Ήταν το κλείσιμο ενός κύκλου που άρχισε στις 8 Ιουνίου του 2018. Το τέλος του είχε σαμπάνια, αλλά η γεύση της ήταν στυφή. Το ανδρικό τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας μετά από 14 χρόνια ανομβρίας, ωστόσο ο άνθρωπος που κράτησε όρθια και στήριξε αυτή την ομάδα ήταν απών από τα επινίκια.
Ωστόσο, ακόμα και... απών κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Το πριμ των 50.000 που έδωσε στν ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο, έφερε και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος αν και θεσμικά δεν έχει πια την παραμικρή σχέση με το τριφύλλι, ένιωσε την ηθική υποχρέωση να τηρήσει μία υπόσχεση που είχε δώσει όσο ακόμα ήταν πρόεδρος.
Το τέλος της αγωνιστικής σεζόν σε όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα σηματοδοτεί και το φινάλε της διετούς θητείας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και το SDNA θα προσπαθήσει να εστιάσει στα όσα έκανε και στα όσα δεν έκανε στο τιμόνι του.
Για να κάνει κάποιος έναν δίκαιο απολογισμό έργου, προσφοράς, συνεισφοράς μιας διοίκησης οφείλει να εξετάσει όλες τις παραμέτρους. Στις 8 Ιουνίου του 2018, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με 211 ψήφους, ένα άκυρο και πέντε λευκά εξελέγη Πρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Δεν είναι μία αυθαίρετη εκτίμηση του γράφοντα, αλλά μία πραγματικότητα.
Τα διαπιστωμένα χρέη είχαν φτάσει στο δυσθεώρητο ύψος των 3,6 εκατομμυρίων ευρώ, με συνεχή αύξουσα τάση, λόγω της δραματικής μείωσης των εσόδων. Τα περισσότερα τμήματα ήταν βυθισμένα στην αγωνιστική ανυπαρξία. Ακόμα και ιστορικά τμήματα με συνεχή διαδρομή πρωταθλητισμού, τίτλους και επιτυχίες ήταν ένα βήμα από τον υποβιβασμό ή ακόμα χειρότερα την διάλυση.
Θα μπορούσε κανείς με ασφάλεια να ισχυριστεί ότι η ενασχόληση του τότε μεγαλομετόχου της ΚΑΕ, με την μάνα του λόχου ήταν σαν μάννα εξ’ ουρανού. Σίγουρα όμως έμοιαζε με σανίδα σωτηρίας.
Για να είναι κανείς δίκαιος σε ότι αφορά τον απολογισμό, οφείλει να δει τις προγραμματικές δηλώσεις. Τις δεσμεύσεις. Να εξετάσει την κατάσταση που υπήρχε, όπως αποτυπώθηκε από τα λεγόμενα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στις αρχαιρεσίες που έγιναν στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος» : «Μου ζήτησαν να αναλάβω από το 2012. Βλέπω τώρα την κατρακύλα του Ερασιτέχνη και ζήτησα την άδεια από τον θείο και τον πατέρα μου να αναλάβω. Μου είπαν «προχώρα» και είμαι εδώ σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ο Ερασιτέχνης κατρακυλάει και στόχος είναι να ανατρέψουμε την κατάσταση. Ο πρώτος είναι οι ίδιοι άνθρωποι του μπάσκετ με την γνώση που έχουμε να σταματήσουμε την κατρακύλα.
Θέλουμε εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες μέλη. Κανείς δεν περισσεύει. Πρέπει τα λάθη να μείνουν στο παρελθόν και να κάνουμε τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή σε όλα τα σπορ. Υπάρχουν διοικήσεις, που έχουν υπογράψει συμβάσεις, που δεν είναι προς όφελος του Παναθηναϊκού. Ένα θα σας πω: ο Ερασιτέχνης νοικιάζει στην ΠΑΕ το γήπεδο για 50.000 ευρώ. Θα πρέπει όλοι μαζί να κοιτάξουμε το συμφέρον του συλλόγου, για να συνεχίσουν να υπάρχουν Παναθηναϊκοί. Εμένα με νοιάζει όλοι οι Παναθηναϊκοί να στεγάζονται στο ίδιο μέρος. Στόχος της πρώτης χρονιάς είναι να επιστρέψουμε σε ένα επαγγελματικό επίπεδο. Τη Δευτέρα το πρωί θα πάω να εξοφλήσω όλα τα χρήματα προς το Δημόσιο».
Αυτό το τελευταίο ήταν το πρώτο που έγινε. Την Δευτέρα 11 Ιουνίου, τρεις μέρες μετά την εκλογές του, όλες οι οφειλές προς το Δημόσιο εξοφλήθηκαν. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός μπορούσε πια να αναπνεύσει κανονικά. Αυτό που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση είναι το γεγονός πως σε οικονομικό επίπεδο, η διετής θητεία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου συνέβαλλε στην άνθηση του τριφυλλιού.
Όπως δήλωσε και ο ίδιος στην δήλωση αποχώρησης, το 90% των χρεών εξοφλήθηκε πλήρως, ενώ το υπόλοιπο ποσό μπήκε σε διακανονισμό. Για να γίνει αυτό, ο Πρόεδρος του Ερασιτέχνη χρειάστηκε να πληρώνει δύο ξεχωριστά μπάτζετ να «τρέχει» δύο... Ερασιτέχνες : ένα κανονικό για τις τρέχουσες ανάγκες κάθε τμήματος κι ένα ξεχωριστό μόνο για οφειλές και χρέη! Σε μία περίπλοκη οικονομική συγκυρία για τον ελληνικό αθλητισμό και ειδικά τα ερασιτεχνική τμήματα, η εμπειρία στο αθλητικό διοικείν από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός, βοήθησε στην σταδιακή αποπληρωμή του μεγαλύτερου βραχνά που υπήρχε και στην λειτουργία του Ερασιτέχνη σε πιο επαγγελματικά πρότυπα.
Σε ότι αφορά αυτό το τελευταίο πρέπει να σημειωθεί η οργάνωση του εμπορικού, αλλά και των τμημάτων marketing και ticketing, η κεντρική συμφωνία για τα ρούχα του συλλόγου, η καταγραφή των τροπαίων του, ο εσωτερικός κανονισμός για όλους τους αθλητές, η δημιουργία νέας ιστοσελίδας, η αύξηση χορηγιών, η βελτίωση της λειτουργίας των ακαδημιών με αύξηση 20% των παιδιών παρά την έλλειψη εγκαταστάσεων, η εξέλιξη των social media του Ερασιτέχνη με περισσότερο περιεχόμενο και αύξηση επισκεψιμότητας, η δημιουργία τμημάτων για ΑΜΕΑ (μπάσκετ, ξιφασκία, σκοποβολή, άρση βαρών, ποδηλασία, κολύμβηση, πινγκ-πονγκ, τοξοβολία), οι βελτιωτικές εργασίες στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αλλά και στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος», ο εκσυγχρονισμός του καταστατικού, η απλοποίηση στην εγγραφή και συνδρομή μελών. Όλα αυτά είναι μετρήσιμα και χειροπιαστά μεγέθη.
Υπήρχαν όμως και ορισμένα μη μετρήσιμα. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός ξαναβρήκε το καλό του όνομα, επέστρεψε σε μία κανονικότητα, με σταθερό πλάνο και ηρεμία. Δεν μπορούσε να πληρώσει, πολλά αλλά οι αθλητές του ήξεραν ότι 1η του μήνα δεν θα υπήρχαν οφειλές. Συν τοις άλλοις επέστρεψε στην δυναμική εκπροσώπηση στις ομοσπονδίες, όπου είχε γίνει ένας απλός κομπάρσος. Ο Ολυμπιακός, που αποτελούσε (και αποτελεί) κατεστημένο ετών παίζοντας μόνος του επί σειρά ετών στις περισσότερες ομοσπονδίες (μόνο ο ΠΑΟΚ έδειχνε να αντιστέκεται σε κάποιες εξ’ αυτών) βρήκε και πάλι ένα αντίπαλο δέος, με τον Παναθηναϊκό να σημειώνει σημαντικές νίκες και στα… γραφεία. Όλα αυτά είναι αυταπόδεικτα, ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Ενδεχομένως κάποιοι να περίμεναν επιστροφή στα ένδοξα χρόνια και έναν καταιγισμό τίτλων σε όλα τα τμήματα. Ωστόσο, αυτό δεν ειπώθηκε ποτέ στις προγραμματικές δηλώσεις. Στόχος ήταν η επιστροφή σε ένα επαγγελματικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν τμήματα που ξεπέρασαν τις προσδοκίες κι άλλα που δεν τα κατάφεραν. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι πως σχεδόν παντού υπήρχε πια μια αξιοπρέπεια.
Το τμήμα της Άρσης Βαρών πήρε το πρώτο πρωτάθλημα γενικής βαθμολογίας στην ιστορία του συλλόγου, το τμήμα καταδύσεων χάρισε στον σύλλογο τρεις πανελλήνιους τίτλους, το τμήμα γυναικείου μπάσκετ επέστρεψε ως πρωταθλητής από την Α2, τερμάτισε στην δεύτερη θέση και συμμετείχε στο Final-4 του κυπέλλου. Το τμήμα πάλης διέψευσε τους κινδυνολόγους που έκαναν λόγο για διάλυση και έφτασε στην τρίτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Το τμήμα πινγκ-πονγκ κατετάγη για δύο σερί φορές στην τρίτη θέση.
Η ομάδα ποδοσφαίρου σάλας έφτασε ως τον τελικό του πρωταθλήματος, ενώ το τμήμα ράγκμπι κατέκτησε το άτυπο πρωτάθλημα και κύπελλο της ΟΧΕ σε άνδρες και γυναίκες, ενώ η ομάδα τοξοβολίας κατέκτησε μετά από 34 χρόνια το πρωτάθλημα γενικής βαθμολογίας. Ο δρομέας του τριφυλλιού Κωνσταντίνος Γκελαούζος κατέκτησε για τρίτη σερί φορά τον αυθεντικό μαραθώνιο, ο καταδύτης Νίκος Μόλβαλης στέφθηκε Ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα Νέων (4η θέση), η αθλήτρια του μοντέρνου πεντάθλου Πηνελόπη Νίκα ήταν πρώτη στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα laser run, ενώ η Δέσποινα Γεωργιάδου πήρε το χάλκινο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες στην ξιφασκία. Επιτυχίες που έγιναν απλά μονόστηλα (και αν), ωστόσο μαρτυρούν εύγλωττα την άνθηση που υπήρξε στα περισσότερα τμήματα, κυρίως στα λιγότερο προβεβλημένα.
Στο ανδρικό πόλο, το τμήμα ανέβηκε άμεσα στην Α1 και παρότι φέτος δεν στελεχώθηκε με τον πιο ποιοτικό τρόπο, βρήκε κι εκεί έναν τρόπο να παραμείνει στην Α1, παρότι βρισκόταν στην τελευταία θέση την στιγμή της διακοπής του πρωταθλήματος λόγω του κορωνοϊού.
Τα περισσότερα από αυτά δεν είναι γνωστά, αφού ο περισσότερος κόσμος εστίασε την προσοχή του στο βόλεϊ. Σε ότι αφορά το γυναικείο τμήμα, επέστρεψε στην Α1 και άμεσα διεκδίκησε το πρωτάθλημα, σε μία διοργάνωση που διεκόπη λόγω της πανδημίας, ενώ στο ανδρικό τμήμα, ήρθε η μεγαλύτερη επιτυχία, πολύ νωρίτερα κι από το πιο αισιόδοξο χρονοδιάγραμμα.
Με παίκτες από τα σπλάχνα του τριφυλλιού (Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος, Αλέξανδρος Ράπτης), ο Παναθηναϊκός πήρε φέτος όλους τους εγχώριους τίτλους, αφού μετά την κατάκτηση του Λιγκ Καπ, ήρθε αυτή του πρωταθλήματος μετά από 14 χρόνια, απέναντι σε ομάδες με πολύ ψηλότερο μπάτζετ, με την διοίκηση του Ερασιτέχνη να αλλάζει την ειλημμένη απόφαση για διακοπή του πρωταθλήματος και απονομή του τίτλου στα χαρτιά στον Ολυμπιακό.
Ωστόσο, δεν ήταν όλα ρόδινα, ούτε όλες οι εξαγγελίες έγιναν πράξη. Ο Παναθηναϊκός ναι μεν αύξησε τα μέλη και τις ενεργές συνδρομές του, ωστόσο δεν έφτασε ποτέ στα επίπεδα που ονειρευόταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και σε ένα νούμερο ανάλογο της οπαδικής δυναμικής του. Ο Ερασιτέχνης απέτυχε να παίξει ενεργό ρόλο στην στέγαση όλων των τμημάτων του τριφυλλιού κάτω από μία ενιαία στέγη, ενώ δεν μπόρεσε να αυξήσει τα έσοδα του από την ενοικίαση του γηπέδου στην ΠΑΕ. Δεν κατάφερε να βρει σημείο επαφής με τους οργανωμένους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ψυχροπολεμικό κλίμα, έντασης, διαμάχης, κάτι που τελικά οδήγησε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στην πόρτα της εξόδου.
Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τον τρόπο που διοικεί, αυτό που δεν χωρά αμφιβολία είναι πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σε αυτή τη διετία στο τιμόνι του Ερασιτέχνη, πρόσφερε. Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει προσωπικά το μέγεθος της προσφοράς του, αν ήταν μικρή ή μεγάλη. Ωστόσο, θα πρέπει να εκτιμηθεί πως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος βόλεϊ των ανδρών, όλα τα στελέχη της ομάδας από τον προπονητή Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον αρχηγό Σωτήρη Πανταλέων, τον υπαρχηγό Παναγιώτη Πελεκούδα, τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους (Ρούλης Αγραπιδάκης) του τμήματος, όλοι είχαν να πουν μία καλή κουβέντα για τον άνθρωπο που κράτησε όρθιο και ζωντανό το τμήμα, καλώντας τον να αναιρέσει την απόφαση του και να επιστρέψει στις επάλξεις. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Διότι είναι γνώμη ανθρώπων που έζησαν από πρώτο χέρι, τόσο το «πριν», όσο και το «μετά».
Μετά από δύο χρόνια στον Ερασιτέχνη, το πρόσημο της διοίκησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι θετικό. Μπορεί να μην απογείωσε την «μάνα του λόχου», αλλά της έδωσε ξανά αίγλη, κύρος και σταθερότητα. Ο ιστορικός του μέλλοντος κατά πάσα πιθανότητα θα κατατάξει αυτή την διετία ως μία περίοδο που το μαραμένο τριφύλλι, βρήκε ξανά το χρώμα του και προσπάθησε να ανθίσει και πάλι.
Σε ένα τέτοιο πλάνο ανοικοδόμησης, ο απολογισμός (για να είναι ακριβής και ουσιαστικός) θα έπρεπε να γίνει μετά από μία πενταετία κι όχι μετά από δύο χρόνια. Ωστόσο, ο δεσμός ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο κόπηκε βίαια και πιθανώς ανεπανόρθωτα, κάτι φέρνει τον Ερασιτέχνη αναγκαστικά σε νέο μονοπάτι. Μπορεί για καλύτερα, μπορεί και για χειρότερα...
