Ο ίδιος ο Μίλτος, στις δηλώσεις του στη μεικτή ζώνη, ήταν ως συνήθως... cool. Πιο cool δεν γίνεται. Δεν αποδέχθηκε τον όρο «επαγγελματική νίκη», που θα χρησιμοποιούσαμε αν ήταν ποδόσφαιρο. Μας τρέλανε όλους όταν μας είπε ότι δεν ήταν ικανοποιημένος με την επίδοσή του για... δυο πόντους (θα ήταν, λέει, βάσει των συνθηκών του αγώνα, αν έγραφε 8,50). Κυρίως όμως, αρνήθηκε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών στην ιστορία του μήκους – και ας γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν την ιστορία του αγωνίσματός του (σε τέτοιο βαθμό και με τόσες γνώσεις, που ειλικρινά το γράφω, θα του ταίριαζε να κάνει καριέρα ως σχολιαστής στην τηλεόραση όταν κάποια στιγμή έρθει η ώρα να κρεμάσει τα σπάικς του, που να αργήσει πολύ θέλουμε αυτή η ώρα).
Για να εξηγήσω καλύτερα τι ακριβώς εννοώ, επειδή δεν το είχα ψάξει και η συζήτηση μαζί του είχε περισσότερο χαρακτήρα φιλικής κουβέντας παρά επίσημων δηλώσεων, ήταν ο Μίλτος που μας επιβεβαίωσε ότι είναι ο μόνος μηκίστας που καταφέρνει back to back νίκες σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά τον τεράστιο Καρλ Λιούις. Αλλά λίγο μετά έβαζε δύσκολα σε όλους μας και κυρίως σε έναν ιταλό συνάδελφο που του έπαιρνε δηλώσεις για τον Φουρλάνι, ζητώντας μας να τσεκάρουμε την επίδοσή του με 8.34 για το χάλκινο μετάλλιο. «Δε νομίζω να έχει ξανακριθεί τόσο ψηλά το χάλκινο, έλεγξέ το και θα δεις ότι έχω δίκιο, πρέπει να είναι η υψηλότερη επίδοση στην ιστορία των Ολυμπιακών στην οποία έκλεισαν τα μετάλλια».
Βέβαια, αυτό το γεγονός από μόνο του δείχνει την ποιότητα και το υψηλό επίπεδο του αγώνα, από τον οποίο βγήκε νικητής ο Ελληνας πρωταθλητής. Ο Τεντόγλου παραδέχθηκε ότι αν είχε τη δυνατότητα επιλογής, σαφώς και θα του άρεσε να υπάρχει η αδρεναλίνη στα ύψη και να ερχόταν η νίκη στο τελευταίο άλμα, όπως συνέβη πριν τρία χρόνια στο Τόκιο, όπως συνέβη πέρυσι στη Βουδαπέστη. Αλλά επειδή δεν θέλουμε να καταντήσουμε καρδιακοί κάθε φορά, μια χαρά είναι να έρχεται και σβηστή καμια φορά η νίκη. Άλλωστε αυτό είναι που μετρά, αν και για τον Μίλτο που πλέον έχει κατακτήσει τα πάντα και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ο κορυφαίος που έχει αναδείξει ο ελληνικός αθλητισμός στην ιστορία όλων των σπορ, είναι ξεκάθαρο ότι πλέον το κίνητρό του θα είναι οι επιδόσεις και όχι οι νίκες και τα μετάλλια. Δεν έχει άλλωστε να αποδείξει και σε κανέναν τίποτα πλέον.
Νωρίτερα είχαμε το τεράστιο προνόμιο να ζήσουμε την προσπάθεια του Μίλτου Τεντόγλου από τα δημοσιογραφικά του Σταντ ντε Φρανς, παρέα με μια... εκκολαπτόμενη συνάδελφο. Δίπλα μας βρέθηκε η σημαιοφόρος μας Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και έζησε την αγωνία (ποια αγωνία; τρόπος του λέγειν) από τα δημοσιογραφικά, δίπλα σε εμάς, τον Παναγιώτη, την Πηνελόπη, τον Νίκο, την Σπυριδούλα, τον Δήμο. Ομορφο να απολαμβάνεις αγώνα έχοντας ως καλύτερο σχολιαστή μια εν ενεργεία πρωταθλήτρια. Δεν ξέρω πόσο νόμιμο είναι, αλλά στον βαθμό που της άρεσε και μας άρεσε και προκειμένου να κρατήσουμε τα γούρια, εμείς θα επιδιώξουμε να ξαναβρεθεί μαζί μας και στον τελικό της Κατερίνας απόψε.
Λέγοντας για γούρια, ξέρω ότι ο κόουτς Σπανούλης δεν είναι τόσο προληπτικός όσο ο μακαρίτης Γιάννης Ιωαννίδης, έχω να δηλώσω όμως ότι δεν ήμουν εγώ ο «γκαντέμης» της Εθνικής Μπάσκετ. Όπως ίσως θυμάστε, στην έναρξη του ολυμπιακού τουρνουά που διεξαγόταν στη Λιλ, τέσσερις συνάδελφοι είχαμε νοικιάσει αυτοκίνητο για να πάμε εκεί να καλύψουμε τους αγώνες με Καναδά και Ισπανία και να μοιραστούμε τα έξοδα. Η αποστολή βέβαια στέφθηκε από αποτυχία, αφού χάσαμε και στα δύο ματς και σπανίως έχουν όρεξη για δηλώσεις οι παίκτες μας μετά από ήττες. Στο τρίτο ματς με την Αυστραλία δεν πήγαμε λόγω των μεταλλίων στην κωπηλασία και η Εθνική κέρδισε και εν τέλει προκρίθηκε στην οκτάδα, με τους παίκτες να έχουν όρεξη για δηλώσεις με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αμέσως άρχισε η καζούρα ότι «βρήκαμε τους γκαντέμηδες» και υπήρχαν «απειλές» για απαγόρευση εισόδου στο Μπερσί, μπας και κερδίσουμε τους Γερμανούς. Όπως αποδείχθηκε δεν θα μπορούσαμε αφού οι πρωταθλητές κόσμου είναι ανώτερη ομάδα και με μεγαλύτερο βάθος, αλλά η ουσία είναι ότι από την τετράδα εκείνων των ταξιδιών στην Λιλ, ο μόνος που δεν έδωσε το παρών κατά την διάρκεια του προημιτελικού ήμουν εγώ. Δηλώνω ευθαρσώς ότι έφτασα στο γήπεδο όταν όλα σχεδόν είχαν κριθεί, οπότε ας αναζητηθούν αλλού οι ευθύνες.
Πού ήμουν όταν όλοι οι απεσταλμένοι και όλα τα μέλη του αρχηγείου της ελληνικής αποστολής είχαν πιάσει στασίδι στο Παλέ ντε Μπερσί; Στο... δημοσιογραφικό καθήκον, που όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, απαιτεί να κάνεις θυσίες πολλές φορές στις προσωπικές σου επιθυμίες για να κυνηγήσεις μια είδηση. Προσωπικά λοιπόν θεώρησα ότι αυτό το καθήκον με καλούσε από νωρίς το πρωί στο κτήριο των κεντρικών παγκόσμιων γραφείων της Unesco στο Παρίσι, όπου η Διεθνης Ενωση Αθλητικών Συντακτών (AIPS) είχε μια γιορτή για την συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυσή της. Σε αυτήν την γιορτή θα βραβεύονταν οι συνάδελφοι που έχουν καλύψει 10 διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων (τιμήθηκαν οι Γιάννης Θεοδωρακόπουλος και Κώστας Βερνίκος από την Ελλάδα), κυρίως όμως θα έδιναν το «παρών» κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου αθλητισμού. Και το έδωσαν.
Προσωπικά στόχευσα σε τρία άτομα, καταφέραμε να βγάλουμε κάτι με τα δύο. Η Νάντια Κομανέτσι μας είπε στα ελληνικά ότι αγαπάει την Ελλάδα και δήλωσε φαν του Λευτέρη Πετρούνια! Ο Σεργκέι Μπούμπκα μας αποκάλυψε μια μέρα μετά τον τελικό του επικοντώ για την γνωριμία του με τον Μανόλο Καραλή, αλλά σχολίασε και τα παράπονα της Κατερίνας Στεφανίδη για τον τελικό στις γυναίκες με τις 20 προκριθείσες (έμειναν βέβαια 19 μετά τον τραυματισμό της Αδαμοπούλου). Με την ευκαιρία, ο τελικος αυτός θα ξεκινήσει σήμερα 45 λεπτά νωρίτερα από τον αρχικό προγραμματισμό, μπας και έχει προλάβει να τελειώσει μέχρι τα μεσάνυχτα, γιατί με τόσα άτομα όλοι αναμένουμε ξενύχτι απόψε στο Σταντ ντε Φρανς.
Συνέπεια της καθυστερημένης λήξης της συγκεκριμένης γιορτής ήταν να φτάσουμε στο Μπερσί με το τρένο την ώρα που είχαν αρχίσει ήδη να αποχωρούν οι πρώτοι φίλαθλοι. Ως συνήθως υποτυπώδης πλεον ο έλεγχος όταν πηγαίνεις τέτοιες ώρες («αδερφέ μέσα ήμουν, βγήκα για λιγο για το ρεπορτάζ, μην με βάζεις τώρα να κάνω κύκλους και να περνάω ελέγχους», «α, καλά, αφού είναι έτσι πέρνα»). Ψάξαμε ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου τον Αταμάν, χωρίς επιτυχία, πέσαμε πιο μετά και πάνω στον Βεζένκοφ που δεν ήθελε να μιλήσει και δυστυχώς ειχε μηδέν στα δύο χθες (πήγε και στην Εθνική Πόλο Γυναικών για χάρη της Νικόλ Ελευθεριάδου αλλά δυστυχώς τα κορίτσια μας δεν τα κατάφεραν) και «εκνευρίσαμε» λίγο στη μεικτή ζώνη τον κόουτς Σπανούλη με μια «πονηρή» ερώτησή μας, όπως αρχικά την χαρακτήρισε, αλλά όλα καλά, τα βρήκαμε αμέσως, γνωρίζει και ο ίδιος ότι για αυτό είμαστε δημοσιογράφοι άλλωστε. Παρεμπιπτόντως, όποιος παίζει στοίχημα, η πρόβλεψη του ομοσπονδιακού προπονητή για τα μετάλλια είναι Αμερική για το χρυσό, Γερμανία για το ασημένιο και Σερβία για το χάλκινο.
Κατά τα άλλα, έχοντας να γράψουμε τα θέματα με Μπούμπκα και Κομανέτσι, μείναμε στο Μπερσί και απολαύσαμε από μέσα τον δραματικό όπως εξελίχθηκε προημιτελικό της Σερβίας με την Αυστραλία, που κρίθηκε στην παράταση. Και μετά πήραμε πάλι τα τρένα για το Σταντ ντε Φρανς, μέσα στα οποία αρκετοί είχαν ανοιχτά τα κινητά τους στο live streaming της γαλλικής τηλεόρασης για να δουν τον τρίτο προημιτελικό του μπάσκετ ανάμεσα στην γηπεδούχο Γαλλία (την οποία σημειώνω ότι άφησε εκτός μεταλλίων ο κόουτς Σπανούλης) και τον Καναδά.
Μέσα στα μέσα μεταφοράς τα μέτρα ασφαλείας ειναι πλέον ανύπαρκτα (από εκεί που τις πρώτες μέρες δεν τολμούσες να μπεις σε βαγόνι και να μην έχει και μέσα στο μετρό αστυνομικούς και μάλιστα οπλισμένους). Αλλά έξω από το γήπεδο υπήρχαν από μγεγάλη απόσταση έλεγχοι στις τσάντες του πλήθους και φυσικά έλεγχος με μηχανήματα στην εξωτερική είσοδο των διαπιστευμένων δημοσιογράφων. Μ’ αυτα και μ’ αυτά φάγαμε μια ώρα ταξιδιού και μισή ώρα περπατήματος περιμετρικά του σταδίου και ελέγχων, οπότε στο Σταντ ντε Φρανς μπήκαμε μόλις δυο λεπτά πριν ξεκινήσει η τελετή της απονομής των μεταλλίων σε Καραλή, Κέντρικς και Ντουπλάντις. Αλλά ήτν ακόμα νωρίς, στήσαμε ελληνική κερκίδα και στα δημοσιογραφικά και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν στο γήπεδο μέχρι και περίπου τα μεσάνυχτα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μόνο με μια λέξη! «Πάρτι». Ενα πάρτι (όπως κάνουν κάθε μέρα στον στίβο οι Γάλλοι) που για ακόμα μια μέρα είχε έντονο και το ελληνικό χρώμα, με πολλές γαλανόλευκες σημαίες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του Σταδίου και φυσικά με κεντρικό πρωταγωνιστή της ημέρας τον Μίλτο Τεντόγλου. Και εμείς τυχεροί, να λαμβάνουμε μέρος σε αυτό το πάρτι, να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να ζητοκραυγάζουμε και να «μεθούμε» με τα κατορθώματά του Έλληνα δις ολυμπιονίκη...
