Δεν είναι το μπινελίκι. Είναι το δημόσιο μπινελίκι. Το σε παγκόσμια θέα βρισίδι στη μάνα σου την πρώτη φορά που μας σόκαρε και στον πατέρα σου μόλις χθες. Αυτή τη φορά δε νομίζω να σοκαρίστηκε κανείς. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι 99 στις 100 φορές υπάρχει και η δεύτερη φορά.
Ακούω και διαβάζω για τις αιτίες που οδηγούν τον Στέφανο Τσιτσιπά σε αυτές τις συμπεριφορές. Αληθοφανείς φαίνονται όλες. Τα προβλήματα με τον προπονητή-πατέρα του την ώρα του αγώνα, η αδυναμία εξέλιξής του με τον συγκεκριμένο προπονητή (που αποδεικνύεται από την πτώση του Στέφανου στην κατάταξη), η ελάχιστη δυνατή βοήθεια που παίρνει ο κορυφαίος τενίστας μας από το box του. Τα είπε, άλλωστε, ουσιαστικά ο ίδιος μετά τον αγώνα.
Μετά τον αγώνα, εκεί που είναι όλο το ζουμί. Διότι, καλά, να δεχθώ πως την ώρα του ματς που το αίμα βράζει και η απογοήτευση σού κάνει άπιαστο σερβίς, ξεφεύγεις από τα όρια. Λίγο οξύθυμος να είσαι, δεν θέλει και πολύ να νομίζεις ότι παίζεις σε σκοτεινό δωμάτιο και δε σε βλέπει κανείς. Διευκρινίζω πως δεν αποδέχομαι τη συμπεριφορά του Στέφανου, ωστόσο οφείλουμε να προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις ή τουλάχιστον να τις ακούσουμε.
Εξηγήσεις που έδωσε με καθαρό μυαλό ο ίδιος μετά το ματς: «Για μένα ένας αγώνας ATP Masters 1000 είναι σημαντικός. Χρειάζομαι και αξίζω έναν προπονητή που να με ακούει και να ακούει τα σχόλιά μου ως παίκτη. Και να προσπαθεί να προσαρμόζεται με αυτά που του λέω. Ο πατέρας μου δεν χειρίζεται έξυπνα ή καλά τέτοιους είδους καταστάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό. Είμαι πραγματικά πολύ απογοητευμένος μαζί του». Ουάου. Αν ισχύουν όλα αυτά, τότε μιλάμε για την απόλυτη κρίση ειλικρίνειας και μάλιστα –θα το ξαναπώ- σε παγκόσμια μετάδοση. Τύφλα να ‘χουν οι Καρντάσιανς δηλαδή…
Ωστόσο, εδώ ακριβώς «έρχονται» οι ευθύνες του Στέφανου Τσιτσιπά για το κρίσιμο σταυροδρόμι που η θαυμαστή καριέρα του βρίσκεται. Αν δεν είναι αυτή η ώρα της μεγάλης αλλαγής, τότε ποια είναι; Ο 26χρονος τενίστας οφείλει να βοηθήσει τον εαυτό του μέσα-έξω (κακά τα ψέματα, τα δύσκολα είναι ο καθρέφτης μας) και μαζί με την οικογένειά του να βρουν τη λύση ώστε και ο ίδιος να βρει αυτό που νιώθει ότι έχει πλέον ανάγκη, αλλά και η οικογένεια να μη βγάζει προς τα έξω αυτή την προβληματική κατάσταση.
Διότι να βρίζει το παιδί –κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες- δημόσια τον πατέρα και τη μάνα, φυσιολογικό δε το λες…
