Το παιχνίδι της Σαμπντόρια με την Κάλιαρι, τον Φεβρουάριο του 2017, είχε μόλις τελειώσει και ο Κουαλιαρέλα ήταν έτοιμος να κάνει δηλώσεις απευθείας σε τηλεοπτικό σταθμό.
Μια παλιά ιστορία τον στοίχειωνε ακόμα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάπολη, υπέγραψε στους «παρτενοπέι» το 2009, αλλά τελικά έμεινε στην ομάδα μόλις για έναν χρόνο…
Η αποχώρησή του ήταν επεισοδιακή καθώς κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη μαφία, αλλά και για παιδοφιλία, με την υπόθεση να παίρνει το δρόμο της δικαιοσύνης και τον Κουαλιαρέλα να στρέφεται εναντίον όσων προσπάθησαν να τον διαβάλουν και να προσφεύγει στα δικαστήρια αναζητώντας δικαίωση.
«Μιλούσαν για σχέση μου με την καμόρα, είπαν ότι είμαι παιδόφιλος, ότι έστηνα παιχνίδια. Όλα ήταν ψέματα, αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ζω όλα αυτά για τόσα χρόνια. Ήταν ένας αστυνομικός, ο οποίος έκανε τη ζωή μου μια πραγματική κόλαση. Δεν εύχομαι σε κανέναν να περάσει όσα πέρασα. Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι μου, ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Ευχαριστώ την δικαιοσύνη για την αποκατάσταση της αλήθειας. Με απειλούσαν, φοβόμουν για τη ζωή μου, για την οικογένειά μου, για όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Ήταν σοκαριστικά όσα ακούστηκαν μετά τη μεταγραφή μου στη Γικουβέντους». Αυτά ήταν τα λόγια του. Και μετά έβαλε τα κλάματα.
Ήταν η λύτρωση μετά από ένα δραματικό (ποδοσφαιρικό) ταξίδι, το οποίο βρήκε εμπόδια εξωαγωνιστικά. Σε ένα πρωτάθλημα το οποίο φημίζεται για τις σκληρές άμυνές του, κατάφεραν να αναδειχθούν μερικοί σπουδαίοι επιθετικοί: πρώτος και καλύτερος ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, από κοντά ο Αντόνιο Ντι Νατάλε, ο Λούκα Τόνι και τούτος εδώ που έφτασε να παίζει ως τα 40 του και, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια στα ποδοσφαιρικά... γεράματά του να ζήσει ίσως τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.
«Κάθε χρόνο στο κεφάλι μου οι ίδιες φήμες αρχίζουν να κυκλοφορούν… ”Ήρθε η ώρα να αποσυρθείς Φάμπιο”.
Αλλά μετά, φτάνω στο γήπεδο, βλέπω την μπάλα και συνειδητοποιώ ότι τα μάτια μου λάμπουν ακόμα. Γι ‘ αυτό συνεχίζω να παίζω.
Όταν ήμουν παιδί, ένας παλιός προπονητής, πάντα μας έλεγε: ”Παιδιά όταν βλέπετε μπάλα, τα μάτια σας πρέπει να λάμπουν. Τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει πια, σημαίνει ότι τελείωσε”.
Είχε δίκιο… Για μένα η μπάλα είναι ακόμα το καλύτερο διαμάντι, είναι η θεραπεία μου».
Στη Σαμπντόρια βρήκε την σταθερότητα που του έλειπε από τις (αρκετούτσικες) ομάδες από τις οποίες πέρασε: Τορίνο, Γιουβέντους, Νάπολι, Ουντινέζε, Άσκολι.
Η Νάπολι. Εκεί που παραλίγο να τελειώσουν όλα. Εκεί που το όνειρο έγινε εφιάλτης. Πριν από 15 χρόνια, ο Κουαλιαρέλα, έχοντας στο πλευρό τον πατέρα του, σχεδόν έκλαιγε στην παρουσίασή τους από τους «παρτενοπέι».
«Από μικρός έκλεινα τα μάτια και στο μυαλό μου υπήρχε πάντα η ίδια σκηνή. Με εμένα να μπαίνω αλλαγή σε ένα σημαντικό παιχνίδι και να βάζω ένα από αυτά τα γκολ που μόνο ο Μαραντόνα μπορούσε να βάλει». Και το «Σαν Πάολο» δονήθηκε στον ρυθμό του «Μπουμ Μπουμ» του τραγουδιού που είχε δημιουργηθεί ειδικά γι΄αυτόν, όπως είχαν κάνει χρόνια πριν με τον «Ντιεγίτο». Όταν η Νάπολι κατακτούσε, με ηγέτη τον Μαραντόνα, το τελευταίο (πριν από το φετινό) πρωτάθλημα της ο Κουαλιαρέλα ήταν επτά χρόνων.
«BUM BUM Quagliarella BUM BUM Quagliarella BUM BUM
shoot that ball in that goal
BUM BUM Quagliarella BUM BUM Quagliarella BUM BUM
what a champion’s hit
With him they know there’s no escape, he shot from the midfield and with no problem he scores a goal
He is not able to score a normal goal, but we like him this wayyyyy
BUM BUM Quagliarella BUM BUM Quagliarella BUM BUM
he makes the whole city dream».
Από μικρός ονειρευόταν… Τότε που ζούσε στη Στάμπια και η μάνα του παραλίγο να τον χάσει. Τον άφησε στο κρεβάτι του και πήγε για ψώνια. Καθώς σε γειτονικό κτίριο γίνονταν «ενέσεις τσιμέντου» για την ενίσχυση της οικοδομής, άγνωστο πως, όταν γύρισε τον βρήκε σχεδόν καλυμμένο με τσιμέντο, σχεδόν πνιγμένο στο κρεβατάκι του!
Ο Κουαλιαρέλα δεχόταν ανώνυμα μηνύματα την περίοδο που έπαιζε στη Νάπολι. Μίλησε με ένα φίλο του από τη γειτονιά που κι εκείνος κατά σύμπτωση αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα και τον έφερε σε επαφή με έναν γνωστό του αστυνομικό. Ο αστυνομικός ανέλαβε να διερευνήσει την υπόθεση διακριτικά. Η ζωή του Κουλιαρέλα γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Έστελναν σε αυτόν και στους γονείς του ένα σωρό γράμματα και μηνύματα που έλεγαν ότι είναι ναρκομανής, ότι έχει σχέσεις με τη Μαφία, ότι παίρνει μέρος σε σεξουαλικά όργια, ότι είναι παιδόφιλος, ότι στήνει παιχνίδια. Ένα γράμμα είχε ως παραλήπτη τον πατέρα του. Στο περιεχόμενο του φακέλου υπήρχε μια φωτοτυπία φέρετρου, με τη φωτογραφία του γιου του πάνω και γραμμένη τη φράση «ο γιος του Βιτόριο σύντομα θα δολοφονηθεί»!
Σιγά σιγά γινόταν σούσουρο. Η έρευνα του αστυνομικού προχωρούσε μεν, αλλά χωρίς να βρίσκεται ο ένοχος. Τα μηνύματα έφτασαν τελικά μέχρι τη διοίκηση της Νάπολι, που άρχισε να αμφιβάλει για τον παίκτη της.
Ναρκωτικά και παιδοφιλία… Εκβιασμοί και ένα μαρτύριο που έμοιαζε να μην έχει τέλος. Μάζεψε τα πράγματά του, σηκώθηκε και έφυγε. Και ορκίστηκε να «καθαρίσει» το όνομά του, να στείλει στην φυλακή αυτόν που πίστευε για φίλο του, αυτόν που τον εκβίαζε και «λέρωνε» το όνομά του.
Και που πήγε; Στη μισητή Γιουβέντους. Ο ίδιος είπε τότε ότι δεν ήθελε και ότι δεν το έκανε για τα χρήματα. «Ήθελα να παίζω για πάντα στη Νάπολι, μόνο εκεί». Ήταν πια προδότης. Στους «μπιανκονέρι» κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, μεταξύ άλλων, αλλά πάντα στο μυαλό του υπήρχε η ιδέα της επιστροφής στη Νάπολι. Κι ας μην τον ήθελαν κι ας ήταν το μίασμα. Όταν γύριζε στη Νάπολη, κυκλοφορούσε σχεδόν μεταμφιεσμένος για να μην τον αναγνωρίσουν. Κανείς δεν ήξερε το δράμα του.
Αυτό που δεν τον σκότωσε, τον έκανε πιο δυνατό. Και τα χρόνια τα τελευταία στη Σαμπντόρια έκανε όσα δεν είχε κάνει όλα τα προηγούμενα. Στις 26 Ιανουαρίου 2019 στο «Λουίτζι Φεράρις» έγινε μύθος… Λίγες ημέρες πριν κλείσει τα 36 άνοιξε το σκορ στο 33ο λεπτό του αγώνα με την Ουντινέζε από το σημείο του πέναλτι και έγινε αυτόματα θρύλος του calcio αφού σκόραρε για 11ο συνεχόμενο παιχνίδι της Serie A και ισοφάρισε το ρεκόρ του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα.
Και συνέχισε να παίζει.Ποιος είπε πως δεύτερη ζωή δεν έχει;
«Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι μπορώ να είμαι ο καλύτερος Ιταλός φορ. Δεν είμαι ούτε γρήγορος ούτε καλός ντριμπλέρ. Εάν ήμουν κάποιος με απλό τρόπο σκέψης, θα είχα βάλει ακόμα 40-50 γκολ στην καριέρα μου. Ποτέ μου όμως δεν αναζήτησα τα πολλά. Ήθελα πάντοτε να είμαι διαφορετικός. Πάντοτε να βάλω τα δύσκολα. Να κάνω τα εύκολα δύσκολα. Μόνο έτσι το απολαμβάνω. Με ένα τακουνάκι ή μία λόμπα που δεν περιμένει κανείς» θα πει ο ίδιος περιγράφοντας τον ποδοσφαιρικό εαυτό του.
Μπορεί το όνειρο της επιστροφής στη Νάπολι να μην έγινε πραγματικότητα, αλλά ο Κουαλιαρέλα έχει πια λυτρωθεί. Οι οπαδοί της ομάδας, αυτοί που τον έστησαν στον τοίχο, «υποχρεώθηκαν» να ζητήσουν συγγνώμη όταν ο παίκτης δικαιώθηκε, όταν αποδείχθηκε πως ο αστυνομικός που είχε αναλάβει να τον βοηθήσει τάχα να ξεμπλέξει ήταν τελικά αυτός που του είχε στήσει την πλεκτάνη.
«Σε όλη αυτή την κόλαση που έζησες, στάθηκες στο ύψος σου με αξιοπρέπεια. Θα σε αγκαλιάσουμε ξανά Φάμπιο, γέννημα θρέμμα της Νάπολη». Ένα πανό για μια συγγνώμη.
Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Άντεξε, δικαιώθηκε, λυτρώθηκε... «Κι εκεί στην άκρη της γραμμής, θα χαρίζουμε εμείς τα παλιά μας κομμάτια, σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά μα που ρίχναν σκιά για να μοιάζουν παλάτια».
Και στα 40 του σήμερα, μετά από 24 χρόνια στα γήπεδα, όλα δείχνουν πως θα πει «αντίο» στην ενεργό δράση, για να μείνει όμως στη Σαμπντόρια και να την βοηθήσει, όπως μπορεί, για να γυρίσει στη μεγάλη κατηγορία. Έχοντας σώσει πια την ψυχή του. Κι αυτό είναι το μεγάλο πράγμα...
