Η σπουδαία επιτυχία του Στέφανου Ντούσκου γέμισε με φωτογραφίες του 24χρονου κωπηλάτη τα account στα social media όλων στου Μαξίμου -δεν αποκλείεται ακόμη και ο συμπαθής Πίνατ να έκανε κάπου μια ανάρτηση- όπως επίσης και της πλειονότητας των Υπουργών και των Υφυπουργών της Κυβέρνησης! Ειλικρινά ήταν εντυπωσιακός τόσο ο πρωτοφανής συγχρονισμός όσο και το επαναλαμβανόμενο, σαν βγαλμένο από καρμπόν, μήνυμα για την περηφάνια που ένιωσαν όλοι για το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε ο Ντούσκος.
Εξίσου συγκλονιστικό ήταν το κλάμα του Θοδωρή Ιακωβίδη. Φυσικά δεν θα τύχει ανάλογης προβολής γιατί όταν ένας αθλητής, που εκπροσωπεί μια χώρα εξομολογείται δημόσια και κλαίγοντας πως «είναι πολύ λυπηρό, να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δε σου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει την κατάστασή σου…. Κι εγώ δεν το αντέχω άλλο αυτό. Θέλω να σταματήσω» είναι ο απόλυτος κόλαφος για την Πολιτεία.
Η (εκάστοτε) κυβέρνηση «(εξ)υπηρετεί» τον επαγγελματικό (πρωτ)αθλητισμό, εφαρμόζει πολιτική λιτότητας στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και αφήνει όσους ασχολούνται με αυτόν αρχικά να “πνίγονται” στην ανέχεια και τα προβλήματα και στο φινάλε στα δάκρυα τους, σαν τον Θοδωρή. Δάκρυα είτε από ντροπή για την αγωνιστική εικόνα, είτε για το αποτέλεσμα, για το οποίο αισθάνονται και υπόλογοι σε εμάς τους συμπατριώτες τους, που τους κρίνουμε έχοντας άγνοια για τα μύρια όσα προβλήματα αντιμετωπίζουν και με ευκολία βγάζουμε την ετυμηγορία: αποτυχημένοι!
Κι αν πάλι οι συγκυρίες βοηθήσουν να εμφανιστούν Στέφανοι Ντούσκοι, άπαντες σπεύδουν με ευκολία να κάνουν αναρτήσεις περηφάνιας για τα επιτεύγματα τους, όπως συνέβη με τον Έλληνα κωπηλάτη, προσθέτοντας μπόλικη χρυσόσκονη στο αφήγημα αλλά και τα μάτια των ψηφοφόρων. (Παρεμπιπτόντως νέες εποχές, νέες μέθοδοι. Βολικές, καθώς γλιτώνουν το τρέξιμο στα αεροδρόμια για την προβολή τους. Παστρικές δουλειές από την ξαπλώστρα…)
Όμως το μόνο… τίμιο συναίσθημα που μπορεί να σε κυριεύσει είναι η χαρά για ένα ανέλπιστο και τεράστιο θρίαμβο. Περηφάνια δεν δικαιούσαι να λες ότι νιώθεις για επίτευγμα κάποιου που δεν έχεις βοηθήσει στο ελάχιστο και που δεν γνώριζες καν το επώνυμο του πριν στο συλλαβίσουν προκειμένου να το γράψεις σωστά στην ανάρτηση σου. Πολλώ μάλλον όταν ανήκεις στους ταγούς της χώρας…
Φυσικά περηφάνια δεν μπορεί να νιώθει κανένας τους ούτε για τον Θοδωρή Ιακωβίδη. Ο Έλληνας αρσιβαρίστας που συγκλόνισε με το κλάμα του, αξίζει τον θαυμασμό μας και πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι για την αξιοπρεπή και υπό αντίξοες συνθήκες (για οδοιπορικά 250€ τον μήνα γίνεται λόγος τις τελευταίες ώρες) προετοιμασία και προσπάθεια του.
Οι υπόλοιποι πρέπει να νιώθουν ντροπή, που επέτρεψαν να αισθάνεται τόσο άσχημα ένας Ολυμπιονίκης, ένας άνθρωπος. Δεν αξίζει σε κανέναν να φτάνει σε αυτό το σημείο απογοήτευσης και στεναχώριας…
