Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Μέλβιν Γιούνταλ με τον Ράφα Ναδάλ; Ο πρώτος είναι ο χαρακτήρας που υποδύθηκε μοναδικά ο απολαυστικός Τζακ Νίκολσον στην ταινία «Καλύτερα δεν γίνεται».
Ένας συγγραφέας που υποφέρει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, με αποτέλεσμα να τρώει κάθε μέρα πρωινό στο ίδιο τραπέζι του ίδιου εστιατορίου, να χρησιμοποιεί πλαστικά μαχαιροπίρουνα (λόγω μικροβιοφοβίας) και να μην πατάει τις γραμμές στα πλακάκια του πεζοδρομίου… μεταξύ πολλών άλλων!
Ο Τζακ πήρε δικαίως το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, όπως και η εξαιρετική Έλεν Χαντ το αντίστοιχο στις γυναίκες. Ο Ράφα Ναδάλ, από την πλευρά του, δεν σταματάει να μαζεύει Όσκαρ στο τένις, ήτοι Γκραν Σλαμ, αφού έχει αισίως 17 και στην Μελβούρνη κυνηγάει το 18ο.
Για να φτάσει να το διεκδικήσει, βεβαίως, θα πρέπει πρώτα να ξεπεράσει τον Στέφανο Τσιτσιπά, σε έναν ιστορικό ημιτελικό (Πέμπτη 24/01, 10.30 μ.μ., SDNA, Eurosport) όπου ο Έλληνας τενίστας θα… απολαύσει, για άλλη μια φορά, τις διάφορες «μανίες» του κορυφαίου Ισπανού όλων των εποχών.
Ο 32χρονος Ράφα, λοιπόν, κάνει μια σειρά από τελετουργικά στην διάρκεια των αγώνων του, τα οποία αγγίζουν τα όρια της προαναφερθείσας ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής του συμπαθούς Μέλβιν.
Προτού κάνει σερβίς, ο τενίστας από το Μανακόρ της Μαγιόρκα ζητάει τρία μπαλάκια. Τα κοιτάει, τα δοκιμάζει και επιστρέφει ένα στα ball boy. Σκάει το μπαλάκι, φτιάχνει το… σλιπάκι του και φτιάχνει την φανέλα του στον αριστερό ώμο και μετά στον δεξιό..
Στη συνέχεια, φτιάνει το μαλλί του γύρω από το αριστερό αυτί, σκουπίζει την μύτη του και μετά αντίστοιχα στο δεξί, τελετουργικό που κάνει δύο φορές. Και μετά, κάποια στιγμή, σερβίρει. Σε κάθε αγώνα, υπολογίζεται ότι σκουπίζει τον ιδρώτα από την μύτη πάνω από 120 φορές, βγάζει το σλιπάκι από τον πισινό του πάνω από 70, φτιάχνει την φανέλα του στους δύο ώμους πάνω από 60, τα αυτιά του άλλες τόσες, ενώ ζητάει την πετσέτα που έχει δώσει στο ball boy κοντά στις τριάντα! Πως είπατε;
Πολλοί αντίπαλοι έχουν παραπονεθεί ότι τα κάνει όλα αυτά για να προσπαθήσει να τους αποσυντονίσει, αλλά ο ίδιος υποστηρίζει ότι το κάνει για να διατηρήσει την συγκέντρωσή του, με τον θείο του και ιστορικό προπονητή του, Τόνι (πρώην πλέον), να αποκαλύπτει ότι προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να του κόψει την… κακή συνήθεια με το σλιπάκι.
Όλα αυτά, βεβαίως, τα κάνει ο Ράφα ενώ αγωνίζεται, γιατί σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια… κάνει άλλα. Όπως εξηγεί στην βιογραφία του, πριν από κάθε παιχνίδι κάνει ένα πολύ κρύο ντουζ. Όταν μπαίνει στο γήπεδο, πάντα κρατώντας μια ρακέτα στο αριστερό χέρι, βάζει την τσάντα του πάντα σε καρέκλα και ποτέ στο έδαφος.
Αλλάζει ρακέτα κάθε οκτώ γκέιμ και όταν μπαίνει στο γήπεδο δεν πατάει ποτέ τις γραμμές του (Μέλβιν, εσύ;). Φτάνει δεύτερος στην κλήρωση με τον διαιτητή και κάνει μικρά πηδηματάκια ενώ ρίχνεται το νόμισμα από τον ρέφερι. Μετά κάνει σπριντ μέχρι την τελική γραμμή, προτού ξεκινήσει το ζέσταμα, ενώ βγάζει το πάνω μέρος της φόρμας και χαιρετάει τον κόσμο.
Στη συνέχεια, βγάζει τα μπουκάλια (με νερό και ισοτονικό ποτό) και τα δίνει σε ένα ball boy για να τα βάλει σε ψυγειάκι. Πριν αρχίσει το ματς και όταν κάθεται στην καρέκλα πίνει ένα ισοτονικό τζελ για να πάρει δυνάμεις.
Ανάμεσα στα γκέιμ, όταν κάθεται, τοποθετεί την χρησιμοποιημένη πετσέτα στην διπλανή καρέκλα (πάντα συμμετρικά τοποθετημένες) και βάζει την ρακέτα επάνω. Την καθαρή πετσέτα την βάζει πάνω στα γόνατά του.
Βάζει τα δύο μπουκάλια με συγκεκριμένη, συμμετρική σειρά. Πίνει και από τα δύο, πρώτα το πιο μακρινό σε αυτόν, το ανοίγει και πίνει, το στηρίζει στον δεξιό μηρό και το αφήνει κάτω. Στη συνέχεια πιάνει το δεύτερο μπουκάλι και κάνει τις ίδιες ακριβώς κινήσεις, ενώ τα τοποθετεί στο ίδιο σημείο, με τα γράμματα να φαίνονται διαγώνια!
Όταν αλλάζει από το ένα στο άλλο μισό του γηπέδου, φροντίζει να μην πατάει ποτέ τις γραμμές και πάντα αφήνει τον αντίπαλο να περάσει πρώτος προς το δικό του μισό, με τον ίδιο να πατάει πρώτα με το δεξί στο άλλο μισό.
Φέτος, στο κεντρικό κορτ του Αυστραλιανού Όπεν, την «Ροντ Λέιβερ Αρένα», καθιέρωσε το να ακουμπάει το όνομά του, όταν περνάει από τον «διάδρομο τιμής» των προηγούμενων νικητών, ενώ πατάει τα γράμματα στο έδαφος (το «Melbourne») προτού δώσει την πετσέτα του στο ball boy.
Στο χώμα, όπως το αγαπημένο του Ρολάν Γκαρός στο Παρίσι (το έχει κατακτήσει… έντεκα φορές!), σε όλες αυτές τις μανίες προστίθεται και ο «καθαρισμός» της τελικής γραμμής με το πόδι.
Ο αθλητικός ψυχολόγος Τζουάν Βίβες αναλύει στο blog του τις «μανίες του Ναδάλ», εξηγώντας ότι «δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει ο Ράφα Ναδάλ που να μην είναι ελεγχόμενο. Κάποιοι μιλάνε για το πώς φτιάχνει τα μαλλιά του ή το σλιπάκι του… Αλλά προσέξτε… Πως το κάνει; Πάντα με τον ίδιο τρόπο, πάντα με την ίδια συχνότητα, πάντα την ίδια στιγμή. Αυτό δεν είναι «τικ». Είναι ρουτίνες που ναι μεν δεν είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες, αλλά εκείνος τις κάνει μηχανικά για να διατηρήσει την ψυχολογική του ισορροπία και, κυρίως, να ελέγχει τις στιγμές όπου η πίεση θα μπορούσε να τον αποσυντονίσει».
Μια από τις αγαπημένες «μανίες» του Ναδάλ είναι να δαγκώνει τα τρόπαια, όταν τα κατακτά. Σε αυτό το τουρνουά, πάντως, θα μπορούσε να το αφήσει σε άλλον αυτό το τελετουργικό. Στέφανε, εσύ τι λες επ’ αυτού;
Ο… μανιακός Ράφα Ναδάλ
