Η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, συγκίνησε. Κυρίως η στιγμή με την ελληνική σημαία, αποδίδοντας τιμή στη χώρα που γέννησε το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Ταυτόχρονα ακουγόταν σε μια άκρως ατμοσφαιρική εκτέλεση ο εθνικός ύμνος.
Χωρίς να το ξέρουν οι Γάλλοι ήταν σα να μας παίρνουν απ’ την περηφάνια και την ψευδαίσθηση του μεγαλείου που βιώσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να μας βάλουν στο κλίμα της θλίψης για μια Ελλάδα που ακόμη μια φορά παλεύει με την ανικανότητα όσων την έχουν στα χέρια τους.
Τί σχέση μπορεί να έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τις καταστροφικές πυρκαγιές; Προφανώς καμία. Απλά η σύγκριση γίνεται αυτόματα στη λογική του καθενός μας. Από τη μία αθλητές και αθλήτριες που εκπροσωπούν την Ελλάδα. Όχι γιατί κάποιος τους επέλεξε, αλλά επειδή οι κόποι τους έφεραν αυτό το αποτέλεσμα.
Δε χρωστάνε τίποτα σε κανέναν για να το θέσουμε απλά. Σε αντίθεση με εκείνους που απλά είναι καλοί στο… μπλα-μπλα, έχουν την προβολή που χρειάζεται και έτσι πείθουν τον κόσμο να τους ψηφίσει. Όχι επιβραβεύοντάς τους για επιδόσεις και πεπραγμένα, απλά δίνοντάς τους την ευκαιρία να αποδείξουν πως θα τα καταφέρουν σε αυτούς τους τομείς.
Οι αθλητικές επιδόσεις δεν έχουν την παραμικρή σημασία μπροστά στις καταστροφικές πυρκαγιές. Οι οποίες δυστυχώς εξαφανίζουν το πράσινο απ’ την Αττική τις τελευταίες μέρες, καταστρέφουν περιουσίες ανθρώπων και για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχει περαστεί στη νοοτροπία μας πως πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ ή μη χειρότερα.
Σε μια Αττική που της απέμεινε όση Πάρνηθα άφησαν μέχρι τώρα και… το Πεδίον του Άρεως αναφορικά με το πράσινο. Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα, κάθε πλευρά του νομού, την έχουν κάψει τα τελευταία καλοκαίρια.
Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της ψευδαίσθησης, περάσαμε τόσο μα τόσο βίαια στη σκληρή μας πραγματικότητα. Από την Ελλάδα που μας γεμίζει περηφάνια ακόμη κι όταν δεν παίρνει κάποιο μετάλλιο, φτάσαμε σε αυτή που ουσιαστικά σου λέει πως είσαι και μ……..ς που δεν έφυγες μακριά.
Παρακολουθούσαμε αθλητές που κρατούσαν με χαμόγελο τη σημαία παρότι έχουν βιώσει άσχημες καταστάσεις.
Η χαρά του Καραλή, η ατάκα του Γιάννη για τον πατέρα του που θα χόρευε στον παράδεισο μόλις τον είδε να κρατά την ελληνική σημαία, το ευχαριστώ του Ρώσου Κουρουγκλίεβ στον ελληνικό λαό και η εκτίμησή του στη δυνατότητα που του έδωσε να παλέψει.
Ένα ευχαριστώ που το έδειξε με μετάλλιο. Η συγγνώμη του Τσελίδη επειδή δεν μιλάει ακόμη ελληνικά και είναι ένα ακόμη παλικάρι απ’ αυτά που η κοινωνία μας τα προσβάλει αποκαλώντας τα «ρωσοπόντιους».
Νέοι άνθρωποι με ευθιξία και αίσθημα ευθύνης για το βάρος της τιμής εκπροσώπησης ενός λαού, μιας χώρας. Παρότι οι δικές τους προσπάθειες και όχι κάποια ψήφος τους έστειλε στο Παρίσι. Με το σθένος και την καρδιά να λένε «συγγνώμη» χωρίς πραγματικά να υπάρχει λόγος. Να λένε «ευχαριστώ» για το ελάχιστο.
Σε αντιδιαστολή μια πατρίδα που ακόμη μια φορά βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα μπας και σωθεί από τις πυρκαγιές. Ένα ακόμη καλοκαίρι μας φταίει ο αέρας, η κλιματική αλλαγή, οι υψηλές θερμοκρασίες, οι απρόσεκτοι πολίτες, τα σημεία που βρίσκονται τα σπίτια κι άλλα τέτοια.
Με εκείνους που έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός για να κουμαντάρουν τη χώρα, να μην έχουν καμία ευθιξία να ζητήσουν μια συγγνώμη. Να πουν ένα «ευχαριστώ» για την επιλογή του λαού και ταυτόχρονα «συγγνώμη σας απογοητεύσαμε, δεν τα καταφέραμε, φεύγουμε». Χωρίς να έχουν σημασία τα χρώματα, οι παρατάξεις, οι ιδεολογίες του καθενός. Αυτά μας έφαγαν. Λες και η δεξιά ή αριστερή φωτιά, δημιουργεί καλύτερα εγκαύματα στο σώμα ή την ψυχή για την απόλυτη καταστροφή.
Ζήσαμε την ψευδαίσθησή μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες και με αυτά τα νέα παιδιά που αξίζουν χειροκρότημα όχι για τις επιδόσεις τους, αλλά για την στάση τους. Η οποία φωτίζεται περισσότερο διότι έρχεται σε αντιδιαστολή με το σκοτάδι της κάπνας που μας πνίγει την ψυχή.
Η Αττική κάηκε. Τί έμεινε; Ό,τι έμεινε θα καεί του χρόνου, του παραχρόνου. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια δεν γίνονται; Οι φωτιές έφτασαν σε περιοχές που δεν χωρούσε ο νους πως θα απειληθούν ποτέ.
Κι όταν αυτό γίνεται σε αυτές τις περιοχές της πρωτεύουσας ουσιαστικά, τί μπορεί να ελπίζει ο Έβρος, η Ρόδος, η Λακωνία (κάηκαν προηγούμενα καλοκαίρια) ή όποιο άλλο μέρος της ελληνικής επαρχίας.
Η σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες μας έκανε περήφανους. Ήταν τιμητικό το πώς αποδόθηκαν τιμές. Το καλύτερο είναι πως βρισκόταν εκεί γιατί αν είχε μείνει εντός χώρας, θα είχε καεί κι αυτή μαζί με το όποιο ίχνος εμπιστοσύνης είχε απομείνει, ή το τελευταίο ψεγάδι ελπίδας…
