Τις τελευταίες ημέρες κάποια σκόρπια δημοσιεύματα για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και το ενδεχόμενο επανενεργοποίησης του στα παναθηναϊκά δρώμενα έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνιση τους στα μέσα ενημέρωσης. Ίσως ο σκοπός τους ήταν να «μετρήσουν» αντιδράσεις ανάμεσα στον κόσμο, εξετάζοντας κατά πόσον είναι πρόσφορο το έδαφος για επικείμενη επιστροφή του σε «άσπρο άλογο» (ή σε άσπρη Toyota Celica, καθότι μιλάμε για πρώην οδηγό αγώνων).
Δεν είναι όμως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης η προσωπικότητα εκείνη που εξιτάρει έναν ιστορικό του Παναθηναϊκού να ασχοληθεί μαζί της. Άλλος είναι ο Βαρδινογιάννης για τον οποίον μπορούν να γραφτούν ολόκληροι τόμοι. Κι αυτός είναι ο Γιώργος.
Ήρθε η ώρα να γράψουμε δέκα αλήθειες για τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Καθίστε αναπαυτικά, πάρτε βαθιά ανάσα, ανάψτε τσιγάρο (οι καπνιστές) και απολαύστε υπεύθυνα...
1. Κανένας δε δικαιούται να μην του αναγνωρίσει ότι αγάπησε την ομάδα, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ζωής του στο να καθιερώσει τον Παναθηναϊκό στην ελίτ των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ. Είχε όραμα για τον σύλλογο, είχε χρήματα, είχε δύναμη. Ήταν κοντά στην ομάδα, γεγονός που είχε μεταδώσει στους ποδοσφαιριστές. Υπήρξαν φορές που, για τις ανάγκες της στιγμής, είχε αναλάβει μέχρι και χρέη μασέρ! Μπορεί να μην ήταν τόσο απλός ή τόσο προσιτός όσο ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αλλά η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιριστών που συνεργάστηκαν μαζί του, είτε –στην καλύτερη- πίνουν νερό στο όνομα του, είτε –στη χειρότερη- αναφέρονται στο πρόσωπό του με κολακευτικά λόγια. Ακόμα και ο Πάρις Γεωργακόπουλος, όταν ερωτήθηκε σχετικά δεν είχε κάτι κακό να του προσάψει, παρά τις αντίθετες προσδοκίες. Αυτό δεν μπορεί, κάτι σημαίνει...
Εδώ και χρόνια κυκλοφορεί ένας αστικός μύθος που αναφέρει πως προτού εισέλθουμε στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αυτός και ο πολύ καλός του φίλος, Σταύρος Νταϊφάς (των οποίων τα γραφεία ήταν μεσοτοιχία) επιδόθηκαν σε μία παρτίδα τάβλι, με τον νικητή να αποκτά το δικαίωμα αγοράς του Ολυμπιακού και τον χαμένο να... βολεύεται με τον Παναθηναϊκό. Είναι σαφής δηλαδή ο υπαινιγμός πως ο Γιώργος Βαρδινογιάννης εκτός από το ότι δεν ήξερε καλό τάβλι ήταν και οπαδός του Ολυμπιακού! Για το πρώτο δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Το δεύτερο όμως μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με μία λέξη: μπούρδες! Αν και είμαι βέβαιος πως όλο και κάποιος θα γράψει στα σχόλια πως «κι όμως, είναι αλήθεια και το ξέρω από μέσα», είναι απαραίτητο να αναφέρουμε το εξής: υπάρχουν φωτογραφίες που απεικονίζουν τον «καπετάνιο» να βραβεύεται από τους «πράσινους» μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Δε γνωρίζω εάν ήταν φίλαθλος του συλλόγου από τότε ή απλώς προαλειφόταν, ως «νιούμπης» επιχειρηματίας/εφοπλιστής, για πρόεδρος ή χρηματοδότης οποιασδήποτε ποδοσφαιρικής ομάδας. Αλλά δε με απασχολεί κιόλας. Ούτως ή άλλως, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη οφείλουμε να τον κρίνουμε (ή να τον επικρίνουμε) από το 1979 κι έπειτα. Από τότε δηλαδή που αποκτήσαμε κι επισήμως σχέση μαζί του.
2. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης (ή «Βαρδιλογιάννης» όπως τον αποκαλούν κάποιοι παλαιότεροι) είχε ένα μεγάλο ελάττωμα. Από ένα σημείο και μετά έγινε φανατικός υποστηρικτής μίας σφιχτής οικονομικής πολιτικής, πιστεύοντας ακράδαντα πως τα παχυλά συμβόλαια, τα οποία συνήθως παραπέμπουν σε εγνωσμένης αξίας ποδοσφαιριστές δεν υπόσχονται ευρωπαϊκές διακρίσεις, δεν εξασφαλίζουν εγχώριους τίτλους. Κακώς! Επειδή για κάθε Βαζέχα που ήταν «λαχείο» υπήρχαν άλλοι εκατό «wannabe Βαζέχα», οι οποίοι, αντί για μια θέση στην καρδιά μας, πήραν μια θέση στο βεστιάριο, εκεί που τοποθετούνται τα παλτό. Ο αγαπημένος Κριστόφ ήταν απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Του Βαρδινογιάννη μπορείς να του πιστώσεις τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Γιόζεφ Βάντζικ και τον Γιώργο Καραγκούνη. Μπορείς όμως και να του χρεώσεις τον Ελιομάρ Καρβάλιο, τον Αστέριο Γιώτσα και τον Τζέισον Πόλακ. Επέλεξα τρία ονόματα από κάθε κατηγορία. Εάν θέλετε, προσθέστε εσείς όσα επιθυμείτε επιπλέον.
«Γιώργο μην κάνεις μεταγραφές, είμαστε πλήρεις σε όλες τις γραμμές». Το σύνθημα που φωνάζαμε με ειρωνική διάθεση στο Ολυμπιακό Στάδιο την περίοδο 1997-98 (του οποίου τη συνέχεια δεν αναφέρω επειδή κάποιοι ίσως χαρακτηρίσουν –και δικαιολογημένα- ρατσιστική) δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού εκλιπαρούσε τον πρόεδρο για έναν μεγάλο σταρ. Αντ’ αυτού, ο «καπετάνιος» αγόρασε... το Star! Και ποιον έχρισε αρχισυντάκτη του αθλητικού τμήματος; Τον «ερυθρόλευκο» Δημοσθένη Καρμοίρη! Λες και δεν υπήρχαν τόσοι και τόσοι παναθηναϊκοί δημοσιογράφοι... Why?
3. Ακόμα αναμένουμε με λαχτάρα τον Χάτζι, τον Στόιτσκοφ, τον Ρεμπρόφ και τον Σούκερ. Δεν ξεχνάμε επίσης αυτό που δήλωσε σε συνέντευξη του ο Χουάν Ραμόν Ρότσα το 1995: «μας προτάθηκε ο Μαραντόνα αλλά τον απορρίψαμε λόγω κακού χαρακτήρα». Λες και τον προορίζαμε για παντρειά τον Ντιέγκο! Τελικώς, πήραμε τον Καρβάλιο και ρεφάραμε. Φήμες λένε πως όταν έφυγε από την Ελλάδα έγινε συνάδελφος του Ιάσονα από το Ρετιρέ. Κοινώς, επισκεύαζε τηλεοράσεις!
Αλήθεια, πόσες και πόσες φορές γεννήθηκαν μεγάλες προσδοκίες στον κόσμο, ιδίως εάν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη ήταν μία από τις πλέον ισχυρές οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη; Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι ελπίδες αποδεικνύονταν φρούδες. Κι αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορούμε να συγχωρήσουμε στους Βαρδινογιάννηδες: ήταν πανίσχυροι και δεν είναι ότι δεν μπορούσαν, μια χαρά μπορούσαν. Είτε όμως δεν ήθελαν είτε δεν αφουγκράζονταν τον παλμό του κόσμου, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και κυρίως τα πρώτα χρόνια.
4. Το καλοκαίρι του 1996, σημείο που καμπυλώθηκε ο χρόνος κι άλλαξε ο ρους της ιστορίας, ο Παναθηναϊκός, με τα τότε δεδομένα υπολειπόταν μόλις επτά πρωταθλήματα του Ολυμπιακού (25 έναντι 18). Με τη μετέπειτα έρευνα που πραγματοποίησαν διάφοροι ιστορικοί του συλλόγου, το Τριφύλλι, έχοντας κατακτήσει ακόμα 5 πρωταθλήματα Ελλάδας στην προ-Ε.Π.Ο. εποχή, θα βρισκόταν τότε μόλις δύο τίτλους πίσω από τους Πειραιώτες (25-23) και θα ήταν απλώς θέμα χρόνου να τους ξεπεράσει. Γιατί; Απλά επειδή ο Παναθηναϊκός ήταν ήδη πρωταθλητής Ελλάδας, έχοντας παράλληλα φτάσει μέχρι τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο Ολυμπιακός, (με προπονητή τον Σταύρο Διαμαντόπουλο) προερχόταν από αποτελέσματα όπως οι ήττες με 3-0 από τον Απόλλωνα Αθηνών στο «Γ. Καραϊσκάκης» και με το ίδιο σκορ στην Καλαμάτα και παρέπαιε αγωνιστικά, έχοντας μεγάλη βαθμολογική διαφορά με τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου. Αίσθημα κυριαρχίας και ευημερία από τη μία, γκρίνια και κορνέδες από την άλλη. Εμείς Ευρώπη κι εσείς στο Νευροκόπι. Εμείς Παρίσι κι εσείς στην Κρύα Βρύση! Απαραίτητη η μπασκετική «σφήνα» για να θυμηθούμε το μαγικό 1996, τότε που πηγαίναμε στην Ομόνοια για πανηγυρισμούς πιο συχνά απ’ ότι στην τουαλέτα.
Και ξαφνικά... TILT! Έπεσε ο γενικός. Όλα ήρθαν τούμπα. Κι αντί να χτιστεί αυτοκρατορία, σαν αυτή του μπάσκετ, χτίστηκε... παράγκα. Η οποία άντεξε περίπου 13 χρόνια, μέχρι που την γκρέμισε η περίοδος της πολυμετοχικότητας το 2009. Μια πολυμετοχικότητα που κακώς πολεμήθηκε εκ των έσω (αλλά αυτό προορίζεται για μελλοντική ανάρτηση). Μία παράγκα (του μπαρμπα-Θωμά), η οποία ξέσκισε ανηλεώς τις σάρκες των «πράσινων» φιλάθλων, ωθώντας τους στο σημείο να σιχαθούν την πιο γλυκειά τους συνήθεια, το πιο ωραίο τους χόμπυ: την μπάλα. Μία παράγκα που δε θα άντεχε ούτε μία μέρα, εάν απλώς η οικογένεια Βαρδινογιάννη ασχολείτο ελάχιστα πιο σοβαρά μαζί της ώστε να τη διαλύσει εν τη γενέσει της, αποτρέποντας τη δημιουργία μίας εναλλακτικής ποδοσφαιρικής –και κατ’ επέκταση αθλητικής- πραγματικότητας, που στη δική μας συνείδηση είναι κίβδηλη μεν, στα αλμανάκ και στα αφιερώματα δε, είναι αληθινή, αφού «τα αποτελέσματα μένουν». Προσέξτε; μιλάμε για μια οικογένεια που, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, «ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις». Ευκολάκι θα ήταν, piece of cake. Γιατί ρε γαμώτο;
5. Είναι από κωμικό έως γελοίο, ίσως και ύποπτο, να μιλάμε για «βαρδινογιαννισμό» και να συγκρίνεται η εύνοια του Ολυμπιακού για παραπάνω από μία εικοσαετία με την κατ’ ευφημισμόν εύνοια του Παναθηναϊκού επί Βαρδινογιάννη. Να θυμηθούμε πόσες ομάδες κατέκτησαν τίτλους όταν υποτίθεται πως ο «Ρίνγκο» (όπως τον αποκαλούσαν οι αντίπαλοι) ήταν σε θέση ισχύος στο παρασκήνιο; Ολυμπιακός, Α.Ε.Κ., Π.Α.Ο.Κ., Λάρισα, Ο.Φ.Η., ακόμα και η Καστοριά! Να θυμηθούμε τον διαιτητή Κουκούλα που με απαράδεκτες διαιτητικές αποφάσεις απέκλεισε δύο φορές (1990 και 1992) τον Παναθηναϊκό σε ντέρμπι Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στον Ολυμπιακό; Και ποια ήταν η αντίδραση μας; Τα σκουπόξυλα με τα οποία κυνηγούσε τον διαιτητή η, κατά τ’ άλλα συμπαθής και καλή παναθηναϊκιά, Ανδριάνα Μαραγκού; Καλά, πλάκα μας κάνετε τώρα;
6. Επί των ημερών του Γιώργου Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός όντως ανέβηκε σκαλί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κακά τα ψέματα, ο άθλος του Γουέμπλεϊ το 1971 ήταν και είναι το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό επίτευγμα ελληνικής ομάδας στη «γηραιά» ήπειρο. Είναι όμως παράλληλα κι ένα πυροτέχνημα, μια φωτοβολίδα. Μεταξύ 1960 και 1979 ποτέ το Τριφύλλι δεν προκρίθηκε παραπάνω από έναν γύρο ανά περίοδο στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Με τον «καπετάνιο» στον προεδρικό θώκο όμως καταφέραμε να προκριθούμε δύο φορές στους «4» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κι άλλες δύο στους «8» (μία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών κι άλλη μία στο Κύπελλο UEFA). Υπήρξαν φυσικά και άτυχες στιγμές, ντροπιαστικοί αποκλεισμοί ή και συντριβές, όπως το 1-6 από την Ντινάμο Βουκουρεστίου το 1989. Αυτό όμως είναι μια διαχρονική παθογένεια που συναντάται σε όλες τις ελληνικές ομάδες όταν περνούν τα σύνορα: συνήθως του βάθους, σπανίως του ύψους.
7. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης –κι αυτό δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος- στήριξε οικονομικά τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό σε όλα τα αθλήματα, την περίοδο 1980-86. Σποραδικά το έκανε και μεταγενέστερα. Μαζί με τον αδερφό του Θόδωρο (μεγάλη απώλεια λένε όσοι τον έζησαν από κοντά και δεν έχω παρά να τους πιστέψω) βοήθησαν μεμονωμένα και πολλούς αθλητές μας, προσφέροντας τους οικονομική ενίσχυση ή ακόμα και εργασία. Επί Βαρδινογιάννη ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός είχε σημαντικές διακρίσεις. Μάλιστα, την περίοδο 1981-82 κατέκτησε 53 ομαδικούς τίτλους, ρεκόρ όλων των εποχών για ελληνικό σύλλογο. Και τώρα, ανοίξτε το youtube και προσπαθήστε να βρείτε τις περίφημες βολές του Απόστολου Κόντου, από τον αγώνα ενάντια στην ΤΣ.Σ.Κ.Α. Μόσχας το 1981 στον «Τάφο του Ινδού». Βλέπετε έναν κύριο με κοστούμι, ο οποίος, μόλις πετυχαίνει τη δεύτερη βολή ο Κόντος εισβάλει στον αγωνιστικό χώρo πανηγυρίζοντας; Καταλάβατε ποιος είναι; Ναι, είναι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Και ναι, υπήρξε οπαδός ολόκληρου του Παναθηναϊκού όπως έκαναν κι άλλοι, θρυλικοί παράγοντες σαν τους Απόστολο Νικολαΐδη και Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
8. Το 2000 ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, δίχως όμως να εξηγήσει επαρκώς τον λόγο αυτής του της απόφασης. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό αλλά το γεγονός ότι παρέδωσε τα σκήπτρα στον ανιψιό του, Γιάννη Βαρδινογιάννη, κατά κόσμον «Τζίγγερ». Κι εδώ ανοίγει ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο. Ο Τζίγγερ, ένας μπον βιβέρ τύπος αλλά παράλληλα ευγενής και χαμηλών τόνων άνθρωπος, με τον οποίον σίγουρα εάν έβγαινες για καφέ δε θα έπληττες, είχε ένα σωρό ασχολίες. Μία εξ αυτών ήταν κι ο Παναθηναϊκός, ίσως λόγω της πρότερης ενασχόλησης του πατέρα του με τον Όμιλο. Δεν ήταν όμως η μεγάλη του αγάπη του, δεν ήταν προτεραιότητα του. Ή τουλάχιστον, έτσι αποδείχτηκε στην πορεία. Η απειρία του Γιάννη Βαρδινογιάννη, η μαλθακότητα του απέναντι στο ποδοσφαιρικό παρακράτος που είχε ήδη απλώσει τα πλοκάμια του όταν εκείνος ανέλαβε τα ηνία της Π.Α.Ε., οι λάθος συνεργάτες που επέλεξε και που συνέχιζε να εμπιστεύεται παρά τις αντιδράσεις του κόσμου (ένα από τα μεγάλα του λάθη) και που τελικά μόνο κακό έκαναν στη δική του δημόσια εικόνα και το γεγονός πως διοικούσε τον Παναθηναϊκό περισσότερο ως Ανώνυμη Εταιρεία και λιγότερο ως ομάδα με εκατομμύρια οπαδούς, για πολλούς εκ των οποίων αποτελεί θρησκεία ή και τρόπο ζωής, όλα αυτά ήταν οι αιτίες που γράφτηκαν μαύρες σελίδες στην ιστορία του Τριφυλλιού και που μεταβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό το DNA του συλλόγου.
«Τον έβλεπε ως εταιρεία» είπα; Γράψτε λάθος! Γιατί, εάν τον έβλεπε ως τέτοια θα τον προστάτευε όπως του αρμόζει, δίχως να αφήσει οποιονδήποτε να επηρεάσει την εύρυθμη λειτουργία του, όπως θα έπραττε κάθε σωστός επιχειρηματίας. Τελικώς, ούτε ως εταιρεία τον έβλεπε κι αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στα αγωνιστικά αποτελέσματα της περιόδου 2001-2008: ένα νταμπλ μόνο. Είναι αυτή συγκομιδή για Παναθηναϊκό;
Κάποιοι θα αντιπαραβάλουν τις σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες που πραγματοποιήθηκαν όταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ήταν μεγαλομέτοχος. Φυσικά και έχει μεγάλο μερίδιο στις επιτυχίες αυτές. Παράλληλα όμως, φέρει μεγάλη ευθύνη και στη διάλυση των ομάδων που τις πέτυχαν!
9. Επιστρέφουμε στον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Άλλο ένα σοβαρό και επιζήμιο λάθος του ήταν η κόντρα του με τους οργανωμένους οπαδούς. Έκλεισε τη Θύρα 13, δημιουργώντας την άχρωμη και άοσμη ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μία χρόνια διαμάχη από την οποία ο σύλλογος μόνο χαμένος βγήκε. Ναι, είχαν όντως παρεισφρήσει άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση αγάπης με τον Παναθηναϊκό κι έπρεπε να περιθωριοποιηθούν. Δεν ήταν όμως όλοι τέτοιοι. Το «τσουβάλιασμα» των οργανωμένων ήταν λάθος. Γιατί όταν προκληθεί ρήξη μεταξύ αυτών των δύο πυλώνων (διοίκηση και κόσμος) τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα καταστροφικά και οι πληγές αργούν να επουλωθούν, ενώ υφίσταται και μία συνεχής προκατάληψη από τους οπαδούς όσον αφορά τις επιλογές της διοίκησης, ακόμα κι όταν εκείνες είναι σωστές.
10. Το επόμενο είναι ίσως το πιο σοβαρό λάθος του Γιώργου Βαρδινογιάννη και κατ’ επέκταση της οικογένειας στα του Παναθηναϊκού. Παρά την πολυετή παραμονή τους στην ομάδα δεν άφησαν παρακαταθήκη ούτε ένα κεραμίδι! Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του Παναθηναϊκού σήμερα είναι το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, το οποίο κι αυτό κάποιοι έχουν βαλθεί κατά καιρούς να μας το αποσπάσουν! Το προπονητικό κέντρο της Παιανίας, καίτοι χρησιμοποιείται από τον σύλλογο ανήκει στην οικογένεια (συγκεκριμένα στον Γιώργο). Μια περίοδο μάλιστα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αντί να δράσει εκδικητικά απέναντι σε όσους τον έβριζαν, έδρασε εκδικητικά ενάντια στην ίδια την ομάδα, πετώντας την έξω από την Παιανία και απαιτώντας υπέρογκα ποσά! Το λεγόμενο «κρητικό γινάτι»...
Δε νοείται, μία τόσο ισχυρή οικογένεια, με τόσες και τόσες διασυνδέσεις και γνωριμίες να μην έχει καταφέρει να χτίσει ένα αθλητικό κέντρο ή έστω ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο για τον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας. Κι αυτό δύσκολα χωνεύεται. Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την πάντοτε αγαστή σχέση του με το κράτος και κατόρθωσε με έξυπνο –και πονηρό- τρόπο να αποσπάσει, ένα βράδυ με φεγγάρι, το Στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης», μετατρέποντάς το σε απλό γήπεδο, και μάλιστα «ερυθρόλευκο». Όχι, δεν ζητούμε να γίνουμε όπως αυτοί. Δεν απαιτούμε να ξεσπιτώσουμε ένα σωρό αθλητικούς συλλόγους για να κάνουμε το «κομμάτι» μας. Ένα «σπίτι» ζητάμε, με ωραίο, παναθηναϊκό τρόπο. Κι εάν γίνεται, στα όρια του Δήμου Αθηναίων, εκεί που γεννήθηκε ο Παναθηναϊκός...
Το 11, το 12 και το 13 τα αφήνω σε εσάς. Προσπάθησα, ως ερευνητής-ιστορικός αλλά κι ως απλός οπαδός του Παναθηναϊκού να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός και δίκαιος. Δεν ξέρω εάν το κατάφερα. Κάποτε διαδήλωσα εναντίον της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Δεν το αρνούμαι, δεν το μετανιώνω. Θα το ξαναέκανα για οποιονδήποτε, όπως κι αν αυτός λέγεται, εάν έκρινα πως η συμπεριφορά του απέναντι στον σύλλογο που αγαπώ από μικρό παιδί δεν είναι η πρέπουσα. Παλιά, πολύ παλιά, λέγαμε χαριτολογώντας πως η προσευχή των παναθηναϊκών ήταν «Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρώπη, Βαρδινογιάννης». Δε γεννηθήκαμε αντιβαρδινογιαννικοί λοιπόν. Παρ’ όλα αυτά, εάν αύριο αντικρίσω τον Γιώργο Βαρδινογιάννη κάπου στον δρόμο θα τον κοιτάξω στα μάτια με σεβασμό και θα του σφίξω το χέρι επειδή, παρά τα όσα του έχω προσάψει, τον αναγνωρίζω ως ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Θα του ψελλίσω όμως κι ένα «γιατί κύριε Βαρδινογιάννη;»...
Ο χρόνος –λένε- είναι ο καλύτερος γιατρός, οι πληγές όμως είναι πολύ βαθιές. Και τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτα...