Με την πιο εύκολη διαδικασία, αναγνώρισης της πατρότητας. Είναι το παιδί της κοινωνίας που δεν έχει μάθει στη συνύπαρξη με ανεκτικότητα. 'Η, να το εκφράσω διαφορετικά, της κοινωνίας που έχει μάθει πως ο μοναδικός τρόπος για να συνυπάρχουμε (δίχως αστυνομεύσεις) την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο για το ίδιο event είναι, παίζοντας ξύλο πάσης μορφής.
Μιας κοινωνίας που τείνει να αντιλαμβάνεται περίπου σαν στατιστική, οπότε πλέον στέκει έως απαθής απέναντι στην είδηση, την καθημερινότητα "περιστατικών Αλκη" (και πόσα τέτοια δεν γίνονται είδηση, καν) σε γειτονιές πόλεων, ή και σε χωριά. Μονόστηλα, που λέγαμε κάποτε. "Δι' ασήμαντον αφορμήν". Περιστατικά μετά τον Αλκη που, ότι δεν έδωσαν και άλλους Αλκηδες είναι, ξεκάθαρα, μόνο θέμα τύχης.
Να μη μπορούν, ή ακριβέστερα να έχουμε εθιστεί στο να νομίζουμε πως δεν μπορούν, να συνυπάρχουν Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί, Αρειανοί και ΠΑΟΚτσήδες, ας πούμε πως είναι απλώς ακατανόητο. Να μη συνυπάρχουν την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο για το ίδιο event ΑΕΚτσήδες και ΠΑΟΚτσήδες, δεν είναι ακατανόητο. Είναι...τράτζικ. Το έχω σημειώσει σε κάποιες ευκαιρίες παλαιότερα, τι θα έπρεπε να σημαίνει (οπότε και να ενώνει) το κοινό "Κ" της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ.
Το νορμάλ σε ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, είναι οι εικόνες που βλέπουμε κάθε φορά σε Αθλέτικ Μπιλμπάο-Ρεάλ Σοθιεδάδ. Αν υπάρχει το ένα ζευγάρι από το οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε στη χώρα μια αρχή για παιγνίδια κορυφαίων ομάδων με παρουσία οπαδών (και των δύο ομάδων) στην κερκίδα, κι όχι χωρισμένοι, μισοί από δω μισοί από κει, αναμεμειγμένοι δίπλα-δίπλα, θα ήταν ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Οι ιδρυτές της Αθλητικής Ενωσης Κωνσταντινούπολης και του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών, δεν οραματίστηκαν ακριβώς...το να μη αντέχει ο ένας το χνώτο του άλλου.
Θα έπρεπε αυτό, να είναι το πιο εύκολο. Το έχω σημειώσει αλλ' αποφεύγω να το επαναφέρω συχνά, για να γλιτώνω από το να με λένε γραφικό μπούμερ που απηχώ το πνεύμα μιας άλλης εποχής δίχως να διατηρώ ρεαλιστική επαφή με την πραγματικότητα σήμερα. Τι να κάνουμε, όμως; Το ζευγάρι εφέτος είναι, άλλη μία φορά, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Τι να κάνουμε επίσης, που ο τελευταίος βολικός φιναλίστ για μια άνετη διοργάνωση του ματς ήταν η Ξάνθη το 2015;
Στα οκτώ χρόνια έκτοτε, σε τελικούς έχουν προκριθεί μονάχα η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, τελεία. Πάντοτε δηλαδή, ένας εφιάλτης εν αναμονή. Ο covid εδώ που τα λέμε, "ήτο μία κάποια λύσις" το 2020 και το 2021. Δεν μπορούσαμε με κόσμο, λόγω πανδημίας. Σωθήκαμε! Ενώ πριν την πανδημία και μετά την πανδημία, διαπρέψαμε στην οργάνωση. Που και εκείνες τις δύο χρονιές, πάλι όλα ανάποδα τα κάναμε. Το 2020 άνευ λόγου κουβαλήσαμε Ολυμπιακό και ΑΕΚ ίσαμε τον Βόλο, το 2021 που υπήρχε αντικειμενικός λόγος για τον Βόλο κουβαλήσαμε τον ΠΑΟΚ να παίξει με τον Ολυμπιακό στο Μαρούσι.
Κεκλεισμένων των θυρών, λοιπόν. Δεν είναι κάτι το τωρινό, φυσικά. Δεν είναι, ούτε ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει. Το 2016 ήταν κεκλεισμένων των θυρών (για τον κόσμο) μεν, ορθάνοιχτων των θυρών σε κατακάθια δε. Σε τύπους που με κάποιον τρόπο ήταν προσκεκλημένοι των δύο κλαμπ, στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αποπνικτικό, πέρα ως πέρα. Τουλάχιστον τώρα, φαίνεται πως λέμε κεκλεισμένων και εννοούμε κεκλεισμένων. 'Η έστω, ευελπιστούμε.
Η επανάληψη, εξοικειώνει. Μία, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, εκατό, καταλήγει κανείς να βλέπει την ανωμαλία για αυτονόητο. Το "αυτονόητο" εν προκειμένω είναι, να είναι η Ελλάδα η μοναδική χώρα στην οποία ένα αγώνα μεγάλων ομάδων πηγαίνουν και τον βλέπουν μόνον οι φίλοι της γηπεδούχου. Δεν είναι παράξενο έπειτα, ότι τη μία και μοναδική φορά ετησίως που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, στον τελικό, μπλοκάρει το σύμπαν.
Δεν είναι το έκτακτο, λόγω κάποιας ανωτέρας βίας. Δεν είναι, η λύση ανάγκης της μιας φοράς. Είναι το "καθιερωμένο". Το ίδιο όπως πάει να γίνει, η δια της επαναλήψεως εξοικείωση, και με τους ξένους διαιτητές. Μία, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, εκατό, συστηματικά, όχι εκτάκτως, στο τέλος εκείνο που θα μας φανεί ξένο...είναι ο Ελληνας διαιτητής στον τελικό. Λες και δεν έχουμε ένα Φωτιά, ένα Μανούχο, ένα Ευαγγέλου, προφανώς τον Σιδηρόπουλο, για να το επωμιστούν. Ο ξένος διαιτητής, είναι η λύση ανάγκης. Δεν είναι, λύση εσαεί.
Οι ομάδες (του εκάστοτε τελικού), τα γκρουπ εννοώ, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές, οι συνεργάτες, δεν το αξίζουν. Το ίδιο το event, ο εκάστοτε τελικός, δεν το αξίζει. Ο τελικός, η στέψη ενός κυπελλούχου, είναι το δεύτερο πιο σημαντικό event της περιόδου μετά τη στέψη του πρωταθλητή. Οποιαδήποτε υποβάθμιση της σημασίας, είναι κάτι το κατ' εξοχήν αντιποδοσφαιρικό. Αλλο, δεν θα αξιολογήσω μια ολόκληρη χρονιά βάσει ενός ματς. Που είναι σωστό, διότι η χρονιά της κάθε ομάδας έχει κιόλας κριθεί. Και άλλο, δεν είναι σημαντικό αυτό το ένα ματς.
Πολύ περισσότερο, για ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ ιστορικά, στα 70s και ως τα mid-80s μες από τον θεσμό-κύπελλο έγινε (από ένας περιφερειακός σύλλογος) σύλλογος με big club feeling. Εξίσου μες από τον θεσμό-κύπελλο επανήλθε να είναι (από ένας μεγάλος σύλλογος σε παρακμή) σύλλογος με πρωταγωνιστικό ρόλο στο σήμερα. Και η σύγχρονη ΑΕΚ ωσαύτως, το μήνυμα της επιστροφής από τις χαμηλές κατηγορίες, πρώτα μες από τον θεσμό-κύπελλο το διέδωσε. Πρωταθλήτρια, όπως και ο ΠΑΟΚ, μετά έγινε.
