Ήταν σαν τα μικρά γράμματα στο κάτω μέρος της σελίδας από ένα συμβόλαιο, που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει.
Αυτές τις μικρές, αλλά τόσο σημαντικές λεπτομέρειες που όμως δίνουν τον αληθινό τόνο, κάνουν την διαφορά.
Σε αυτόν τον άτυπο κώδικα κανόνων σωστής συμπεριφοράς, που εξέδωσε η ΕΠΟ, κάπου στο τέλος υπήρχε και μία απαραίτητη διευκρίνιση.
Ίσως αυτονόητη για κάποιους, αλλά το μόνο αυτονόητο σε αυτόν τον κόσμο είναι ότι… δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο.
«Μόνο μπλούζες, κασκόλ και διακριτικά της Εθνικής Ομάδας επιτρέπονται στο γήπεδο και θα απαγορευθεί η είσοδος σε όποιον διαθέτει διακριτικά συλλόγων».
Να το κάνουμε πιο λιανά; Όποιος έχει την φαεινή ιδέα να κουβαλήσει στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» την οπαδική του ταυτότητα και να την βάλει πάνω από το γαλάζιο, θα φάει πόρτα.
Τόσο απλά, τόσο κατανοητά. «Πόρτα».
Και σε όποιον αρέσει.
Κανονικά, κάτι ανάλογο θα έπρεπε να έχει επιβάλλει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Όποιος αρχίζει να αναφέρει ονόματα ομάδων, να κουβαλάει τον σύλλογο του εντός των τειχών της Εθνικής, αλίμονο του!
Αυτός άλλωστε -το έχει αποδείξει η ιστορία- είναι ο ασφαλέστερος και ο πιο σίγουρος δρόμος για να δηλητηριαστούν αποδυτήρια, όσο υγιή κι αν είναι: Οι ομάδες.
Συνέβη στην Βραζιλία λίγο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Συνέβη και πιο μετά.
Συνέβη κάποια στιγμή και στην Εθνική μπάσκετ.
Η Εθνική είναι πόλος σύγκλησης, οι σύλλογοι πηγή αντεγκλήσεων.
Αφορμή για μουρμούρα, καβγά, μούτρα, νεύρα, διχόνοια.
Το καλό με περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι ότι δεν έχουν προλάβει να μπολιαστούν με την εγχώρια τοξικότητα.
Πολλά από αυτά έφυγαν μικρά στο εξωτερικό, απέβαλλαν τελείως τις κακές συνήθειες.
Η νέα φουρνιά που έρχεται με φόρα, έχει άλλα μυαλά.
Έχουν αποτινάξει από πάνω τους, την ετικέτα του παίκτη - οπαδού.
Είναι μόνο το πρώτο. Παίκτες.
Σοβαροί. Μετρημένοι. Κύριοι.
Οι παρέες τους εντός των τειχών της Εθνικής, τα κολλητάρια τους, τα τακίμια τους, δεν παίζουν απαραίτητα στην ίδια ομάδα, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει παλιότερα, σύμφωνα με άγραφους κώδικες.
Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό.
Ό,τι διαφωνίες, κι αν έχουν οι διοικήσεις των συλλόγων τους, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αποτρέψει τον Γιάννη Κωνσταντέλια για να σκάσει μύτη αγκαλιά με τον Λάζαρο Ρότα.
Γι’ αυτό και σχεδόν όλοι οι παίκτες αυτού του ρόστερ κάνουν γκελ στον κόσμο.
Είναι απενοχοποιημένα πόστερ σε παιδικά δωμάτια, ανεξαρτήτως της ομάδας που παίζουν. Κι αυτό είναι κάτι.
Η Εθνική Ελλάδας παίζει απέναντι στην Σκωτία για κάτι σημαντικό: την άνοδο στην Α’ κατηγορία του Nations League.
Σε μερικούς μήνες θα παίξει πάλι απέναντι στην Σκωτία για κάτι ακόμα πιο σημαντικό: την πρόκριση στην τελική φάση ενός Μουντιάλ, μετά από 12 απουσίας.
Συνάμα, όμως έχει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού κάτι ακόμα πιο σημαντικό.
Την καλή έξωθεν μαρτυρία. Την φρεσκάδα, την αγνότητα, την αθωότητα, την ανεμελιά, το καλό feeling που βγάζει ασυναίσθητα σε όλους αυτό το γκρουπ.
Αυτό, το παρεΐστικο κλίμα. Τα χαμόγελα.
Μετά από περίπου έναν αιώνα ύπαρξης, η Εθνική απέκτησε δικό της σπίτι!
Είναι πολύ πιθανό, αυτή η ευλογημένα προικισμένη γενιά να πετύχει κάτι ακόμα πιο αδιανόητο.
Να δημιουργήσει τον δικό της οπαδικό πυρήνα που θα είναι πρώτα Εθνική Ελλάδας και μετά οτιδήποτε άλλο. Αυτό κι αν είναι πρόκληση…
