Τεράστια μπάτζετ συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Παίκτες οι οποίοι σε κάθε θέση είναι οι κορυφαίοι στην Ευρώπη. Το ελληνικό μπάσκετ ζει εποχές... εκτόξευσης. Διαδικασία που την άρχισε ο Παναθηναϊκός το 2023 και μετά την τεράστια επιτυχία του, ακολούθησε ο Ολυμπιακός.
Μόνο χαμόγελα στο ελληνικό μπάσκετ φέρνει αυτού του είδους οι συναγωνισμός, παρότι η τοξικότητα και οι εντάσεις είναι συνήθως αυτά που προβάλλονται περισσότερο. Η ουσία του πράγματος είναι πως η χώρα μας έχει επιστρέψει όχι στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, αλλά στα 90s όταν και οικονομικά κανείς σύλλογος της Ευρώπης δεν μπορούσε να μας συναγωνιστεί.
Η μόνη διαφορά είναι πως τότε δεν υπήρχαν μόνο δύο ομάδες, αλλά περισσότερες με διάθεση για επένδυση. Τώρα είναι οι «αιώνιοι». Μετά και την διαφαινόμενη ολοκλήρωση των ρόστερ μέχρι το πρώτο διάστημα της σεζόν τουλάχιστον, το υλικό που έχει μαζευτεί σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό είναι... σοκαριστικά πολυτελές. Ούτε καν τα ισπανικά μεγαθήρια δεν μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια καλά-καλά.
Λογικό να δίνονται πρώτα φαβορί οι ομάδες μας για την κατάκτηση της Euroleague. Λογικό να είναι μοναδικός τους στόχος η κορυφή της Ευρώπης κι όχι απλά το να περάσουν στο Final Four και αυτόματα επήλθε επιτυχία. Τώρα δεν έχει ημίμετρα: Ή πρώτος, ή δεν πέτυχες.
Ακόμη κι αν δεν βγουν να το πουν δημόσια, η λογική του κόσμου, οι απαιτήσεις που προκύπτουν απ’ την επένδυση και των δύο, το μέγεθος των ομάδων σε επίπεδο φανέλας στην Ευρώπη, φέρνει ως φυσιολογική ροή των πραγμάτων το ρόλο του ξεκάθαρου και μεγάλου φαβορί.
Το ζήτημα λοιπόν είναι πώς θα διαχειριστούν οι δύο οργανισμοί τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αν και μέχρι τώρα έχουμε ένα ξεκάθαρο δείγμα από τις περασμένες σεζόν. Ο Ολυμπιακός το απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι. Ακόμη και όταν τερμάτισε πρώτος στην regular season, ακόμη κι όταν έφτασε τρεις σερί σεζόν σε Final Four. Πάντα υπήρχε ένας αστερίσκος που αφορούσε το μπάτζετ, το γεμάτο ρόστερ των υπόλοιπων, την επιτυχία που ήδη έχει επιτευχθεί με την τετράδα και από εκεί και πέρα... όπου βγάλει.
Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που... τρέλανε τους πάντες την περασμένη αγωνιστική περίοδο. Ένα σύνολο εντελώς νέο, με νέο προπονητή, προερχόμενο απ’ την 17η θέση και έχοντας... ξεχάσει τι θα πει Final Four, διατυμπάνιζε απ’ την πρώτη μέρα της προετοιμασίας πως ο στόχος είναι ένας: Κατάκτηση!
Το έλεγε η διοίκηση (Δημήτρης Γιαννακόπουλος). Πολύ περισσότερο το έλεγε ο Εργκίν Αταμάν, ακόμη και μετά από ήττες που προβλημάτιζαν και σχεδόν ξένιζε τον ίδιο τον κόσμο της ομάδας. Αυτή η διαδικασία όμως, έφερε την εμπιστοσύνη των παικτών προς τον προπονητή τους, γιατί τους είπε αλήθεια. Τόσο σε αυτούς όσο και στον κόσμο. Οι «πράσινοι» αντί να διώχνουν την πίεση χρησιμοποιώντας λογικές δικαιολογίες όπως την ανάγκη τους να γίνουν ομάδα πρώτα, ουσιαστικά... πάλευαν να την τραβήξουν πάνω τους. Μέχρι και στα ματς με την Μακάμπι όταν στο 0-1 ο Αταμάν δήλωσε «θα περάσουμε, αλλιώς δεν θα είμαι στην ομάδα του χρόνου».
Αυτό που έχει ο Τούρκος κόουτς, κανείς Έλληνας και πολύ περισσότερο ο Μπαρτζώκας, δεν το έχουν. Κατά συνέπεια μένει να φανεί πώς θα αντιδράσει ο Ολυμπιακός στον ξεκάθαρο τίτλο της ομάδας που είναι εκ των φαβορί για την κατάκτηση (αν όχι το φαβορί όπως λένε πολλοί). Συγχρόνως, πως θα κυλήσει η σεζόν με την πίεση να μεγαλώνει και πλέον οι... φιέστες για το Final Four δεν θα αρκούν σε κανέναν. Ούτε στον κόσμο, ούτε φυσικά στη διοίκηση που ξόδεψε τόσα χρήματα για την κορυφή, όχι απλά την καλή παρουσία.
Μη γελιόμαστε, όταν ο Ολυμπιακός παίρνει με τόση άνεση τον Φουρνιέ που θεωρητικά τον ήθελαν αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες, όταν ο Παναθηναϊκός παίρνει τον Μπράουν ενώ τον ήθελε η Ρεάλ και η Φενέρ, όταν ο Γιουρτσεβέν θέλει να έρθει στο «τριφύλλι» παρότι η Φενέρ τον έχει στο στόχαστρο, αντιλαμβάνεται ο καθένας τόσο τη δύναμη όσο και τη δυναμική των ομάδων μας. Σε αυτή τη διαδικασία δεν χωρά... κακομοιριά. Ταβάνι είναι ο ουρανός κι όπου ουρανός η κορυφή της Ευρώπης. Τίποτα λιγότερο!
