Αυτό που ζήσαμε χθες στο Λονδίνο δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο: ο Ρότζερ Φέντερερ έχει πάντα την εξέδρα στο πλευρό του... Ακόμα και αν αγωνιστεί στην Ισπανία, κόντρα στον Ράφα Ναδάλ, ένα μεγάλο μέρος του κοινού θα είναι μαζί του!
Έτσι έγινε και στον τελικό του Wimbledon. Όλο το κεντρικό court (με εξαίρεση ίσως 100 ανθρωπους συνολικά) ήθελε να κατακτήσει το τρόπαιο ο Ελβετός σούπερ σταρ.
Και ήθελε τόσο πολύ να το κατακτήσει, που έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει τα λάθη του Τζόκοβιτς! Μιλάμε για ένα τελείως εχθρικό προς τον Σέρβο περιβάλλον και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στη νίκη του... Κάτι σαν τον τελικό του US Open 2015.
Κατανοητή ως έναν βαθμό η μανία για τον Φέντερερ, αλλά παράλογο το γεγονός ότι τα χειροκροτήματα όταν έκλεισε τον αγώνα ο Νόλε ήταν λιγοστά και... χλιαρά. Μετά από τόσο μεγάλη προσπάθεια και έναν τόσο συγκλονιστικό αγώνα!
Καταλαβαίνει κανείς γιατί ο 32χρονος τενίστας πανηγύρισε στην ουσία μόνος του τη νίκη, έξαλλος με τις αντιδράσεις του κοινού... Και καλύτερα που δεν πανηγύρισε με τον καθιερωμένο τρόπο του, «δίνοντας» αγάπη στον κόσμο μέσα από την καρδιά του, διότι θα ήταν τελείως υποκριτικό!
Και με τον Ναδάλ, ας πούμε, ήταν φανερή η υποστήριξη προς τον Φέντερερ, αλλά δεν έφτασε χειροκρότησε κανείς σε φιλέ του Ράφα στο πρώτο σερβίς! Οι φαν του τένις δεν υποτίθεται ότι είναι άλλου επιπέδου;
Ακόμα και κατά τη διάρκεια του ημιτελικού με τον Ρομπέρτο Μπαουτίστα Αγούτ, που δεν είναι και ο πιο δημοφιλής τενίστας στον κόσμο, η εξέδρα ήταν φανερά υπέρ του Ισπανού. Τόσο, που ο Νόλε έδειξε την οργή του όταν ο αντίπαλός του έφερε το ματς στα ίσα, κάνοντας χειρονομίες προς το κοινό...
Ο Τζόκοβιτς, λοιπόν, είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο, ο πιο πλήρης τενίστας σε όλο τον κόσμο, αλλά του λείπει αυτό που οι άλλοι δύο έχουν ως δεδομένο σε κάθε γωνιά του πλανήτη: η αγάπη του κόσμου.
Δεν ξέρουμε αν φταίει η καταγωγή του ή το πάθος του που καμιά φορά τον κάνει να... ξεφεύγει, όμως οι φίλοι του τένις ποτέ δεν έχουν έρθει κοντά του... Και, εδώ που τα λέμε, ακόμα και οι δημοσιογράφοι περιμένουν στη γωνία να κάνει το λάθος και να τον «καταδικάσουν».
Είναι κρίμα, διότι ενδεχομένως θα φτάσει στο σημείο να χτυπήσει και (γιατί όχι) να ξεπεράσει τα 20 Grand Slams του Φέντερερ. Και λογικά, ακόμα και τότε, Ρότζερ και Ράφα θα είναι ψηλότερα στη συνείδηση του κόσμου...
Ελπίζουμε, τουλάχιστον, να μην ξαναζήσει αυτό που έζησε χθες ή το 2015 στη Νέα Υόρκη. Σημειώστε, βέβαια, ότι και τις δύο φορές ήταν ο νικητής του αγώνα, διότι κατά έναν περίεργο τρόπο, μέσα στην οργή του, βρίσκει μεγαλύτερο κίνητρο!
Το κλειδί της επιτυχίας; «Φωνάζουν Ρότζερ, ακούω Νόβακ», είπε χθες μετά τον θρίαμβό του επί του Ελβετού. Αυτό θα πει winner...
