεψε με χαρακτηριστική ευκολία. Δεν είχε δυναμισμό για να κερδίσει διεκδικήσεις και από μια τέτοια, συν την εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση που έχουν αποκτήσει οι παίκτες του Ολυμπιακού έπειτα από τις διαδοχικές νίκες επί της ΑΕΚ, ήρθαν τα γκολ. Το πρώτο για να κάνει την ΑΕΚ να μπει τρεμάμενη σε όλα, το δεύτερο για να χάσει τελείως τα αυγά και τα καλάθια και να κάνει τον κόσμο να φύγει αποδοκιμάζοντας από το γήπεδο.
Καταδικασμένη σε αποτυχία
Το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα. Κατά την εκτίμηση μου, η χρονιά δεν είναι απλά αποτυχημένη, αλλά παταγωδώς αποτυχημένη. Η ΑΕΚ όχι μόνο δεν κέρδισε πρωτάθλημα, κύπελλο ή ευρωπαϊκή πορεία, αλλά γνώρισε τεράστια κάζα που θα μείνουν για χρόνια στην ιστορία. Δείχνει εικόνα διάλυσης και είναι φανερό, πως δεν μπορεί ούτε και εάν φύγουν οι… αντίπαλοι της από το γήπεδο, να αποφύγει την καταδικαστική τελευταία θέση.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως, με ποιον τρόπο, θα μπορέσει η ΑΕΚ να πάρει κάτι από τον Παναθηναϊκό ή κάτι από την Τούμπα. Δεν ξέρω μήπως ανοίξουν και περισσότερες πληγές αυτά τα ματς. Ετσι κι αλλιώς, όσα συνέβαιναν στο φινάλε αυτού του ματς, έδιναν την αίσθηση μιας τόσο σουρεάλ κατάστασης, που αν δεν ήταν τόσο τραγική, θα μπορούσε μέχρι και να γελά κάποιος. Όπως και να έχει όμως, το θέμα είναι πως θα βγει η ΑΕΚ από το αδιέξοδο.
Το θέμα Αλμέιδα
Κάποιος θα πει εύκολα να φύγει ο Αλμέιδα. Κατά την κρίση μου, ο Αλμέιδα θα έπρεπε να είχε τελειώσει από την ΑΕΚ το βράδυ της συντριβής στο Καραϊσκάκη για το κύπελλο. Κατανοώ για ποιους λόγους έμεινε, με δεδομένο πως η ΑΕΚ έπαιζε ξανά με τον ίδιο αντίπαλο και βρισκόταν μόλις στο -2, άρα με νίκη θα μπορούσε να πάρει εκείνη το προβάδισμα στην βαθμολογία. Αλλά δεν έγινε και έκτοτε, άρχισε ο κατήφορος χωρίς σταματημό.
Αποφάσεις εν θερμώ και με συνθήκες πανικού, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε σωστές λύσεις. Η ΑΕΚ πρέπει να πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι και στη συνέχεια να δει με ψυχραιμία, τόλμη και αποφασιστικότητα, πως θα πορευθεί στη συνέχεια. Εύκολο δεν είναι. Απογοήτευση υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει ο κόσμος. Η ΑΕΚ πρέπει να βρει όσα δεν έκανε σωστά, να βρει τις σωστές λύσεις και να βρει ξανά τον δρόμο της.
