Ομολογώ ότι και μόνο η ιδέα να προσεγγίσω έναν άνθρωπο, έναν αθλητή, που έχει αναμετρηθεί με τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας, μου προκαλούσε ένα αναπόφευκτο μούδιασμα. Πώς να ξεκινήσεις τη συζήτηση, τι να ρωτήσεις σε έναν άνθρωπο που είδε τη ζωή του να αλλάζει μετά τα 30, είσαι σε θέση να του γυρίσεις πίσω έστω και στο ελάχιστο το οποιοδήποτε boost πάρεις από τα λόγια του, θεωρώντας προφανώς, χωρίς να γνωρίζεις όλη την πραγματικότητα, ότι σηκώνει έναν σταυρό μέσα στη μαυρίλα;
Ο Απόστολος Δαβής δεν χρειάστηκε πολλά, με όπλο το χαμόγελό του και με ευθύ στιβαρό λόγο κατάφερε να κάμψει κάθε αμφιβολία για το αν μπορούσε όντως να γίνει ένα τέτοιο ευαίσθητο θέμα. Αν μάλιστα προσθέσεις και πράσινο (πολύ πράσινο) στο μαύρο αλλά και ένα ξίφος τότε αρκούν, είναι αυτό το «κάτι» που φτάνει ώστε «να ζεις την πιο όμορφη μέρα», όπως τραγουδάει και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο αθλητής του Παναθηναϊκού ΑμεΑ στην ξιφασκία με αμαξίδιο μιλάει στο SDNA για την Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας, δίνει το κίνητρό του για ζωή, τοποθετείται για το αγαπημένο του τριφύλλι και εκφράζει την ευχή του για το μέλλον.
Αρχικά για την νόσο αναφέρει: «Eίναι μία εκφυλιστική πάθηση μίας ουσίας του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης, δημιουργεί ουσιαστικά σκληρές πλάκες, οι γιατροί το ερμηνεύουν πως ο οργανισμός επιτίθεται ουσιαστικά στον ίδιο του τον εαυτό και προκαλούνται τα συμπτώματα».
Συνεχίζοντας, για την προσωπική του κατάσταση: «Μου συνέβη στα 33 μου, το 2006, τώρα είμαι 49, σηκώθηκα και ήμουν μουδιασμένος στη δεξιά πλευρά. Μετά από δύο μέρες μου είπαν ότι είχα τη σκλήρυνση. Στην αρχή είχα και άλλα προβλήματα παράλληλα, όπως στεναχώριες με τις σπουδές μου. Θα σου φανεί τρελό ίσως αλλά ανακουφίστηκα ξέροντας ότι είναι κάτι αντιμετωπίσιμο. Δεν αποτελούσε το μεγάλο πρόβλημα για τις σπουδές μου όπου δεν τα πήγαινα καλά, έπρεπε να χαλαρώσω, είπα στον εαυτό μου ότι δεν με έπαιρνε να μείνω πίσω, να το βάλω κάτω.
Η ζωή συνεχίζεται απλά μπαίνεις πλέον σε δρόμο που επιβάλλει άλλους ρυθμούς, υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερα προβλήματα, η ζωή άλλωστε έχει και ευχάριστα και δυσάρεστα, μπορώ να πω ότι πολλά ευχάριστα πράγματα συνέβησαν μετά τη σκλήρυνση, μπήκα σε έναν καινούργιο τρόπο ζωής που δεν με σταμάτησε».
Ακολούθως, ο κ. Δαβής μίλησε για το κίνητρο που βρήκε ώστε να συνεχίσει τη ζωή του:
«Aν δεν συνέχιζα θα πέθαινα, είπα ''Απόστολε συνεχίζεις τη ζωή σου ή την αφήνεις να τελειώσει''. Ο αθλητισμός προέκυψε πολύ αργότερα, συγκεκριμένα με τον Παναθηναϊκό ΑμεΑ, είμαι φανατικός με τον σύλλογο, ήταν όνειρο για μένα να αποτελώ αθλητή του Παναθηναϊκού και βρήκα την ευκαιρία να το πραγματοποιήσω. Ξεκίνησα στην ξιφασκία και έχω φιλοδοξία πρωταθλητισμού, η ξιφασκία είναι ολόκληρη επιστήμη, χρωστάω πάρα πολλά στον προπονητή μου, τον Δημήτρη Κάζαγλη, ο άνθρωπος αυτός είναι ξεχωριστός για μένα, το μυαλό του είναι λες και πρόκειται το ίδιο για ξίφος.
Έχω μιλήσει πολλές φορές με συνασθενείς μου, όταν διαγνώστηκα υπήρχε συναισθηματική στεναχώρια, άλλοι ωστόσο είχαν περισσότερα θέματα, η ζωή μου δεν σταμάτησε γιατί ξέρω πως πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα, το πώς θα είναι αυτή εξαρτάται και από εμάς. Δεν μας καθορίζει σαν ανθρώπους η πάθηση, πρέπει να είμαστε καλά πάνω από όλα οι ίδιοι με τον εαυτό μας και μετά με τους γύρω μας, είτε γονείς, είτε συντρόφους κλπ. Σκέψου ότι με την πάθησή μου έκανα δύο δυνατές σχέσεις, συναισθηματικές, που κράτησαν για καιρό, από την άλλη έχω απογοητευτεί αρκετές φορές αλλά όχι επειδή είμαι ανάπηρος, έτσι είναι γενικά το παιχνίδι. Και να σου πω και κάτι; Aν δεν είσαι κάνας μ@λ@κ@ς που όλα τα ρίχνεις με αρνητισμό στην αναπηρία και χαμογελάς, θα εξελιχθείς».
«Μόνο εσένα έχω για θεό και στη ζωή μου όλα τα 'χω παρατήσει, το μεγαλείο σου δεν έχει τελειωμό και το μυαλό μου έχεις κάνει να κολλήσει», τραγουδούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού παραφράζοντας τους στίχους από τραγούδι του Μιχάλη Εμιρλή και αυτό ίσως θα ήταν το σύνθημα που ταιριάζει καλύτερα στον Απόστολο. Με μία όμως διαφορά, εκείνος όχι απλά δεν τα παράτησε στη ζωή αλλά ο «Σύλλογος Μεγάλος» ήταν αυτός που του έδωσε δύναμη να συνεχίσει ανακαλύπτοντας τον αθλητισμό... και κολλώντας ακόμη περισσότερο.
«Είμαι πολύ δεμένος με τον σύλλογο, είναι πολύ όμορφο ότι σύλλογοι σαν τον Παναθηναϊκό καλλιεργούν τον αθλητισμό των αναπήρων. Ο ΠΑΟ άνοιξε την αγκαλιά τους σε ανθρώπους που έχουν μόνιμο πρόβλημα και τους έκανε αθλητές, και μόνο που κατεβαίνω με τη φανέλα του σε αγώνες είναι κάτι μέγιστο, δεν μπορώ να του το ανταποδώσω αυτό», ανέφερε χαρακτηριστικά για να προσθέσει: «Είμαι Παναθηναϊκός και αθλητής του, μία αγάπη ζωής από τα μικράτα μου. Αγαπάω πολύ πλέον και τον αθλητισμό όμως αν πάω αλλού, θα στεναχωρηθώ πολύ, θα χάσω ένα κομμάτι του».
Kλείνοντας, ο Απόστολος Δαβής στέλνει το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας για το μέλλον, τόσο για ΑμεΑ όσο και γενικότερα προς όλον τον κόσμο, λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Πιστεύω ότι ο αθλητισμός για ένα ΑμεΑ προσφέρει αφειδώς ζωή, σου δίνει ένα ιδανικό και έναν σκοπό ώστε να κοιτάξεις την επόμενη μέρα, υπάρχουν δρόμοι που ανοίγουν μπροστά και θα περνάς υπέροχα. Είναι παρήγορο ότι υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τον αθλητισμό των ΑμεΑ. Τώρα ευρύτερα είναι θέμα παιδείας, όλοι μπορούμε να βελτιωθούμε, να ζούμε μία καλύτερη ζωή αλλά ας μην ξεχνάμε πως αυτό εξαρτάται και από εμάς τους ίδιους. Να γίνουμε εμείς πρώτιστα η αλλαγή που προσμένουμε από τον υπόλοιπο κόσμο».
