Αντί για μόνος πρώτος έχοντας κάνει το αυτονόητο κόντρα σε Λαμία και Κηφισιά, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο -3 και την 3η θέση. Παρουσιάζοντας ποδοσφαιρικά μια εικόνα που αυτή τη στιγμή αν σας έλεγε κανείς να ποντάρετε για την τελική του κατάταξη, περισσότερο θα εμπιστευόσασταν την επιλογή υποχώρησης στην 4η παρά στην κατάκτηση του τίτλου.
Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Από εκεί φανερώνεται η κρισιμότητα των στιγμών για τον μεγάλο, μοναδικό και αδιαμφισβήτητο στόχο των Πράσινων. Δεν γίνεται καν να συζητάμε αυτή τη στιγμή για την υπερπροσπάθεια και τα μεγάλα αποτελέσματα που πρέπει να έρθουν στα πλέι οφ, καθώς ο Άρης και ο ΟΦΗ είναι ματς που αν έχεις ίδια εικόνα απλά θα σε κάνουν να πας στη διαδικασία αυτή μόνο με μαθηματικές ελπίδες, αλλά όχι ουσιαστικές και ρεαλιστικές.
Η κατανόηση της κρισιμότητας της κατάστασης, είναι απαραίτητη για όλους. Ένα σύνολο που δεν μπορεί να δείχνει τη συγκεκριμένη νοοτροπία στο χορτάρι, ένα τεχνικό τιμ που ευθύνεται για αυτή τη νοοτροπία συν την πνευματική υπεροψία που πέρασε σε όλους για τα ματς που έπρεπε να είναι εύκολα και έγιναν καταστροφικά.
Ποδοσφαιρικά μπορούμε να το συζητάμε για ώρες. Γιατί φτάσαμε να λέμε πως ο Τσέριν είναι η πιο αξιόπιστη λύση στα χαφ, γιατί ο Μπερνάρ που έχει υπογράψει στη Βραζιλία αν λείψει δεν δημιουργεί κανείς, γιατί πήραμε δύο στόπερ το χειμώνα για να παίζει ο Αράο και να τραβάμε τα μαλλιά μας που τραυματίστηκε ο Γεντβάι. Απλά τώρα δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για όλα αυτά. Τώρα είσαι σε… πόλεμο και μάλιστα βαριά πληγωμένος. Αν σκεφτείς την στρατηγική που σε οδήγησε σε αυτό το σημείο, η κατάληξη είναι δεδομένη.
Ακούγονται ιδιαίτερα ακραία όσα αναφέρουμε, στο τέλος της ημέρας για ποδόσφαιρο μιλάμε. Υπάρχουν όμως πολλές υποσημειώσεις σε αυτό. Πρώτα απ’ όλα η συζήτηση για τον Παναθηναϊκό είναι διαφορετικά. Είναι ομάδα που δεν έχει πάρει πρωτάθλημα 14 χρόνια. Άνθρωποι 20 ετών δεν έχουν δει το Τριφύλλι σε αυτό το ρόλο. Αντιλαμβάνεται ο καθένας λοιπόν, γιατί αποκτά τόσο σοβαρό χαρακτήρα η προσπάθεια για έναν τίτλο. Και γιατί μεγεθύνει τη λάθος νοοτροπία.
Δεν μπορεί να μπουν οι Πράσινοι στην ίδια κουβέντα με τους άλλους τρεις που έχουν χαρεί τον τίτλο πρόσφατα. Απλά επειδή το ποδόσφαιρο συνολικά προέρχεται από εποχές ετσιθελικής βασιλείας του ενός, τώρα υποτίθεται έχουμε περάσει σε καιρούς όπου μπορεί να διεκδικηθεί και να κατακτηθεί κάτι. Το έκανε η ΑΕΚ δύο φορές, το έκανε ο ΠΑΟΚ μία. Πώς το έκαναν αυτοί; Δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε όλο τον οργανισμό που να μην ήταν δοσμένος στο στόχο και το σκοπό. Να μην κοιμόταν και να μην ξυπνούσε σκεπτόμενος πώς θα βοηθήσει τη συγκεκριμένη μέρα για να έρθει πιο κοντά ο τίτλος.
Ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη διαδικασία δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα. Στην πράξη φαίνεται αυτό. Το απλό παράδειγμα είναι των τελευταίων ημερών. Ενώ το κύπελλο υποτίθεται δεν ενδιαφέρει όσο το πρωτάθλημα, δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στα ματς με τον ΠΑΟΚ συγκριτικά με αυτά του πρωταθλήματος. Από το rotationστις Σέρρες ακόμη, όπου ήταν νικηφόρο το αποτέλεσμα. Μέχρι το αποκορύφωμα των αναμετρήσεων με Λαμία και Κηφισιά.
Θα πει κανείς λογικό με τον ΠΑΟΚ έπαιζες. Μα με τον ΠΑΟΚ έπαιζες στην Τούμπα πριν κάποιες εβδομάδες για το πρωτάθλημα. Ακόμη και τότε δινόταν η εντύπωση πως ενδιαφέρει το ίδιο εκείνο το ματς, όπως η ρεβάνς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Ξαναλέμε, στόχος είναι και το κύπελλο δεν λέει κανείς γιατί δεν το παρατήσατε. Απλά όταν έχεις… παρωπίδες για το πρωτάθλημα, δε γίνεται να περνάς αυτά τα μηνύματα ακόμη και στην ίδια σου την ομάδα.
Πριν αλλάξει ο χρόνος, ξυπνήσαμε όλοι με τον Φατίχ Τερίμ να έχει συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να φεύγει. Δεν έχει κανένα νόημα τώρα να σχολιάζεται το αν με τον Σέρβο θα πήγαινε καλύτερα το πράγμα ή όχι. Πραγματικά κανένα, τον Παναθηναϊκό δε θα τον βοηθήσει σε τίποτα. Θα ενισχύσει απλά τη γνώμη εκείνων που τους ενδιαφέρει η δικαίωση ακριβώς αυτής: Της γνώμης τους.
Επειδή στο δικό μας μυαλό μετράει ο Παναθηναϊκός, το γεγονός είναι πως με την κίνηση αυτή το Τριφύλλι έβαλε τον εαυτό του σε μια σαφώς μεγαλύτερη πίεση. Γιατί διέκοψε μονομιάς ένα πλάνο που έτρεχε 2,5 χρόνια. Με τα σωστά και τα όποια λάθη του. Ήταν κάτι που με κόπο προχώρησε όμως, είχε αποτελέσματα και κανείς δεν αποκλείει να συνέχιζε να έχει. Όπως και κανείς δεν προεξοφλεί την επιτυχία του φυσικά.
Η διοίκηση πήρε την απόφαση να το διακόψει και να πει ουσιαστικά, αυτοί οι μήνες που ακολουθούν είναι, δεν υπάρχουν πλάνα. Αυτό ισχύει στον Παναθηναϊκό. Έριξε μια… ζαριά για τον τίτλο. Παίζοντας τα ρέστα του. Το αποτέλεσμα θα είναι ή να σαρώσει πετυχαίνοντας το στόχο που πλέον μοιάζει δύσκολο, ή να μείνει ρέστος και χωρίς να ξέρει καν τι του ξημερώνει.
Μην παρεξηγηθούμε, εννοούμε τι του ξημερώνει ποδοσφαιρικά. Αν η σεζόν ολοκληρωθεί χωρίς πρωτάθλημα, οι σκέψεις θα είναι τί θα γίνει με τον Τερίμγια παράδειγμα. Ποιοι παίκτες θα αποχωρήσουν και πόσοι άλλοι θα έρθουν. Δεδομένα μιλάμε για το τέλος μιας εποχής και το ζήτημα είναι πώς θα έρθει η επόμενη. Με τις δάφνες και τις δυνατότητες ενός τίτλου ή με το απόλυτο φιάσκο και την τεράστια αποτυχία.
Αυτή που ο ίδιος ο οργανισμός όρισε ως τέτοια. Γιατί οι κινήσεις μέσα στις γιορτές, ήταν όλες ή παίρνουμε πρωτάθλημα ή αποτύχαμε παταγωδώς. Δεν υπάρχει μέση λύση και δεν γίνεται κανείς σοφότερος, το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους μας οι ίδιοι στο Τριφύλλι. Απ’ τη διοίκηση μέχρι τον τελευταίο ποδοσφαιριστή του ρόστερσε χρόνο συμμετοχής.
Το εξοργιστικό λοιπόν, είναι όλη αυτή η διαδικασία να μη φαίνεται εκεί που πρέπει. Στο γήπεδο. Γιατί μετά δικαίως έρχεται το ξενέρωμα ενός κόσμου που εισέπραξε κάθε κίνηση και συσπειρώθηκε ξανά και ξανά με την ομάδα. Γιατί κι αυτός έχει τον ίδιο στόχο, την ίδια «δίψα». Ενδεχόμενη αποτυχία, θα του δείχνει πως απλά δεν ήταν στο ίδιος μήκος κύματος οι πάντες.
Άντε μετά να ξαναπειστεί να είναι εκεί, να στηρίζει σε εύκολα και δύσκολα, να πιστέψει ένα νέο πλάνο που θα καταρτιστεί, με εμάς να λέμε εύλογα πως χρειάζεται εκ νέου υπομονή γιατί είναι μια νέα προσπάθεια και αυτή η διαδικασία να παίζει σε λούπα κάθε 2-3 χρόνια. Χωρίς να έχει αποτέλεσμα, γιατί αν είχε δε μιλούσε κανείς.
Κάποτε κοροϊδεύαμε τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού όταν έλεγαν για πρωτάθλημα που θα πάρουν «εμείς ή κανείς», «τον τίτλο εμείς ή εμείς» κι άλλα τέτοια. Έλα όμως που αυτή τελικά είναι η νοοτροπία που χρειάζεται. Χωρίς τη δεδομένη στιγμή να σου προεξοφλεί τίποτα, γιατί οι Πράσινοι έχουν ήδη πυροβολήσει τα πόδια τους εις διπλούν.
Αυτός ο φόβος του αύριο, ας γίνει καύσιμο για τη συνέχεια. Για αυτούς τους 12 αγώνες που απέμειναν στο πρωτάθλημα. Χρόνος υπάρχει, περιθώρια σαφώς και είναι εκεί. Το ζήτημα πλέον είναι ικανότητας, διάθεσης και ψυχικής δύναμης. Για όλους.
