«Σίγουρα είμαι απογοητευμένος», είπε αρχικά ο 27χρονος Αυστραλός. «Ένιωσα ότι η κατάκτηση του τροπαίου ήταν εφικτή σήμερα. Έπαιξα φοβερό πρώτο σετ και έβαλα τον εαυτό μου σε θέση να ελέγξω τον αγώνα. Απλά είναι πολύ συγκροτημένος. Είναι περίεργο διότι δεν ένιωσα ότι έκανε κάτι φοβερό. Επέστρεφε, βέβαια, όπως επιστρέφει, είναι φοβερός returner. Απλά ήταν πολύ συγκροτημένος. Αυτό σκεφτόμουν, ότι στις μεγάλες στιγμές δεν προβληματίστηκε. Αυτή είναι η μεγαλύτερή του δύναμη». Και πρόσθεσε: «Μπράβο του. Ήταν φοβερό ματς. Νομίζω ότι σέρβιρα καλά. Έβαλα τον εαυτό μου σε θέση να νικήσει, απλά δεν έπαιξα καλά τους clutch πόντους».
Θα έχει από εδώ και πέρα κίνητρο; «Μίλησα σε κάποιους ανθρώπους γι' αυτό. Νιώθω ότι αν είχα νικήσει, θα είχα δυσκολευτεί να βρω κίνητρο μετά. Όλη μου τη ζωή ακούω ότι το Wimbledon είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα. Για κάποιον σαν κι εμένα, όχι σαν τον Σίνερ ή τον Αλκαράθ, που πρόσφατα μπήκαν στο tour και έχουν πάει καλά στα σλαμς. Μου πήρε δέκα χρόνια, σχεδόν δέκα χρόνια να φτάσω σε σημείο να παίξω για σλαμ και να μην τα καταφέρω. Αν κέρδιζα σλαμ, δεν θα είχα κίνητρο. Θα ήταν δύσκολο να επιστρέψω σε μικρότερα τουρνουά. Το επίπεδό μου, όμως, είναι εκεί. Δεν είμαι πολύ πίσω. Έπαιξα κόντρα σε έναν από τους καλύτερους όλων των εποχών και ήμουν εκεί».
Νιώθει, επίσης, ότι έκανε αυτό που έπρεπε όλες αυτές τις μέρες. «Ήμουν αφοσιωμένος αυτές τις δύο εβδομάδες. Τι άλλο να κάνω; Έμεινα μέσα, προσπαθούσα να κοιμάμαι, να τρώω καλά. Δεν ήπια καν μπίρα από εδώ και από εκεί. Προσπάθησα να είμαι αφοσιωμένος. Δούλεψα στις προπονήσεις, αφοσιώθηκα. Αφιέρωσα όλα όσα μπορούσα να αφιερώσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Έμαθα, όμως, ότι είναι εντάξει. Και ας μην είναι ωραίο. Παίζω πόντους του ματς στο μυαλό μου, αλλά είναι αυτό που είναι». Και συνέχισε: «Χρειάζεσαι να είσαι φοβερός αθλητής σωματικά και πνευματικά για να κερδίσεις τέτοιο τίτλο. Νομίζω ότι οκτώ το έχουν καταφέρει από τότε που γεννήθηκα. Δείχνει σωματικά κάτι, αλλά το πνευματικό είναι άλλο κομμάτι. Το να έρχεσαι εδώ δύο εβδομάδες σερί - κανείς εδώ στην αίθουσα δεν το καταλαβαίνει».
Παρόλα αυτά, δεν θεωρεί ότι... είχε θέση σε αυτόν τον τελικό... «Δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ, με βάση τον τόπο που κατάγομαι, όλα όσα έχω περάσει. Είναι γελοίο που μιλάω ως φιναλίστ του Wimbledon». Και εξήγησε: «Είμαι ένα παιδί από την Καμπέρα... Πριν ένα μήνα μήνα ήμουν με τα παιδιά και έπαιζα μπάσκετ και λέω σε έναν "νομίζω ότι θα πάω στο Wimbledon, θα διασκεδάσω και ίσως το κερδίσω". Και είμαι τώρα φιναλίστ. Δεν χτυπούσα πάνω από μια ώρα τη μέρα. Γυρίζω πίσω και σκέφτομαι πώς είμαι εδώ; Πώς είμαι εδώ; Είναι cool».
Νιώθει, πάντως, τώρα και μια ανακούφιση... «Έφυγε ένα βάρος από τις πλάτες μου. Ένιωθα πάντα ότι είχα βάρος όταν έβγαινα στο γήπεδο. Τώρα έφυγε και αισθάνομαι εκπληκτικά. Δεν έχω νιώσει καλύτερα αυτές τις δύο εβδομάδες. Προφανώς και ήμουν ενθουσιασμένος που βρέθηκα εδώ, είχα και ελπίδες, όμως ποτέ δεν ένιωσα ωραία. Ένιωθα μεγάλη πίεση. Αγωνία, πίεση να πετύχεις πράγματα. Οπότε νιώθω απίστευτα τώρα, σα να έχω πιει δύο μπίρες».
