Καλησπέρα (η καλημέρα)…
Δεν ξέρω τι ώρα θα είναι που θα διαβάσεις τις πρώτες αράδες τούτου του κειμένου, θέλω να ξέρεις όμως, ξημερώματα Τρίτης, άρχισαν να μπαίνουν οι λέξεις, η μία πίσω από την άλλη.
Με πήρε ο Βασίλης πριν πολλές ώρες…
“Θέλω να γράψεις ένα κείμενο” μου είπε… “Για τον Παύλο”!
“Εντάξει” του απάντησα, και πιάσαμε τα δικά μας.
Ελα, όμως που αυτό το βολικό και σχεδόν απερίσκεπτο “εντάξει” μερικές στιγμές αργότερα θα με έφερνε αντιμέτωπο με το μεγάλο κενό.
“Βασίλη, σόρι, δεν έχω τι να γράψω. Μετά από όσα έχω διαβάσει από συναδέλφους, αισθάνομαι ότι δεν τον γνώρισα ποτέ τόσο καλά” του είπα, όχι για να δικαιολογηθώ, αλλά γιατί αυτή ήταν η μάλλον στενάχωρη αλήθεια…
“Γράψε την ιστορία, ξέρεις ποια” μου απάντησε, ο γαλαντόμος… Του είπα (“την έχω διηγηθεί ρε Βασίλη, όχι πάλι”), μου είπε (“δεν την ξέρει ο κόσμος, θες να πάρω τηλέφωνα να αρχίσω να ρωτάω;”) και αφού η συζήτηση πήρε το γνώριμο μοτίβο της αντιπαράθεσης (όπως συμβαίνει πάντα, καθώς πολλά μας χωρίζουν, αλλά μας ενώνει το βασικότερο όλων, η φιλία), βαρέθηκα να αρνούμαι…
Πράγματι όμως, αισθάνομαι ότι, παρότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος, μου πρόσφερε τον πρώτο επαγγελματικό μισθό μου από το μπάσκετ (σε ηλικία 18 ετών), παρότι τον βρήκα μπροστά μου και στο ρεπορτάζ λίγο αργότερα, δεν τον έμαθα. Ποτέ. Τον ήξερα όμως… Για αυτό και τις τελευταίες ώρες, διάβασα όλα όσα γράφτηκαν από τους συνομηλίκους, ή παλαιότερους συναδέλφους που τον έζησαν πολύ καλύτερα από εμένα.
Πριν περάσω στην ιστορία, όμως, θα επαναλάβω, αυτό που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ στα social media…
“Δε θυμάμαι κανέναν παράγοντα (όχι παίκτη, ή βετεράνο) του αθλητισμού να ενώνει τη λύπη ολόκληρου του πλανήτη για τον απώλειά του. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες με τον Παύλο Γιαννακόπουλο είναι συγκλονιστικό... Οσο στρεβλό κι αν είναι το ελληνικό μοντέλο διοίκησης, δε θυμάμαι κανέναν πρόεδρο ομάδας (που δεν ήταν ποτέ αθλητής) να συνέδεσε το όνομά του, όχι μία ομάδα, αλλά με το ίδιο το άθλημα. Μονο ο Μιζράχι ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Παύλο!”.
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, οι σχέσεις μας δεν ήταν πάντα ρόδινες. Παρότι ο Θανάσης, κάθε που με έβλεπε έλεγε: “Εχεις φορέσει τη φανέλα εσύ”, ήξεραν και οι δύο σπουδαίοι αδελφοί, ότι ως δημοσιογράφος, δεν έπαιζε απολύτως κανένα ρόλο αυτό.
Ωστόσο, ήξερα, το ένιωθα, ότι όσες φορές κι αν εμφανίζονταν παρεξηγήσεις, θα ήταν θέμα χρόνου να επιλυθούν. Οπως και συνέβαινε φυσικά. Αλλες φορές σε λίγες μέρες, άλλες σε κάποιες εβδομάδες… Δεν έχει σημασία. Γιατί εν τέλει σημασία είχε η προαίρεση. Κι αυτή, ήταν ανθρώπινη, ηθική, τίμια για τον Παύλο και τον αδελφό του.
Δε νιώθω ότι αν του επιδαψιλεύσω μία σειρά από κοσμητικά επίθετα, θα προσφέρω κάτι περισσότερο. Φίλε μου, μέχρι και το ΝΒΑ έγραψε για τον Παύλο. Φίλε μου, η Ευρώπη, κινητοποιήθηκε στο άκουσμα του χαμού του. Τι περισσότερο θα προσφέρω εγώ…
Τίποτα. Εκτός από μία ιστορία… Γνωστή σε κάποιους. Αγνωστη σε κάποιους άλλους. Σε κάθε περίπτωση όμως, ενδεικτική του χαρακτήρα που είχε ένας άνθρωπος που ζούσε για τους ανθρώπους, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, ίσως στο πιο περιεκτικό ποστ των τελευταίων ημερών…
Σε ηλικία 16-17 ετών νομίζω (περνάνε και τα χρόνια και παγιδευόμαστε σε λεπτομέρειες), είχα ήδη αρχίσει να κάνω κάποιες περιστασιακές προπονήσεις με το αντρικό του Παναθηναϊκού, πριν μπω στην ομάδα στα 18 μου.
Εκείνη την εποχή, ήμουν κολλητός με κάποιον που είχε εισιτήρια διαρκείας για την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού. Στο ΟΑΚΑ είχε έδρα.
“Ρε σεις, δεν πάμε να δούμε το ματς την Κυριακή” μας είπε.
Δεν πήγαινα ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον γιατί η οικογένειά μου ήταν λίγο διστακτική. Τέλος πάντων. Ευκαιρία να πάμε στο ΟΑΚΑ. Δωρεάν!
Ανεβήκαμε στο ΟΑΚΑ με Κάνιγγος-Κηφισιά… Μια και δύο φτάσαμε στο ΟΑΚΑ, καθίσαμε δίπλα από τα επίσημα, νομίζω ότι το ματς ήταν Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ (αλλά και πάλι, χαμένες στη λήθη του χρόνου οι λεπτομέρειες) και μετά έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ημουν ψηλός. Ξεχώριζα. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε φυσικά και ο ανάγκη της επιστροφής, μας καλούσε να ακολουθήσουμε το ίδιο δρομολόγιο. Στο ύψος του ΟΑΚΑ, υπήρχε τότε μία στάση λεωφορείου. Θα κατεβαίναμε την Κηφισίας, με τη φυσαρμόνικα πάντα και θα βγαίναμε στη γωνία με την Αλεξάνδρας.
Με ποδαρόδρομο (ποτέ δε μου άρεσε) φτάσαμε στη στάση, όπου ένα λέλεκας και δυο άλλοι 16-17χρονοι, περίμεναν το λεωφορείο να περάσει. Τίποτα αφύσικο έως εκείνη τη στιγμή. Μέχρι που μετά απο δέκα λεπτά αναμονής, σταματάει μπροστά στη στάση μία πελώρια mercedes…
Τρόμαξα, δεν το κρύβω… “Ποιος διάολος σταματάει έτσι μπροστά σε δεκάδες άτομα που περίμεναν στη στάση τη λύτρωση από τον ποδαρόδρομο"….
Αμέσως, το παράθυρο του συνοδηγού άνοιξε….
Δε θυμάμαι πια πως προλόγισε… Κάτι είπε ο οδηγός. Μόλις τον είδα σάστισα. Ημουν ο επικεφαλής (άθελά μου φυσικά), μίας τεράστιας μάζας ανθρώπων, που περίμεναν το λεωφορείο και είδαν να σταματάει μπροστά τους μία λιμουζίνα, την οποία οδηγούσε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Σίγουρα κοκκίνισα, αν κι αυτό δεν το επιβεβαιώνει κανείς.
“Σπίτι σου πας Θανάση μου;” με ρώτησε. Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
“Ναι πρόεδρε σπίτι” ψέλλισα. Ναι ψέλλισα. Η κάτι τέτοιο.
“Ελα μπες μέσα, θα σε κατεβάσω εγώ” είπε και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αφού δίπλα μου, όλοι, άκουγαν τον διάλογο. Η κάτι τέτοιο..
“Ευχαριστώ πρόεδρε, αλλά είμαι με τους φίλους μου εδω και δε θέλω να τους αφήσω. Ευχαριστώ πολύ πάντως” απάντησα. Η κάτι τέτοιο.
“Πόσοι είστε” με ρώτησε… Η κάτι τέτοιο
“3 πρόεδρε”…
“Ελα, ρε μπείτε μέσα όλοι. Θα σας πάω εγώ”. Οχι κάτι τέτοιο. Όχι!
Οι φίλοι μου με κοίταξαν περίεργα. Με συστολή και ντροπή συνάμα.
Μπήκαμε… Και σε όλη τη διαδρομή ο Παύλος Γιαννακόπουλος που είχε μαζέψει τρία 16-17χρονα παιδιά από τη στάση, μιλούσε μελιστάλαχτα στον καθένα ξεχωριστά για το διάβασμα, για το μπάσκετ, για τη ζωή. Μέχρι που ήρθε η ώρα να μας αφήσει…
“Συγγνώμη παιδιά μου… Πανόρμου είπατε ότι μένετε ε; Σας πειράζει να σας αφήσω εδώ, για να συνεχίσω πιο κάτω;”. Ημασταν στη γωνία Αλεξάνδρας και Κηφισίας, δηλαδή 200 μέτρα μακριά από το σπίτι…
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς στις συζητήσεις μας με τους άλλους δύο. Τον αγαπημένο μου φίλο Τζίμι, που πλέον, εδώ και χρόνια ζει στην Ομαχα των ΗΠΑ, κι έχει γίνει αμερικανάκι, αλλά τον λατρεύω…
Και τον Αλέξη… Τον νυν πρωθυπουργό!
Οι τρεις μας ήμασταν… Και ο Παύλος. Ο άνθρωπος που έζησε για τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως χρώματος, αλλά αν ήταν και οπαδοί του Παναθηναϊκού ακόμα καλύτερα. Αλλά δεν είχε και σημασία.
Καλό ταξίδι πρόεδρε. Καλό ταξίδι Κύριε Παύλο.
