Έγινε ένας άτυπος εθνικός ύμνος, κι ας είναι αγνώστου στιχουργού, αγνώστου πατρός. Ήταν το δικό τους τραγούδι της εισβολής στην Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Διαδόθηκε με αστραπιαία ταχύτητα από στόμα σε στόμα, στην Αργεντινή έμαθαν την αγγλική λέξη viral και στην Βραζιλία έχασαν τον ύπνο τους, που έπρεπε να το ακούν παντού, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Κάθε του στίχος ήταν και μία μαχαιριά στην καρδιά: «Βραζιλία, πες μου πως αισθάνεσαι, να έχεις σπίτι τον… μπαμπά;».
Τους υπενθύμιζαν το κάζο στο Μουντιάλ του 1990 από την ιδιοφυή μπαλιά του Μαραντόνα και το γκολ-πρόκρισης του Κανίτζια και έκλειναν με αυτό που πονάει περισσότερο τους Βραζιλιάνους: «Θα το δεις ότι ο Μέσι θα μας φέρει το Κύπελλο. Ο Μαραντόνα είναι πιο μεγάλος από τον Πελέ».
Ο στίχος λίγο έλειψε να αποδειχθεί προφητικός, μα στις δύο μεγάλες ευκαιρίες που του πρόσφερε ο Λιονέλ Μέσι να μείνει στην ποδοσφαιρική αθανασία, ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν έδειξε θνητός απέναντι στην φιγούρα του Μάνουελ Νόιερ.
Επαληθεύτηκε στο περσινό Κόπα Αμέρικα. Ο Λιονέλ Μέσι το σήκωσε μέσα στο «Μαρακανά» και μάλιστα με αντίπαλο την «σελεσάο», όμως κάποιοι το θεώρησαν ως μη γενόμενο. Ο Covid-19 επέτρεψε μόλις 7.800 οπαδούς μέσα στο γήπεδο, από το οποίο έλειπε ο Νεϊμάρ λόγω τραυματισμού. Ήταν κάτι, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Έμοιαζε όμως με προοίμιο, με σκηνή από τα προσεχώς.
Το τραγουδάκι είναι ξανά σε όλα τα αργεντίνικα στόματα. Όχι μόνο γιατί η «μπιανκοσελέστε» βρίσκεται στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά γιατί στο μεγάλο ραντεβού που περίμενε όλος ο πλανήτης, η σελεσάο δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Ο απόλυτος οργασμός για μία ολόκληρη χώρα που πανηγυρίζει τις αποτυχίες της Βραζιλίας, όπως τις δικές της επιτυχίες.
Ο στιχουργός καταλήγει λέγοντας πως: «Ο Μαραντόνα είναι πιο μεγάλος από τον Πελέ». Κι αν ο Λιονέλ Μέσι είναι μεγαλύτερος κι από τους δυο τους;
Θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς και να το υποστηρίξει κανείς με χειροπιαστά στοιχεία, ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτό το Μουντιάλ. Απλώς, έρχεται αυτό το Μουντιάλ, που μοιάζει κομμένο και ραμμένο, ώστε αυτός ο κοντός με το «10» να δημιουργήσει ένα ανεπανάληπτο legacy. Ακόμα κι αν δεν το σηκώσει στο τέλος.
Λίγο μετά την σοκαριστική πρεμιέρα με την Σαουδική Αραβία, εγγυήθηκε ότι αυτή η ομάδα αξίζει την εμπιστοσύνη όλων: «Αυτό το αποτέλεσμα θα μας ενώσει κι άλλο. Αυτό το γκρουπ είναι ισχυρό, το έχει δείξει. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ξανά ότι είμαστε μία αληθινή ομάδα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες».
Παίζοντας συνεχώς με την πλάτη στον τοίχο, ο κορυφαίος όλων ήταν μπροστάρης παντού. Άνοιξε το σκορ απέναντι στο Μεξικό, σκοράροντας ένα γκολ που δεν μπορεί να πετύχει κανείς στον κόσμο. Ήταν ο κορυφαίος στην νίκη πρόκριση επί του Μεξικού και πέτυχε ένα ασύλληπτο γκολ απέναντι στην Αυστραλία που άνοιξε τον δρόμο για τους «8».
Οι πολέμιοι του είχαν να λένε πως μέχρι φέτος δεν είχε σκοράρει ποτέ σε φάση νοκ-άουτ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η αδιανόητη ασίστ προς τον Μολίνα για το 1-0 επί της Ολλανδίας από μία αδύνατη γωνία πάσας ήταν η 5η του σε αγώνα νοκ-άουτ των Μουντιάλ. Κανείς άλλος που δεν λέγεται Πελέ δεν έχει περισσότερες από τέσσερις στην ιστορία των Μουντιάλ!
Κάθε λογικός άνθρωπος θα επέλεγε το απλό, το εύκολο, το αυτονόητο. Την σίγουρη παράλληλη πάσα. Την πιο εύκολη κάθετη. Εκείνος όμως πήγε στην… κουρτίνα 3! Όλοι μας έχουμε δύο μάτια, αλλά δεν βλέπουν όλοι το ίδιο.
Κανείς άλλος από τον 35χρονο περιπατητή (σε φάση άμυνας) Λιονέλ Μέσι δεν είχε «τρέξει» περισσότερο την μπάλα στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια του Μουντιάλ, έστω κι αν έχει όλες τις άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του. Είναι ο άνθρωπος που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν. Κάνει το τίποτα, κάτι.
Αυτή τη φορά, έχει γύρω του ένα αληθινό γκρουπ, που έμαθε να βρίσκει λύσεις σε πραγματικό χρόνο και να μην πελαγώνει. Από την συνταγή καταστροφής της πρεμιέρας, ο Λιονέλ Σκαλόνι άλλαξε σχεδόν τα πάντα, έσβησε όλα όσα είχε σχεδιάσει κι έφτιαξε ένα πλάνο από την αρχή.
Εξαφάνισε τον ακούνητο Γκουίντο Φερνάντες, έστειλε στον πάγκο τον Παρέδες, τον Ταλιαφίκο, τον ντεφορμέ Λαουτάρο και τον ντεφορμέ Πάπου Γκόμες. Εμφάνισε νέους πρωταγωνιστές τον Ντε Πολ, τον Χουλιάν Άλβαρες, τον Έντσο Φερνάντες, τον Μολίνα, τον Ακούνια. Κι έχει κάτω από τα δοκάρια τον Ντιμπού Μαρτίνες, τον άνθρωπο που έφαγε πολλά… σκατά, μέχρι να φτάσει να της χαρίσει το περσινό Κόπα Αμέρικα.
Χειρίστηκε με μαεστρία την τρικυμία, έστω και αν δεν είχε υγιείς τον Ντι Μαρία και τον Ντιμπάλα. Το τελευταίο του αριστούργημα ήταν να παίξει σύστημα - καθρέφτη με αυτό των Ολλανδών. Οι τρεις στόπερ έλεγξαν τα πάντα πίσω, ο ένας μπακ-χαφ έκανε το 1-0 και ο άλλος κέρδισε το πέναλτι για το 2-0. Έργο τέχνης.
Ο πανούργος Φαν Χάαλ, το γύρισε στο.. μπάσκετ με σύστημα δίδυμων πύργων (Βέγκχορστ - Ντε Γιονγκ), ενθυμούμενος ότι η Ολλανδία είναι η ψηλότερη ομάδα του τουρνουά (μέσος όρος ύψους 1,85) και η Αργεντινή η κοντύτερη (1,78) και η μπάλα του χαμογέλασε. Στο τέλος, όμως, το ποδόσφαιρο κέρδισε το μπάσκετ. Ευτυχώς (για το ποδόσφαιρο).
Ένα αληθινό έργο τέχνης ήταν και το ανθρώπινο τείχος που έστησαν και οι Κροάτες. Όπως και η Αργεντινή ήταν μία ομάδα που έμαθε να υποφέρει από την αρχή της διοργάνωσης. Ακούγεται τρελό, αλλά μία ομάδα που είχε το προβάδισμα μόλις σε 46 λεπτά σε όλο το Μουντιάλ είναι ένα βήμα από τον τελικό!
Η Βραζιλία που τα βρήκε όλα στρωμένα, που δεν υπέφερε πουθενά, στην πρώτη αναποδιά, αποχαιρέτισε. Το πνευματικό βάρος για την επιστροφή στην κορυφή μετά από 20 χρόνια, αποδείχθηκε μη διαχειρίσιμο. Φάνηκε, όχι τόσο στα πέναλτι, αλλά στον τρόπο που δεν κατάφεραν να προστατέψουν το 1-0 στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης, στον τρόπο που πελάγωσε ο Τίτε, στον τρόπο που δεν κατάφεραν να «φάνε» την μπάλα στο τέλος.
Ο ημιτελικός δεν θα έχει Αργεντινή - Βραζιλία, αλλά θα έχει Λιονέλ Μέσι και Λούκα Μόντριτς. Θα έχει δύο ομάδες που υπέφεραν τα πάνδεινα μέχρι να φτάσουν εδώ. Δύο αλύγιστα γκρουπ, που υπέφεραν, μάτωσαν, τσαλακώθηκαν, μα βρήκαν το κουράγιο να σηκωθούν στα πόδια τους, όσες στραβές κι αν τους έτυχαν.
Δύο ομαδάρες...
