Είσαι ποδοσφαιριστής. Αρχίζεις επαγγελματική καριέρα απ’ την Σεντ Ετιέν. Συνεχίζεις στην Ιταλία, ομάδες όπως η Πάρμα, η Αταλάντα, η Φιορεντίνα. Από εκεί πας στην Αγγλία και τη Λέστερ. Εποχές πρωταθλήματος για τις «αλεπούδες». Δεν μπορεί με αυτή την πορεία να είσαι κακός παίκτης. Όλοι αυτοί δεν ήταν βλάκες που σε πήραν.
Συνεχίζεις και υποβαθμίζεσαι στη Νότιγχαμχαμηλότερων κατηγοριών τότε. Από εκεί σε αφήνουν να πας στον Άρη κι απ’ τον Άρη καταλήγεις στην ιταλική Νοβάρα. Γ’ Εθνική κατηγορία. Τι πήγε λάθος; Είχες τραυματισμούς; Δεν μπορεί να υπήρξε τέτοια ελεύθερη πτώση στην καριέρα σου. Ο λόγος προφανώς κι εντοπίζεται στο πνευματικό επίπεδο. Κοινώς, τα μυαλά που κουβαλάς σου καθόρισαν την καταστροφή της καριέρας σου.
Ο Γιοάν Μπεναλουάν όλα αυτά. Με δύο λέξεις μπορούσαμε απλά να σας πούμε μπείτε και διαβάστε τι γράφει στο Instagram. Ασέβεια, προσβολή, στα όρια της ανηθικότητας για συναδέλφους του πρωτίστως και μετά για αντίπαλες ομάδες. Επειδή όταν επιδίδεσαι σε τέτοιες επιθέσεις, θίγεις πρωτίστως ανθρώπους με τους οποίους κάνεις την ίδια δουλειά.
Ο Μπεναλουάν είναι ένα παράδειγμα προς απόλυτη αποφυγή. Πολλοί μιλούν για παίκτες-οπαδούς. Αυτό δεν είναι κακό, αν σταματά στο «δέσιμο» με την ομάδα τους. Κι ας είναι από άλλες χώρες, η Ελλάδα βγάζει ποδοσφαιρικό πάθος στην εξέδρα της, οπότε είναι ευκολότερο το «δέσιμο». Αρκεί να μην γίνεσαι παίκτης-χούλιγκαν ή παίκτης-γραφικός.
Στα καφενεία, στις παρέες, για την καζούρα μπορεί να βοηθήσουν τέτοιες συμπεριφορές. Τι σας είπε ο παικταράς κι άλλες τέτοιες αναφορές από οπαδούς προς οπαδούς. Πάντα μα πάντα όμως, στις ομάδες δεν κάνει καλή εντύπωση αυτή η διαδικασία. Γιατί τις φέρνει σε δύσκολη θέση, ανεβάζει τους τόνους σε επίπεδα που δεν χρειάζεται και πάντα γυρίζει μπούμερανγκ.
Όσο κι αν το παίζει… καμπόσος στα social media, η αλήθεια για τον Μπεναλουάν είναι ακριβώς αυτή: Ο Άρης δεν τον ήθελε, τον άφησε να φύγει χωρίς καν να προσπαθήσει να τον κρατήσει και είναι ένας παίκτης στην Γ’ Ιταλίας που κάνει άσχημα σχόλια για τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ ή όποιον θέλει τέλος πάντων.
Την ίδια κατάληξη είχαν παίκτες όπως ο Βράνιες, όπως ο Μανωλάς, παλιότερα ο Καστίγιο. Το κακό οπαδιλίκι από επαγγελματίες αθλητές, κρατά για λίγες μέρες. Κι ο κόσμος δεν είναι χαζός, περιμένει απ’ τους παίκτες να αποδίδουν για το καλό της ομάδας τους. Όχι να τη «λένε» σε αντιπάλους κι έτσι να διατηρούν στα ύψη την στήριξη και την εκτίμηση κόσμου και κλαμπ.
Άντε το μόνο που θα καταφέρουν είναι να βρίσκουν κάνα εισιτήριο στο πέταλο των οργανωμένων με μεγαλύτερη ευκολία, όταν σταματήσουν το ποδόσφαιρο. Μέχρι τότε θα… βουλιάζει η καριέρα τους, γιατί αυτά τα μυαλά ποτέ και για κανέναν δε βγήκαν σε καλό. Είπε ο Μπεναλουάν αυτό που πήρε. Δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή των ομάδων. Ούτε ο ίδιος θα πάρει καμιά καλή μεταγραφή. Στα γήπεδα της Γ’ Ιταλίας θα το παλεύει, βρίζοντας κι εκεί κάναν αντίπαλο. Ποια ηθική ή υλική ανταμοιβή μπορεί να πάρει κάποιος για να νιώθει ότι αξίζει τον κόπο να καταντάς έτσι;
