«Στην Ρωσία ήμουν ο Έλληνας και στην Ελλάδα μας λέγανε Ρώσους», είπε μετά την επιτυχία του ο Τσελίδης, που από την πρώτη στιγμή έσπευσε (στα αγγλικά) να ευχαριστήσει την Ελλάδα για όσα προσέφερε στην οικογένειά του. Ευχαριστίες προς την Ελληνική Πολιτεία είχαμε (στα ρωσικά, καθώς δεν ξέρει ουτε ελληνικά αλλά ούτε και άλλη γλώσσα) και από τον Κουρουγκλίεβ. Η Ελλάδα του προσέφερε αθλητική στέγη σε μια δύσκολη για τον ίδιο περίοδο, που λόγω του πολέμου της Ρωσίας με την Ουκρανία, δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς. Βέβαια, αν δεν αγωνιζόταν με την Ελλάδα, θα υπήρχε η δυνατότητα κάποια άλλη χώρα να του δώσει ιθαγένεια και τώρα να πανηγυρίζει εκείνη το μετάλλιο. Η... Τουρκία ας πούμε, που έχει παράδοση στις «τουρκοποιήσεις» ήδη από τα χρόνια του αείμνηστου Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου που γεννήθηκε ως Σουλεϊμάνοφ στη Βουλγαρία αλλά δοξάστηκε ως Τούρκος και δόξασε την Τουρκία στις επικές μονομαχίες με τον Βαλέριο Λεωνίδη.
Ο Κουρουγκλίεβ κατονόμασε Μητσοτάκη, Βρούτση, Θάνο ως τα «κλειδιά» για την γρήγορη ελληνοποίησή του, ώστε να παρακαμφθούν προφανώς τα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας. Εκείνα που για παράδειγμα δεν επέτρεπαν εδώ και χρόνια την ελληνοποίηση στον Μιτς Κρίερ, που ως προπονητής αλλά πάνω από όλα ως σύζυγος της Κατερίνας Στεφανίδη φαντάζει στα δικά μου μάτια ως λογικό να έχει μετά από τόσα χρόνια τιμητικά (και) την ελληνική ιθαγένεια, εφόσον φυσικά ο ίδιος το επιθυμεί. Κι όμως, χρειάστηκε μια ανάρτηση της Κατερίνας και η άμεση παρέμβαση Μητσοτάκη για να λυθεί το θέμα, όπως χρειάστηκε και στον Κουρουγκλίεβ, με βάση τα δικά του λεγόμενα. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί αν είναι κάθε φορά να φτάνουμε στον... Πρωθυπουργό για να δώσει τη λύση, είναι προφανές ότι κάτι δεν γίνεται σωστά.
Τσελίδης και Κουρουγκλίεβ δεν ήταν φυσικά οι μόνοι που δεν μιλάνε ελληνικά αλλά συμμετείχαν στην Ελληνική Ολυμπιακή Ομάδα, τιμώντας τα ελληνικά χρώματα. Ούτε φυσικά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν τα ελληνικά η μητρική του γλώσσα, αλλά μεγαλώνοντας στην Ελλάδα τα έμαθε πιο καλά από αρκετούς «Ελληνάρες» και φυσικά είχε την τιμή (και την επιθυμία, γιατί πρέπει να θες και ο ίδιος) να κρατήσει την Ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης. Στην Εθνική Μπάσκετ ο Νικ Καλάθης και ο Τόμας Γουόκαπ στα αγγλικά μας έκαναν τις όποιες δηλώσεις τους (ο πρώτος έμαθε και… γαλλικά με το «ατουταλέρ»). Ακόμα και η Ιόλη Μυτιληναίου στην ιππασία, που γνωρίζει μια χαρά την ελληνική γλώσσα, στα αγγλικά επέλεξε να μας μιλήσει, με αυτά αισθάνθηκε μεγαλύτερη άνεση.
Εχουμε βέβαια και ανάποδα παραδείγματα. Το βράδυ στην καλλιτεχνική κολύμβηση οι αδερφές Αλεξανδρή που βάσει ιθαγένειας θα μπορούσαν να διεκδικούν το 9ο μετάλλιο της Ελλάδας σε αυτή τη διοργάνωση, θα διεκδικήσουν τελικά το πρώτο μετάλλιο της... Αυστρίας γιατί κάποια στιγμή πριν μερικά χρόνια μετανάστευσαν αθλητικά και αναζήτησαν μια νέα πατρίδα, βλέποντας ότι δεν θα υπήρχε για αυτές προκοπή στην Ελλάδα. Πριν 10 μέρες ο Σιδέρης Τασιάδης με Έλληνα πατέρα και Ελληνίδα μητέρα διεκδίκησε για λογαριασμό της Γερμανίας, στην οποία έγιναν οικονομικοί μετανάστες οι γονείς του, το τρίτο του ολυμπιακό μετάλλιο στο κανόε καγιάκ και οριακά δεν το κατέκτησε αφού έμεινε τέταρτος, άρα εκτός βάθρου. Και πολλές άλλες αντίστοιχες ιστορίες, που μας δείχνουν ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και οι παλιές λογικές της «καθαρότητας του έθνους», στον αθλητισμό τουλαχιστον και δη ακόμα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχουν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο αποτελώντας όχι απλά κάτι αναχρονιστικό αλλά και πρόδηλα ρατσιστικό.
Με το μετάλλιο του Κουρουγκλίεφ λοιπόν, που όσο κι αν γκρινιάζουν κάποιοι, στην Αρένα Champ de Mars ακούστηκε ξεκάθαρα οτι he was «representing Greece» και στον πίνακα μεταλλίων καταγράφηκε ως ελληνικό, φτάσαμε τα οκτώ ως χώρα, διπλασιάσαμε δηλαδή την συγκλομιδή του Τόκιο (και ενώ ο αρχικός στόχος ήταν απλά να την ξεπεράσουμε). Τον αν ο κυκλος των μεταλλών θα κλείσει όπως άνοιξε, στo ίδιο venue, θα φανεί βράδυ Σαββάτου, απόψε δηλαδή, καθως στην ελληνική αποστολή στο Παρίσι υπάρχει μια κρυφή ελπίδα για ένα ακόμα μετάλλιο, πρωτίστως με την Ελίνα Τζένγκο στον ακοντισμό και δευτερευόντως με τις Πλατανιώτη – Μαλκογεώργου στην καλλιτεχνική κολύμβηση. Δύσκολο, όχι απίθανο.
Ορισμένοι πίστευαν και τον Άλκη Κυνηγάκη στη μαραθώνια κολύμβηση, ανάμεσά τους και ο πρόεδρος της ΕΟΕ Σπύρος Καπράλος, από τους λίγους που βρέθηκαν από τα ξημερώματα στον Σηκουάνα για να στηρίξουν την προσπαθεια του Έλληνα πρωταθλητή. Πάνω από όλα φάνηκε να την πιστεύει την διάκριση και ο ίδιος ο Κυνηγάκης, όπως δειχνει και η αντίδρασή του μετά την 10η θέση που κατέλαβε και η οποια κάθε άλλο παρά τον ικανοποίησε. Αμέσω μετά έγινε ο δεύτερος της ελληνικής αποστολής που ολοκλήρωσε αγωνα και τα «έχωσε» για τα καλά στην Ομοσπονδία του, μετά τον Στέφανο Ντούσκο μια βδομάδα πριν.
Αυτά τα αποτελέσματα των κοριτσιών περιμένουν στο αρχηγείο της Ελληνικής Αποστολής για να ανακοινώσουν τους σημαιοφόρους της τελετής λήξης. Το οποίο επισκέφθηκε χθες και ο ΓΓΑ Γιώργος Μαυρωτάς, που ήρθε στο Παρίσι για αυτές τις τρεις τελευταίες ημέρες των Αγώνων (τις πρώτες θυμίζουμε ότι είχαν έρθει από την κυβέρνηση και οι Μητσοτάκης και Βρούτσης, ενώ από πολιτικούς παράγοντες έκανε την εμφάνισή του την ίδια περίοδο και ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας). Ο Μαυρωτάς πρόλαβε ήδη να ζήσει από κοντά το μεταλλιο του Κουρουγκλίεβ, αλλά ο καημός του είναι το πόλο. Εζησε στην Αθήνα το σοκ του αποκλεισμού από τους Σέρβους και πλέον την Κυριακή, τελευταία ημέρα των Αγώνων, θα πάει να δει τους «Πλάβι» να διεκδικούν τρίτο σερί χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Νωρίτερα η Εθνική Ανδρών θα κλείσει τις ελληνικές συμμετοχές στην διοργάνωση στον αγώνα για την πέμπτη θέση με αντιπαλο την Ισπανία, ένα ματς που μέχρι πριν 72 ώρες οι πιο πολλοί πίστευαν ότι θα είναι ο μεγάλος τελικός της διοργάνωσης...
